Οι Άποικοι

Η Γη του Πυρός σαν η αγριότερη εκδοχή της πιο Άγριας Δύσης, φιλοξενεί ένα αιματοβαμμένο γουέστερν για τη γενοκτονία των Σέλκναμ. Οι αυτόχθονες της Παταγονίας αποτελούσαν άμεση απειλεί για τα κοπάδια των Ισπανών αποίκων. Ως αποτέλεσμα οι γαιοκτήμονες στα σύνορα Αργεντινής και Χιλής, προσέλαβαν μισθοφόρους και τους διέταξαν να πυροβολούν όσους πλησίαζαν τις εκτάσεις τους, προσφέροντάς τους μία λίρα για κάθε κεφάλι που θα έφερναν πίσω. Για την ιστορία, που είναι και το βασικό ζητούμενο του πρωτοεμφανιζόμενου στο μεγάλου μήκους, Φελίπε Γκάλβες, οι περισσότεροι απ' τους Σέλκναμ που επέζησαν της ταχείας εθνοκάθαρσης, κατέληξαν αξιοθέατα σε ζωολογικούς κήπους και μουσεία της Ευρώπης.

Ο Χοσέ Μενέντεζ ήταν ένας απ' τους πιο γνωστούς επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή. Βασική πηγή του πλούτου του ήταν η κτηνοτροφία. Είναι επίσης αυτός που εκκινεί την πλοκή της ταινίας, όταν αναθέτει σε έναν μέθυσο Σκωτσέζο αξιωματικό του Βρετανικού Στρατού να συνοδέψει το κοπάδι του, μαζί με έναν  Τεξανό κυνηγό ιθαγενών κεφαλών και έναν μιγά αιχμάλωτο με εξαιρετική ικανότητα στο σημάδι. Μέσα στο δεδομένο ιστορικό πλαίσιο, η κοινή τους διαδρομή δεν αργεί να μετατραπεί σε ένα νιχιλιστικό ξέσπασμα βίας.

«Οι Άποικοι» είναι αποτέλεσμα μακράς έρευνας και προετοιμασίας, άποψη που ενισχύεται κι από τα όσα παρατίθενται στο φινάλε, ως τεκμήρια της αυθεντικότητας των εικόνων και των παραστάσεων. Ο Γκάλβες, που παρότι πρωτοεμφανιζόμενος μόνο άπειρο δεν τον λες (οι vintage οπαδοί των Νυχτών Πρεμιέρας ίσως θυμούνται το «Raptor» που είχε προβληθεί στις «Μικρές Ιστορίες»), οραματίζεται την γενοκτονία ως υπερούσιο μυστήριο χωρισμένο σε κεφάλαια, σαν μια βουβή τελετουργία στο τέλος του κόσμου που αποκαλύπτει την αλαζονεία της αποικιοκρατίας σε όλη της τη φρίκη. Έχει πλαισιώσει αυτό το μυστήριο με μια προσχηματική, αλλά διόλου πρόχειρη πλοκή που προκαλεί συνεχώς τις ισορροπίες στο τρίγωνο των αντι-ηρώων που οδηγούν τη δράση. Σ' αυτή περιλαμβάνονται στιγμές απ' τα εικονογραφημένα κλασικά του γουέστερν, αναπάντεχες συναντήσεις στην άκρη της Γης, παιχνίδια εξουσίας αλλά και ένας επεξηγηματικός σ' ό,τι έχει να κάνει με τις προθέσεις του επίλογος, όπου ο Μενέντεζ, αναγνωρισμένος πια ως ένας απ' τους βασικούς υπαίτιους της γενοκτονίας, πρέπει να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα της άτυπης συμμορίας του.

Το κορυφαίο απ' τα ευρήματα Γκάλβες είναι η ταύτιση του βλέμματος του θεατή μ' αυτό του Σεγούνδο, του μιγά που αποτελεί το σιωπηλό παρατηρητή της Ιστορίας. Η καλύτερη του απόφαση είναι να εμπιστευτεί την κάμερα και το γενικότερο ρέτρο λουκ της ταινίας στον Σιμόνε Ντ' Αρκάντζελο, έναν πολυσχιδή διευθυντή φωτογραφίας του οποίου η αλλόκοσμη ματιά στο Αρχιπέλαγο της Παταγονίας θα έπρεπε να αποτελεί τομή (αν έχετε δει την «Ιστορία του Βασιλιά Κάβουρα» καταλαβαίνετε, αν δεν έχετε σπεύσατε). Τα δύο αυτά στοιχεία γίνονται στοιχειά στην καλύτερη στιγμή της ταινίας, όπου ο Σεγούνδο γίνεται άθελά του μάρτυρας στην αποτελεσματικότητα της Δυτικής βαρβαρότητας. Το τελετουργικό ξεπάστρεμα μιας κοινότητας που περιμένει αθώα απέναντι στις κάνες των εκτελεστών της είναι μια στιγμή ανθολογίας ικανή να κατοικεί για πάντα μέσα μας.

Είναι το ζενίθ μιας γραφής σφόδρα μοντέρνας και σε ένα βαθμό αναθεωρητικής, όχι όμως πάντα αποτελεσματικής. «Οι Άποικοι» είναι μια κομψή ταινία που μοιάζει εξαντλητικά μελετημένη σ' όλα της τα επιμέρους, σ' όλες τις συνθέσεις και τα δευτερόλεπτά της. Ωστόσο, παρά το εντυπωσιακό της προσχέδιο, σε αφήνει με ένα άθροισμα μικρότερο των συστατικών που την αποτελούν. Η αποστασιοποίηση του φινάλε και ο εγγενής μηδενισμός ευνοούν το πολιτικό σχόλιο, η αλήθεια της όμως βρίσκεται πέρα απ' τον ζοφερό ρεαλισμό και την ομίχλη που σκεπάζει τις εκατόμβες της Ιστορίας.