Επικίνδυνες Κυρίες - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Επικίνδυνες Κυρίες

Hustlers

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2019
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λορίν Σκαφάρια
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Λορίν Σκαφάρια
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζένιφερ Λόπεζ, Κόνστανς Γου, Τζούλια Στάιλς, Μετ Τόουλι, Έμα Μπατίζ, Μερσέντες Ρούελ, Κάρντι Μπι
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Τοντ Μπάνχαζλ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 110'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Odeon
    Επικίνδυνες Κυρίες

Η γυναικεία φιλία ανάμεσα σε δύο στρίπερ, μέσα από μια πραγματική ιστορία απάτης εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό New York το 2015. Καλοχωνέμενος σκορσεζισμός, οσκαρικές προσδοκίες στο βάθος και η Τζένιφερ Λόπεζ, στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της, για αιχμή του δόρατος.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Καθώς μπαίνουμε πια για τα καλά στην εποχή των ταινιών που έχουν τις γυναίκες στη μαρκίζα – αντικειμενικοποίηση που έχει τους κινδύνους της πάντως – οι άνθρωποι πίσω από την χολιγουντιανή κουίντα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως αν ένα ρεύμα θέλει να είναι κάτι παραπάνω από μόδα της εποχής πρέπει να στηριχθεί σε γερά σενάρια και στιβαρή σκηνοθετική οδηγία. Ειδάλλως θα παίρνεις πρόσκαιρα έργα που θα εξαργυρώνουν τα πνεύμα της εποχής, αλλά θα λησμονούνται γρηγορότερα απ’ όσο συνελήφθησαν.

Είναι σαφές, παρά τα ελαττώματα, πως οι «Επικίνδυνες Κυρίες» είναι για την ώρα το άνω διάζωμα της «θηλυκής ενδυνάμωσης» αυτού του απροσδόκητου (;) είδους. Είναι όμως και εξίσου σαφές πως ο δρόμος που ακολουθεί είναι ο δρόμος της σοφίας, της κριτικής εκτίμησης και της εισπρακτικής αποδοχής, αφού τα ελλοχεύοντα «ανδρικά κόλπα» της ιστορίας είναι σε μεγάλο βαθμό η αφορμή μιας άλλης, μεγαλύτερης, ιστορίας που χαρίζει βάθος στο έργο.

Μεταξύ άλλων, αυτή είναι μια αντιθετική, glam σονάτα για (πολλή) σάρκα και ψυχή, πάνω στην γυναικεία φιλία και το πώς οι κοινωνικές συνθήκες εναντιώνονται στην πραγμάτωσή της

31 χρόνια πριν λοιπόν, η Μέλανι Γκρίφιθ στο «Εργαζόμενο Κορίτσι» έλεγε «έχω ένα μυαλό για δουλειές κι ένα κορμί για αμαρτία» - και την πίστευες. Εφαπτόμενο της ατάκας αυτής είναι το (απίστευτο) ιστορικό της απάτης που έστηναν επίσης εργαζόμενα κορίτσια (στρίπερς σε κλαμπ της Νέας Υόρκης) στην πλάτη αδηφάγων αρσενικών που, ανήμποροι κι αυτοί, πελάγωναν στις απορρυθμιστικές αναλογίες μιας πραγματικής «Τζένιφερ Λόπεζ», έπιναν κάμποσο από το υπνωτικό μίγμα που τους έβαζε στο ποτό η ανδροπλάνα (sic) ομάδα της και αποχαιρετούσαν με συνοπτικές διαδικασίες το περιεχόμενο της πιστωτικής τους κάρτας.

Το colpo grosso όμως της δημιουργού Λορίν Σκαφάρια, είναι το ότι παίζει σε δύο ταμπλό, βάζοντας την ιστορία μιας απάτης μέσα στην πολύ μεγαλύτερη μιας εποχής κι ενός καθεστώτος. Η εποχή είναι οι παχιές αγελάδες προ Λίμαν Μπράδερς και το καθεστώς είναι το κυρίαρχο ανδρικό βλέμμα όλων, που είναι και υπερ-εποχικό στο κάτω-κάτω. Η Σκαφάρια χτίζει με ακρίβεια κάλλιστης μαθήτριας την ιστορία πάνω στα χρονικά του Μάρτιν Σκορσέζε, κι αυτό περιλαμβάνει από το σχολ(ι)αστικό μοντάζ που παλινδρομεί έντεχνα και ειρωνεύεται για τα μάτια μας μόνο, μέχρι την χρήση της μουσικής που αποτυπώνει περιόδους και λειτουργεί αφηγηματικά.

Βέβαια το να στήνεις ένα έργο πάνω σε ένα έτοιμο στιλ αφήγησης δεν είναι ο ορθός δρόμος προς την ακεραιότητα, μπορεί ωστόσο να είναι χρήσιμος για αρχή – άσε που μπορεί και να σε φέρει στην εποχή της υπερτίμησης ως την ακαδημαϊκή δόξα. (Γεγονός, εδώ που τα λέμε, απέραντα ειρωνικό θεωρώντας πως και ο Σκορσέζε θα είναι βέβαια στην ίδια απονομή). Η Σκαφάρια, ωστόσο, έχει τόσο καλά χωνέψει τις διδασκαλίες του σκηνοθέτη (που απολαμβάνει στα 76 του την πιο απλόχερη -και δίκαιη- τιμή της καριέρας του), και γνωρίζει τόσο καλά την «γυναικεία ιστορία» που θέλει να πει που δεν σταματά, ευτυχώς, στην μίμηση. Η ιστορία της είναι μια ιστορία πάνω στην απόσταση του αντικειμένου από την ανθρωπιά, μια καλοφτιαγμένη κι ευαίσθητη σπονδή στο πολυφυές (μάνα, ερωμένη αλλά και…άνθρωπος) της γυναίκας καθώς επίσης και μια αντιθετική, glam σονάτα για (πολλή) σάρκα και ψυχή πάνω στην γυναικεία φιλία και το πώς οι κοινωνικές συνθήκες εναντιώνονται στην πραγμάτωσή της.

Βέβαια, όπως και ο Σκορσέζε, αμοραλιστικά κι ωραία τις βγάζει και λίγο λάδι τις εγκληματούσες κυρίες, τις έχει και θύματα όχι (και) της απληστίας τους αλλά των αχόρταγων αρσενικών καθαρόαιμων και του κόσμου που φτιάξανε. Δεν αστοχεί βέβαια, αφόρητη πραγματικότητα είναι ο δολαριοβόρος, κτηνώδης κόσμος των αρσενικών. Όμως ουδεμία σοβαρή δραματουργία έβλαψε κι η αυτοκριτική.

Όπως και να ‘χει, η αποτύπωση μιας συνεχιζόμενης νυκτόβιας σαρκολατρείας και η αναπόφευκτη απόκριση/μεταμόρφωση του θύματος σε θύτη, που απαντά με μυαλό στο ένστικτο, παρουσιάζει έναν κινηματογραφικά, κοινωνιολογικά και πολιτικά νέο χάρτη που τώρα διαμορφώνεται. Ορθότατη και αναγκαία η τελεσίδικη επίκριση, μένουν (ιδίως κινηματογραφικά) η απαγκίστρωση από τα ανδροκρατούμενα είδη, το ξεκόλλημα από μια δραματουργία υβριδική και η εν τέλει διαμόρφωση ενός βλέμματος που θα μπορεί να απευθύνεται σε όλους σαν ευδιάκριτη άλλη άποψη.    

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Επικίνδυνες Κυρίες
  • Επικίνδυνες Κυρίες