Επίδοξοι Κληρονόμοι
The Estate
Τα ανίψια μιας κακότροπης ετοιμοθάνατης κάνουν ό,τι μπορούν για να βάλουν χέρι στην κληρονομιά της. Ένα επιτελείο ευπρεπών ηθοποιών σε μια ταινία που κάνει το χονδροειδές να μοιάζει λεπτεπίλεπτο.
Στα πρώτα δέκα λεπτά τρίβεις τα μάτια σου, λες πώς την πάτησα έτσι. Στα επόμενα δέκα προσπαθείς να καταλάβεις που το πάει, κρατώντας ένα δαδί αναμμένο για την πιθανότητα όλο αυτό να είναι μια σάτιρα. Στα επόμενα δέκα, κατηφής, λογίζεις τον εαυτό σου ήρωα και ανάβεις τον θερμοσίφωνα. Στο τέλος θα πρέπει έμπρακτα να την ξεπλύνεις από πάνω σου.
Σε πλήρη, κατά το δυνατόν πάντα, επίγνωση μιας κριτικής, ας ειπωθεί ότι στην κωμωδία, σε κάθε κωμωδία, και ειδικά στην λαϊκή που είναι τούτο εδώ, χρειάζονται χαρακτήρες που να τους συμπαθείς. Όπως σε κάθε δραματουργία, όσο και να θολώνουν τα νερά, χρειάζεται πρωταγωνιστής, ανταγωνιστής και τα λογιών στολίδια του κωμικού «δράματος» - μια φάρσα, μια ατάκα, μια ανατροπή της κατάστασης, μια κλιμάκωση. Στην ταινία μας υπάρχει αποκλειστικά μια ουσιαστικά ισόπεδη κουστωδία white trash χαρακτήρων σε έξαψη. Τα βρισίδια, οι φωνές και οι κακοήθειες είναι τόσο μη κωμικά, τόσο μιαρά κακόγουστα, που ακόμη και στη μισή ώρα πιθανολογείς ότι κάπου θα υπάρξει ειρωνικό punchline. Άνθρακες. Ακόμη και αν ως νεοέλλην ανδρώθηκες στην βιντεοταινία του ’80, θα περάσει μια θανατερή ανατριχίλα από πάνω – κι από μέσα – σου ήδη από το «think about it» της Άννα Φάρις.
Σωσίβια; 2-3 στιγμές του Ντέιβ Ντουκόβνι, που έχει κωμικό χρονισμό. Και η συνολική τιμιότητα ενός καστ που δίνει ρεσιτάλ επαγγελματισμού υπηρετώντας ένα κινηματογραφικό έκκριμα τρις χειρότερο από αυτό της Καθλίν Τέρνερ (την οποία δεν πρέπει να τη νοιάζει τίποτα πια) που μας μοστράρει η ταινία. Τίποτα δεν διασκεδάζει την καταρράκωση που αισθάνεται κανείς σκεπτόμενος ότι κάτι τέτοιο φτιάχτηκε (ή, ακόμα χειρότερα, έχει κοινό που απευθύνεται), καμμία κριτική ακροβασία επί ενός υπο-κειμένου (μια κωμική άσκηση πάνω στην μεταμορφωτική ασχήμια της απληστίας) δεν περισώζει αυτό το απόβρασμα.
Στο νεκροταφείο των κακών ταινιών υπάρχουν, κι όμως, αξέχαστες δημιουργίες που δικαιούνται το επισκέψιμο μνήμα τους λόγω προθέσεων, λόγω μιας καλλιτεχνίας που υποβόσκει στην κατασκευή τους, λόγω δειλά-δειλά εμφανιζόμενων αρετών τους. Τούτη δεν είναι μια από αυτές.