8:38
17/6

Οταν το σινεμά «βγήκε» από τη ντουλάπα: H queer πλευρά του κινηματογραφικού ερωτισμού

God save the Queen!

Στο mainstream σινεμά, η Βρετανία σίγουρα θα αποδεικνυόταν πιο τολμηρή, ήδη από τις «Ερωτευμένες Γυναίκες» («Women in Love», 1969), την κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ντ. Χ. Λόρενς από τον προβοκάτορα Κεν Ράσελ, όπου μπορεί φαινομενικά το ενδιαφέρον να μοιράζεται ανάμεσα στα δύο ετεροφυλόφιλα ζευγάρια των Τζένι Λίντεν-Αλαν Μπέιτς και  Γκλέντα Τζάκσον-Ολιβερ Ριντ, όμως το υλικό δεν αφήνει αμφιβολία για τις υφέρπουσες ομοφυλοφιλικές τάσεις μεταξύ των δύο ανδρών, κάτι που ο Ράσελ εκτονώνει εκρηκτικά με τη διαβόητη σκηνή γυμνής πάλης ανάμεσά τους. Συμπτωματικά, η Γκλέντα Τζάκσον θα πρωταγωνιστούσε και στην «Καταραμένη Κυριακή» («Sunday Bloody Sunday», 1971) του Τζον Σλέσινγκερ, όπου μοιράζεται τις χάρες ενός νεαρού γοητευτικού καλλιτέχνη (Μάρεϊ Χεντ) με τον μεσήλικα γιατρό Πίτερ Φιντς. Πέρα από το ιδιότυπο αυτό ερωτικό τρίγωνο, το οποίο ο Σλέσινγκερ δεν χειρίζεται καθόλου σκανδαλοθηρικά, η ταινία φιλοξενεί και το πρώτο κοινή συναινέσει φιλί ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου που εμφανίστηκε σε mainstream παραγωγή.

Η δεκαετία του ‘70 θα ξεκινούσε μια έντονη αναζήτηση για το βρετανικό σινεμά, όπου κι εκεί η πιο απροκάλυπτη απεικόνιση του ομοερωτισμού θα ερχόταν από πιο underground περιοχές. Το «Nighthawks» (1978) του Ρον Πεκ, όπως αντίστοιχα και το αμερικανικό «Saturday Night at the Baths» (1975) του Ντέιβιντ Μπάκλεϊ, τρία χρόνια νωρίτερα, δεν προσέφεραν μονάχα ανεπιτήδευτες εικόνες full frontal ανδρικού γυμνού, αλλά και μια ειλικρινή αντιμετώπιση της γκέι σεξουαλικότητας σε μια εποχή όπου η ύπαρξη διπλής ζωής αποτελούσε μάλλον μονόδρομο για κάθε ερωτικά ενεργό ομοφυλόφιλο άνδρα. Πιο προκλητικές και εικαστικά περιπετειώδεις υπήρξαν οι δημιουργίες του Ντέρεκ Τζάρμαν, ο οποίος με αφετηρία το «Sebastiane» (1976), μια ερωτικά φορτισμένη, σαδομαζοχιστικών προεκτάσεων ταινία βασισμένη πάνω στο μαρτύριο του Αγίου Σεβαστιανού, θα ξεκινούσε μια σειρά συχνά αναχρονιστικών, τολμηρών και έντονα εικονοκλαστικών ταινιών εποχής και πορτρέτων ιστορικών προσωπικοτήτων, από τον «Caravaggio» (1986) μέχρι το «Edward II» (1992) και το «Wittgenstein» (1993), όπου ο ομοερωτισμός θα αποτελούσε κυρίαρχο στοιχείο, συνδυασμένο με την αντιδραστική φιλοσοφία του δημιουργού τους.

Σταδιακά, η ανοιχτή απεικόνιση του γκέι ερωτισμού θα έσπαζε κάθε στεγανό του βρετανικού σινεμά: Από την εκλεπτυσμένη ταινία εποχής στο «Maurice» (1987) του Τζέιμς Αιβορι, ο οποίος διασκευάζει με ευαισθησία το μυθιστόρημα του Ε. Μ. Φόρστερ, πλάθοντας την αφοπλιστική ερωτική ιστορία ενός νεαρού άνδρα που προσπαθεί να αποδεχτεί τη σεξουαλικότητά του, στη συντηρητική εδουαρδιανή Αγγλία, μέχρι το διαφυλετικό love story ανάμεσα σε έναν Πακιστανό και έναν σκίνχεντ με φόντο τη θατσερική Αγγλία στο «Ωραίο Μου Πλυντήριο» («My Beautiful Laundrette», 1985) του Στίβεν Φρίαρς, και από την αντισυμβατική βιογραφία του διάσημου ζωγράφου Φράνσις Μπέικον στο «Η Αγάπη Είναι Διάβολος» («Love Is the Devil», 1998) του Τζον Μέιμπουρι, μέχρι τον πολυσυζητημένο στην εποχή του, «Ιερέα» («Priest», 1994), όπου η σκηνοθέτιδα Αντόνια Μπερντ θα έσπαζε ακόμα ένα ταμπού με το ρεαλιστικό πορτρέτο ενός ομοφυλόφιλου καθολικού ιερωμένου που διχάζεται ανάμεσα στην πίστη του και στις απαγορευμένες σεξουαλικές ορμές του. Ειδική μνεία αξίζει και στο υπέροχο «Παιχνίδι των Λυγμών» («The Crying Game», 1992) του Νιλ Τζόρνταν για την πιο ευπρόσδεκτα σοκαριστική ερωτική σκηνή των ’90s.