Ένα Ταξίδι για Πάπιες

Καθένα από τα χολιγουντιανά στούντιο animation έχει τα βασικά χαρακτηριστικά του, που ξεχωρίζουν τις ταινίες του από εκείνες των υπολοίπων. Η Pixar έχει την όμοια αντιμετώπιση ανήλικου και ενήλικου θεατή και την πλούσια σημειολογία, η Disney τη μιούζικαλ συνταγή, όπως διαμορφώθηκε μέσα στα χρόνια, η Laika τη stop motion αισθητική και τη μακάβρια παραδοξότητα, η Dreamworks τις εξυπνάδες και τις pop αναφορές και η Ilumination τη βαβούρα και το σλάπστικ. H τελευταία φαίνεται, εσχάτως, να προσπαθεί να μπει στα χωράφια άλλων εταιρειών, δίνοντας μεν περισσότερη βαρύτητα στην δραματουργία των πονημάτων της, μα εξακολουθώντας να πιστεύει ότι οι υπερενεργητικοί χαρακτήρες, η διάχυτη νευρωσικότητα και οι υστερικές φωνητικές ερμηνείες είναι ο σωστός δρόμος για να κερδίσεις την προσοχή των πιτσιρικάδων - κάπως έτσι γεννάς θεατές με attention span χρυσόψαρου.

Το «Migration», χωρίς να γίνεται ποτέ προσβλητικό, παραπέμπει διαρκώς σε (πολύ) καλύτερες ταινίες του παρελθόντος, δίνει την εντύπωση μιας συρραφής όλων των ιδεών που έπεσαν στο τραπέζι των σεναριογράφων, έτσι επεισοδιακό που είναι, και περιορίζεται σε τετριμμένα μηνύματα περί οικογενειακής ενότητας και του τρόπου να την αποκτήσουμε, όταν το ίδιο το concept του – μια οικογένεια παπιών που επιχειρεί για πρώτη φορά να αποδημήσει και παίρνει λάθος δρόμο- προσφερόταν πχ. για μια παραβολή για το μεταναστευτικό ζήτημα, που δεδομένα θα το έκανε να ξεχωρίζει. Ως έχει, θυμίζει εκείνες τις χλιαρές απόπειρες των ανθρώπων της Disney στα ‘00s να βρουν την ταυτότητά τους και να προσαρμοστούν στη νέα, τρισδιάστατη εποχή. Αν στην Ilumination επιμείνουν να αλλάξουν κατηγορία, είμαστε σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να εντοπίσουν και να διαμορφώσουν και τη δική τους. Αν όχι, μπορούν πάντα να επιστρέψουν στη λύση των Minions, τα οποία, μέσω των social media, εξελίχθηκαν άθελά τους σε φορείς της λαϊκής θυμοσοφίας και εκφραστές των αγωνιών του μέσου «νοικοκυραίου», διευρύνοντας το κοινό τους.