11:27
4/12

Ο Τζεφ Μπρίτζες είναι ο Dude του σινεμά

«I’m the Dude, so that’s what you call me. That or, uh His Dudeness, or uh Duder, or El Duderino, if you’re not into the whole brevity thing». - The Dude

Κάποιες φορές υπάρχει ένας άντρας. Δεν είναι ήρωας. Απλά κάποιες φορές υπάρχει ένας άντρας. Και είναι ο σωστός άντρας στον σωστό χρόνο και τόπο. Αυτός ο άντρας είναι ο Τζέφρι Λεμπόφσκι, ο πιο τεμπέλης κάτοικος του Λος Αντζελες, άρα και όλου του κόσμου, όπως λέει στην εισαγωγή του ο αφηγητής της ταινίας. Το αληθινό του όνομα είναι Dude, ερμηνευτής του ο Τζεφ Μπρίτζες. Και είναι αυτό ακριβώς: το συμπαθέστερο και απαθέστερο ρεμάλι που θα γνωρίσετε ποτέ σας, είναι ο τεμπέλης που όλοι έχουμε γνωρίσει (ή υπάρξει) σε κάποια φάση της ζωής μας.

Κολλητός του, το γιν στο γιανγκ του Dude είναι ο Γουόλτερ (ο Τζον Γκούντμαν στον πιο σημαδιακό του ρόλο), ο ντετερμινιστής βετεράνος του Βιετνάμ που ακόμα λειτουργεί με μικρά βίαια ξεσπάσματα, μη μπορώντας να ξεπεράσει την εμπειρία εκείνου του πολέμου και το διαζύγιό του, δηλαδή τις δύο μεγαλύτερες ενδεχομένως ήττες της ζωής του. Ακόμα ξεκουράζεται τα Σάββατα, παρότι είχε ασπαστεί την εβραϊκή θρησκεία μόνο για χάρη της πρώην γυναίκας του. Οι δυο τους, διαστρεβλωμένο είδωλο πρωταγωνιστικού διδύμου ενός τυπικού buddy movie, σκοντάφτουν στο ιδιοσυγκρασιακό χαλί ενός άλλου Λεμπόφσκι, του Μεγάλου Λεμπόφσκι και προσγειώνονται με τα μούτρα στο μέσο ενός παρανοϊκού σύγχρονου νουάρ.

Οι πολυγραφότατοι αδερφοί Κοέν, αληθινοί μελετητές της ανθρώπινης ηλιθιότητας και πατριάρχες του σινεμά εκκεντρικών χαρακτήρων για σκεπτόμενο κοινό, συνθέτουν στο «Μεγάλο Λεμπόφσκι» μια μοντέρνα εκδοχή των ιστοριών του Ρέιμοντ Τσάντλερ, διαποτισμένη με χιούμορ που λειτουργεί ακόμα καλύτερα με την κάθε επαναληπτική προβολή.

Η περιπέτεια ξεκινά με έναν Κινέζο μπράβο να κατουρά στο χαλί του Dude λόγω παρεξήγησης με τον συνονόματό του κροίσο Λεμπόφσκι και διαπερνά με ταχύτητα σφαίρας (ή μπάλας του μπόουλινγκ που κατευθύνεται προς τις κορίνες, αν προτιμάτε) ένα νουάρ σύμπαν που φαίνεται γνώριμο αλλά δεν μοιάζει με τίποτα που να έχουμε ξαναδεί, πριν ή μετά από τη δημιουργία του. Μια υπόθεση-κουβάρι, ένας απρόθυμος ήρωας και μια έρευνα που οδηγεί σε όλες τις γωνίες ενός Λος Αντζελες που ζει στο σήμερα αλλά μοιάζει να αναπνέει στα 60s είναι τα ιδανικά συστατικά αυτού του κοκτέιλ, του οποίου η έξτρα κρέμα είναι οι χαρακτηριστικά Κοενικές φιγούρες που συναντά ο Dude στο δρόμο του, ερμηνευμένες από τις γνωστές φάτσες του κοενικού θιάσου και η κάθε μία με το χαρακτηριστικό μουσικό της αποτύπωμα στο εξαιρετικό και προσεγμένο σάουντρακ (ο Dude είναι Creedence Clearwater Revival αν αναρωτιέστε.)

Avant garde καλλιτέχνιδες με βρετανική προφορά από το πουθενά, νιχιλιστές πορν σταρ, διεστραμμένοι λατίνοι πρωταθλητές μπόουλινγκ, σύζυγοι-τρόπαια με το πλήρες σετ των πρασινοβαμμένων νυχιών τους: Ή αλλιώς, πώς μοιάζουν τα αρχέτυπα της νουάρ μυθολογίας μέσα από το υποθετικό σύννεφο μαριχουάνας που ο ήρωάς μας είναι βέβαιο ότι καπνίζει ασταμάτητα.

Η εμφανής αγάπη των αδελφών για το ζευγάρι των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων ίσως έχει να κάνει με το ότι βάσισαν τη δημιουργία τους σε προσωπικούς τους φίλους: o Dude γεννήθηκε ως φόρος τιμής στον παραγωγό και πολιτικό ακτιβιστή Τζεφ Ντόουντ (που, όπως ακριβώς ισχυρίζεται και ο Dude στην ταινία, υπήρξε πράγματι μέλος αντιπολεμικής οργάνωσης στο Σιάτλ κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ) και ο Γουόλτερ στον σκηνοθέτη Τζον Μίλιους.

Υποτιμήθηκε στον καιρό του, προτού τον αγαπήσουν ακόμα κι όσοι αγνοούν άλλους κομβικούς σταθμούς στην φιλμογραφία των Κοέν. Οι μπελάδες ωστόσο του παροιμιωδώς ράθυμου Τζεφ «The Dude» Λεμπόφσκι, που ξεκίνησαν από μια ατυχή συνωνυμία κι ένα κατουρημένο χαλί, ανυψώθηκαν στη σφαίρα του λατρευτικού cult, παρέα με μορφές ανεπανάληπτες όπως αυτές του Τζον «Τζίζους» Τορτούρο, του ιδιαιτέρως ευέξαπτου Τζον Γκούντμαν, του μονίμως δεκτικού Στιβ Μπουσέμι, της μοιραίας Τζουλιάν Μουρ ή, βεβαίως, του κλινικά ευγενούς Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν σε έναν από τους πλέον αξιομνημόνευτους δεύτερους ρόλους μιας επιβλητικής καριέρας.

Στο δικό τους γήπεδο, που δεν είναι άλλο απ’ αυτό της τριζάτης ειρωνείας, εκεί δηλαδή όπου η κωμική τους φλέβα πετύχαινε ανέκαθεν διάνα, αποτυπώνοντας τον προδιαγεγραμμένο θρίαμβο των ηλιθίων οι οποίοι κολυμπούν στα απόνερα του αμερικανικού ονείρου, οι Κοέν υπογράφουν τη σατιρική επιτομή τους. Κι αν σήμερα πια, ο κορυφαίος ρόλος του Μπρίτζες έχει πλημμυρίσει τα social media σε μορφή meme ή λογίζεται από μερικούς ως η πιο cool -κατά λάθος- θεότητα που εμφανίστηκε ποτέ στο σινεμά, ο σαρωτικός φιλμικός του αντίκτυπος δεν έχει χάσει πόντο απ’ την ακρίβεια ή τα μοναδικά του φάλτσα.