Το Xρέος του Eκτελεστή

Ένας εκτελεστής στη δύση της καριέρας του. Μια τελευταία αποστολή με κατεπείγοντα, προσωπικό χαρακτήρα. Μια μάχη απέναντι στη φθορά. Ω ναι, στο «Knox goes Away» υπάρχουν τα υλικά για μια ατμοσφαιρική, δυνητικά υπαρξιστική κατάθεση στον μακρύ κατάλογο των κινηματογραφικών εκτελεστών, έστω κι αν το λυρικό τελευταίο τους κεφάλαιο γράφτηκε πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια με τον «Αμερικάνο». Διαβάζεις και Αλ Πατσίνο στο καστ, μπαίνει κι ένα βραχνό σαξόφωνο στην πρώτη σκηνή, βλέπεις και σκιές, που ελπίζεις ότι θα υπογραμμίσουν ιστγουντικά την αμφισημία, θα φορτίσουν δραματικά και θα καλύψουν συμβολικά το πρόσωπο του ήρωα και λες «εδώ είμαστε».

Κι εκεί που νιώθεις σαν στο σπίτι σου, συνειδητοποιείς ότι το σενάριο κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση. Με υποπλοκές που παραπέμπουν σε Έλμορ Λέοναρντ, αλλά χωρίς την pulp ιδιοσυγκρασία του, με μικρές ανατροπές που χτίζουν προς μια μεγαλύτερη, υψηλής δραματικότητας που ισοπεδώνεται από την απουσία δραματικού ψαχνού και περιεχομένου των 110 λεπτών που προηγήθηκαν και από διαλόγους περιγραφικούς και επεξηγηματικούς των διακυμάνσεων της ίντριγκας. Το tempο και η γενικότερη σκηνοθετική γραμμή μαρτυρούν ότι ο σκηνοθέτης Κίτον ήθελε να κάνει την πρώτη ταινία, η ταινία που υπάρχει στο σενάριο απαιτούσε άλλου τύπου στιλιζάρισμα και ρυθμό, ο γάμος μεταξύ τους δεν υπήρξε ευτυχής και το αποτέλεσμα πήρε διαζύγιο από τις αρχικές ποιοτικές υποσχέσεις.

Το απογοητευτικό αυτό αποτέλεσμα δεν χρεώνεται μόνο στον σκηνοθέτη Κίτον, αλλά και στον πρωταγωνιστή. Μέσα από χρόνια καριέρας και από συμμετοχή σε ταινίες που, λίγο αν αγαπάς το σινεμά, τον καθιστούν αιωνίως αγαπητή φιγούρα, ο Κίτον έχτισε μεν ένα ειδικό βάρος, αλλά όχι εκείνο που απαιτούσαν χαρακτήρας και έργο. Όχι, δεν είναι συνδυασμένη με ανομολόγητα κρίματα και «ασυγχώρητες» αμαρτίες η περσόνα του. Ναι, έχει υποδυθεί τον κακό, είχε και τις κακές στιγμές του - ποιος δεν τις είχε;- αλλά η ζυγαριά στην περίπτωση του γέρνει προς την ηρωική πλευρά. Τον βλέπεις στην οθόνη και σκέφτεσαι κάτι θετικό. Δεν μπορεί, λοιπόν, να εμπλουτίσει διακινηματογραφικά τον χαρακτήρα. Από πινελιές, όπως η σκηνή ξυλοφορτώματος εποχών Μπάτμαν ή το τελικό πλάνο αλά «Birdman» αντιλαμβάνεσαι ότι ο δημιουργός Κίτον μάλλον βλέπει στο έργο μια σύνοψη και μια αναθεώρηση της φιλμογραφίας και της Εικόνας του. Φοβόμαστε, όμως, ότι διάλεξε λάθος πρότζεκτ γι’ αυτό τον σκοπό. Tα αστεράκια αντικατοπτρίζουν αποκλειστικά την εκτίμηση στις προθέσεις και στο πρόσωπό του.