Οι 25 λόγοι για τους οποίους θα μνημονεύουμε κινηματογραφικά τη χρονιά που φεύγει.
Λοιπόν; Πώς ήταν κινηματογραφικά το 2024; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ξεκίνησε με τις καλύτερους οιωνούς, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα του περασμένου Γενάρη, χάρη στο «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου που έμελλε να συγκεντρώσει συνολικά 407.380 θεατές. Ακόμη πιο εντυπωσιακά αναμένεται να μπει και το 2025, καθώς οι ουρές κόσμου έξω από τις αίθουσες που προβάλουν το «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και τα 250 χιλιάδες εισιτήρια που έχει σημειώσει μέχρι στιγμής το φιλμ, μέσα σε δύο μόλις εβδομάδες προβολής, προοικονομούν πολλαπλάσιες και αποστομωτικές επιδόσεις.
Μακάρι μόνο ολόκληρη η χρονιά του 2024 να ήταν όπως το ξεκίνημα και το κλείσιμό της. Και δεν εννοούμε το ότι δύο Έλληνες σκηνοθέτες- ο ένας διεθνούς πλέον βεληνεκούς, ο άλλος βετεράνος και σταθερά υπολογίσιμη εμπορική δύναμη- κατάφεραν να σώσουν την παρτίδα μιας αδύναμης σεζόν. Μιλάμε για ένα έτος κατά το οποίο πολλοί χαμένοι υπήρξαν, αρκετά δεδομένα έπαψαν να υφίστανται, και οι μοναδικοί άλλοι μεγάλοι νικητές των ταμείων απεδείχθη ότι ήταν εφηβικής και προεφηβικής ηλικίας. Έτσι δικαιολογείται το πώς η Νο 1 ταινία της χρονιάς σε εισπράξεις στη χώρα μας ήταν κινούμενο σχέδιο και μάλιστα sequel. Αληθινό φαινόμενο, το «Inside Out 2» φρέναρε λίγο πριν τις 665 χιλιάδες σε εισιτήρια, ξεπερνώντας ένα πλέον απροσπέλαστο εμπορικό σύνορο το οποίο στην εποχή μετά την πανδημία μόνο ο πρώτος «Τζόκερ» είχε καταφέρει να υπερβεί. Στο ετήσιο εισπρακτικό τοπ-10 της χώρας μας συναντάμε όμως και το «Εγώ ο Απαισιότατος 4» με 373.359 χιλιάδες εισιτήρια, το «Kung Fu Panda 4» με 156.450 εισιτήρια και το «Μοάνα 2» με 153.246 εισιτήρια, τρία ακόμη περίτρανα παραδείγματα για το πόσο σοβαρά οφείλουμε στο εξής να παίρνουμε υπόψη το παιδικό κοινό ως υπολογίσιμη ταμειακή δύναμη.
Το 2004 ήταν επίσης η χρονιά που ακόμη μια ελληνική ταινία, αυτή τη φορά ερχόμενη σχεδόν από το πουθενά, με μηδαμινό προϋπολογισμό και δίχως το παραμικρό υπολογίσιμο όνομα μπροστά ή πίσω από την κάμερα, κατάφερε και συγκέντρωσε 143.828 θεατές κατά την προβολή της. Μιλάμε για το «Μην Ανοίγεις την Πόρτα» των Unboxholics, το πιστό ιντερνετικό κοινό των οποίων έφτασε μέχρι τις αίθουσες, παρά την αρνητική κριτική αντιμετώπιση, και δημιούργησε προηγούμενο αφού πρώτη φορά η κοινότητα των YouTubers εμφανίζεται ως δυνητικά υπολογίσιμο κοινό.
Ωραίο θα ήταν να μπορούσαμε να μιλάμε για ανάλογες επιδόσεις και όταν αναφερόμαστε στις ταινίες που μας άρεσαν περισσότερο φέτος. Διότι απειροελάχιστες καλλιτεχνικές δημιουργίες κατόρθωσαν να αγγίξουν (πόσω μάλλον να ξεπεράσουν) μετά βίας το σύνολο των 50 χιλιάδων εισιτηρίων, ασχέτως του αν υπογράφονταν από σκηνοθέτες δημοφιλείς, αν προσφέρονταν για υψηλού προφίλ και πρώτης τάξεως μαζική ψυχαγωγία (όπως συνέβη με το «Κονκλάβιο») ή αν κουβαλούσαν στις αποσκευές τους ένα Χρυσό Φοίνικα (όπως η «Anora»), ένα Χρυσό Λιοντάρι (όπως το «Διπλανό Δωμάτιο») ή την πρόβλεψη πολλών υποψηφιοτήτων στα επερχόμενα Όσκαρ (όπως η περίπτωση της «Emilia Perez» του Ζακ Οντιάρ). Περιττό να επισημάνουμε επίσης ότι πλέον κανενός σταρ η παρουσία δεν αποτελεί επαρκή πόλο έλξης προκειμένου ο κόσμος να γεμίσει μια αίθουσα (κι εδώ τρανταχτή απόδειξη στέκει η πανωλεθρία της ομηρικής «Επιστροφής», παρά την παρουσία των Ρέιφ Φάινς και Ζιλιέτ Μπινός - αν υποθέσουμε βέβαια ότι οι δυο αυτοί ηθοποιοί λογίζονται σήμερα ως σταρ)
Υπήρξαν, παρ' όλα αυτά, και οι φωτεινές εξαιρέσεις, όπως συνέβη με τη «Ζώνη Ενδιαφέροντος» του Τζόναθαν Γκλέιζερ, μια ατόφια καλλιτεχνική (και -στα χαρτιά- δύσκολη εμπορικά) περίπτωση φιλμ που ξεκίνησε να προβάλλεται στα τέλη του 2023 και μέσα στους προσεχείς μήνες αναγορεύτηκε σε απρόσμενη (και πραγματικά συγκινητική) επιτυχία των αιθουσών. Κάτι ανάλογο αναμένουμε να συμβεί και με το χαμηλόφωνο «Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά» που, επίσης αργά αλλά σταθερά, θα ξεπεράσει με άνεση πολύ σύντομα το φράγμα των πενήντα χιλιάδων εισιτηρίων. Και θα συνεχίσει...
Σε πείσμα των περισσοτέρων αιθουσών, που πάσχιζαν καθημερινά με μονοψήφια νούμερα προσέλευσης, το 2024 ήταν η χρονιά που τα κινηματογραφικά φεστιβάλ της χώρας γνώρισαν μεγάλες εισπρακτικές δόξες. Και ξέρω καλά πως εδώ θα χρειαστεί αναπόφευκτα να ευλογήσουμε τα γένια μας, όμως δεν θα ισχυριστώ κάτι που δεν ισχύει (ή που δεν αντιληφθήκατε) αν πω ότι οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας γνώρισαν μια άνευ προηγουμένου απήχηση. Όχι μόνο κατά τη διεξαγωγή τους, τον περασμένο Οκτώβριο, αλλά και σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς χάρη σε μια σειρά μεμονωμένων προβολών (που συνέχισαν από το 2023 και τις sold out βραδιές στον κινηματογράφο ΙΝΤΕΑΛ κατευθείαν στο CINOBO ΟΠΕΡΑ) οι οποίες έγιναν όχι μόνο ανάρπαστες, αλλά και γνώρισαν σύντομα και καμπόσους μιμητές.
Χρησιμοποιώ το παράδειγμα των Νυχτών Πρεμιέρας ως μάλλον καταλυτικό μιας απότομης στροφής του εγχώριου κοινού προς ένα σινεμά ρεπερτορίου μέσω του οποίου μια νεαρότερη (και εμφανώς ενθουσιώδης) μερίδα θεατών ζητά κι αυτή να δει κλασικές ταινίες στη μεγάλη οθόνη και στις ιδανικές συνθήκες μιας σκοτεινής αίθουσας, αντί να αρκεστεί να τις ανακαλύψει σε κάποια πλατφόρμα ή «κατεβάζοντάς» τες σπίτι της. Κι αυτό δεν είναι απλά αξιοσημείωτο σημάδι των καιρών, αλλά και ενθαρρυντικό δείγμα μιας νέας τάξης πραγμάτων με βάση ακροατήρια μικρότερων ηλικιών.
Συγκυρίες όπως αυτή σε καμία περίπτωση δεν σήμαναν ότι το 2024 δεν ήταν μια άκρως προβληματική χρονιά σε ό,τι αφορά τη σχέση του κοινού με την κινηματογραφική αίθουσα ή την ολοένα και αραιότερη προσέλευσή του σε αυτήν. Όμως ας στρέψουμε για λίγο το βλέμμα σε κάτι σοβαρότερο. Τίποτα από τα παραπάνω δεν θορύβησε την εγχώρια κινηματογραφική πραγματικότητα φέτος, όσο τα παρακάτω θλιβερά συμβάντα: Από το κατάφωρα άδικο κλείσιμο του ιστορικού ΙΝΤΕΑΛ, με σκοπό τη μετατροπή του σε ξενοδοχείο, και το σκάνδαλο της ελληνικής εκπροσώπησης στα Όσκαρ με τα διόλου αθώα «μαγειρέματα» πίσω από την πρόκριση της «Φόνισσας», μέχρι την κακήν κακώς απομάκρυνση του πανάξιου Γιάννη Σακαρίδη από τη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή στο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Ταινιών της Δράμας, η χρονιά που φεύγει σημαδεύεται από μια θλίψη και έναν έντονο προβληματισμό για ό,τι ορίζαμε και αντιλαμβανόμασταν μέχρι πρότινος ως πολιτισμό και διαφάνεια στη χώρα μας. Και, δυστυχώς, αυτό ήταν μόνο η αρχή. Παρόμοιες αυθαίρετες συμπεριφορές οφείλουμε να περιμένουμε τακτικότερα στο μέλλον.
Και οι ταινίες που είδαμε μέσα στο 2024; Ήταν πολλές και καλές, σπουδαίες ίσως ελάχιστες. Μας έδωσαν κι αυτές με τη σειρά τους να καταλάβουμε ότι ζούμε πλέον σε ένα κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο δυσοίωνος και βλοσυρός. Χάρη στις ταινίες αυτές, ωστόσο, μερικές εκ των οποίων έκαναν πρεμιέρα με καθυστέρηση κάποιων ετών στην Ελλάδα, μπορέσαμε να πορευτούμε καλύτερα και πιο ανακουφιστικά μέσα στη χρονιά. Μόνο που προτού τις διαβάσετε, στην παρακάτω λίστα, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι πλάι τους θα στέκονταν επάξια, αν είχαν κυκλοφορήσει εγκαίρως στις εγχώριες αίθουσες, το «Queer» του Λούκα Γκουαντανίνο, ο «Απρίλης» της Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι ή το «The Brutalist» του Μπρέιντι Κορμπέτ (τα δύο τελευταία είχατε κάποιοι την τύχη να τα δείτε στις Νύχτες Πρεμιέρας). Από την άλλη, μπορεί το 2025 να μην έχει ακόμη έρθει, όμως ορίστε ήδη τρεις κινηματογραφικοί λόγοι για τους οποίους αξίζει να το περιμένετε ανυπόμονα. Εμείς να ευχηθούμε, ό,τι κι αν συμβεί μέσα στον καινούργιο χρόνο, να μας βρει και να σας βρει καλά. Λουκάς Κατσίκας
ΟΙ 25 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΤΟ 2024
25. Κονκλάβιο (Conclave) του Έντουαρντ Μπέργκερ
Ένα χορταστικό θρίλερ συνομωσίας και ταυτόχρονα μια συγκροτημένη και απαραίτητη ταινία για το έλλειμμα ηγεσίας στον Δυτικό κόσμο και για το ηγετικό πρότυπο.
24. Τα Παιδιά του Χειμώνα (The Holdovers) του Αλεξάντερ Πέιν
Είναι μια ταινία συνταγής, μα λίγοι ξέρουν να εκτελούν τη συνταγή με τον τρόπο του Πέιν, να ισορροπούν έτσι θαυμαστά (και ενίοτε ταυτόχρονα) ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα, να εξάγουν από το ειδικό το γενικό, να γεννούν τρυφερά, ανθρώπινα θεάματα που αφορούν όλους μαζί και τον καθένα από εμάς ξεχωριστά.
23. Bird της Άντρεα Άρνολντ
Μια ιστορία ενηλικίωσης όπου η σκληρή πραγματικότητα του βρετανικού περιθωρίου συναντά τον μαγικό ρεαλισμό και τον κόσμο του παραμυθιού.
22. Το Διπλανό Δωμάτιο (The Room Next Door) του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Ένας ύμνος στη φιλία, ένα ισχυρό επιχείρημα για το δικαίωμα καθενός να ορίζει το πεπρωμένο του και μια δήλωση πίστης στη συντροφικότητα ως στήριγμα και ελπίδα σε ένα κόσμο που δείχνει να τη χάνει ολοένα και πιο πολύ.
21. Καμία Άλλη Γη (No Other Land) των Μπάζελ Άντρα, Χάμνταν Μπαλάλ, Γιουβάλ Άμπραχαμ, Ρέιτσελ Ζορ
Ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα ντοκιμαντέρ των τελευταίων ετών στέκεται ως μνημείο τολμηρής ερευνητικής δημοσιογραφίας και αποδεικνύει πως η αντικειμενικότητα δεν κρύβεται στο να μην επιλέγεις πλευρά, αλλά στην ιστορική αλήθεια. Χρυσή Αθηνά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στις 30ές Νύχτες Πρεμιέρας.
20. Σύντομη Ιστορία μιας Οικογένειας (Brief History of a Family) του Λιν Ζιανζέ
Σκηνοθετώντας με χειρουργική ακρίβεια που φέρνει αβίαστα στο μυαλό τον πρώιμο Χάνεκε, ο Λιν Ζιανζέ καταφέρνει να ταιριάξει απόλυτα την παράνοια με την πραγματικότητα, υπογραμμίζοντας με ένα επιβλητικό θρίλερ πως οι πιο ανησυχητικές ιστορίες κατοικούν μέσα σε όσα θεωρούμε δεδομένα.
19. Οι Αντίπαλοι (Challengers) του Λούκα Γκουαντανίνο
Ασυζητητί μια απ' τις πιο σέξι ταινίες του πάντοτε, σκηνοθετημένη από κάποιον που ξέρει ακριβώς πώς να διαχειριστεί την περιρρέουσα ομορφιά και πως να την αμπαλάρει με χάρη. Τόση ώστε να μη διαχωριστεί ο τεχνίτης απ' τον καλλιτέχνη.
18. Η Ηλιαχτίδα μου (My Sunshine) του Χιρόσι Οκουγιάμα
Δεν υπάρχουν εντάσεις, δεν υπάρχει «κακός», δεν υπάρχει δουλεμένος διάλογος, δεν υπάρχουν καν ακριβώς «ερμηνείες». Υπάρχει όμως σκηνοθέτης. (Και τυγχάνει και σεναριογράφος, οπερατέρ και μοντέρ του έργου!) Κι αφού υπάρχει σκηνοθέτης, υπάρχει ταινία. Μικρή ταινία, σε όλα της, αλλά με την έννοια της (φαντεζί!) έλλειψης μεγαλορρημοσύνης, επιτήδευσης, βάρους. Ειδάλλως, πλήρης, αισθησιακή, τονικά εκτενής δημιουργία.
17. Slow της Μαρίζα Καφταράτζε
Η Καφταράτζε καταφέρνει να φτιάξει ένα γλυκόπικρο αισθηματικό δράμα που «βλέπει» πέρα από τη σαρκική επιθυμία, δίνοντας μεγαλύτερο χώρο στην οικειότητα και τη συντροφικότητα ως συνιστώσες ενός ευρύτερου, σχεσιακού σύμπαντος που δεν έχουν πάντα την ίδια δημοφιλία με αυτή του σεξ.
16. The Substance: Tο Ελιξίριο της Νιότης (The Substance) της Κοραλί Φαρζά
Ένας παρανοϊκός και κατάφωρα διασκεδαστικός camp εφιάλτης όπου χωράνε τα πάντα: οι αιματοκυλισμένες μοκέτες από τη «Λάμψη» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο σωματικός τρόμος του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, οι γκροτέσκ μεταλλάξεις από το «Society» του Μπράιαν Γιούζνα, το freak show του δια χειρός Ντέιβιντς Λιντς «Ανθρώπου Ελέφαντα», η μεγαλειώδης πορφυρή έξοδος από την «Κάρι» του Μπράιαν Ντε Πάλμα.
15. Το Αγόρι και ο Ερωδιός (The Boy and the Heron) του Χαγιάο Μιγιαζάκι
Αν αυτή είναι η τελευταία του ταινία, πρόκειται για έναν εκθαμβωτικό επίλογο. Ο Μιγιαζάκι αναγεννιέται στα 83 του. Αντιπροτείνει την παιδική αγνότητα απέναντι στην κακότροπη πραγματικότητα και συμβουλεύει σοφά πως όταν αρνείσαι να κάνεις τέχνη το τραύμα, τότε η αρμονία του κόσμου (όποιου κόσμου) καταρρέει.
14. O Διάβολος δεν Υπάρχει (Evil Does not Exist) του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι
Η φύση, πανταχού παρούσα και σιωπηλή, αποφασίζει να επιστρέψει την κατάχρηση και κακομεταχείριση που έχει υποστεί. Κι ο Χαμαγκούτσι θα κλείσει την ταινία του με το ίδιο λυρικό τράβελινγκ που την ξεκίνησε, υπονοώντας ότι στον αέναο κύκλο της ζωής και στη συμβιωτική σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον υπάρχει μια σειρά από άγραφους κανόνες οι οποίοι καλό είναι να μην παραβιαστούν.
13. Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς (The Seed of the Sacred Fig) του Μοχάμαντ Ρασούλοφ
Ο Ρασούλοφ μάζεψε τη βαλίτσα του, οδήγησε μέχρι τα σύνορα και εξαφανίστηκε από το Ιράν. Αφήνοντας όμως πίσω μια ταινία-βόμβα για να σιγοντάρει στην πολυπόθητη σχάση στον πυρήνα ενός άτεγκτου κι απάνθρωπου ιδρύματος. Σίγουρα δεν ήταν ο πρώτος, σίγουρα δεν στάθηκε ο πιο διακριτικός. Κατάφερε όμως την πιο ηχηρή μέχρι στιγμής δήλωση της πλευράς που αντιστέκεται, όπως και μία από τις σημαντικότερες στιγμές του παγκόσμιου πολιτικού σινεμά για τον 21ο αιώνα.
12. Dune: Μέρος Δεύτερο (Dune: Part 2) του Ντενί Βιλνέβ
Ο Ντενί Βιλνέβ, κάνοντας με το «Dune» (κινηματογραφική) πραγματικότητα το όνειρο των παιδικών του χρόνων, επιτυγχάνει την επιστροφή του κοινού σε μία διαφορετική εποχή, όταν οι εμπορικές ταινίες λειτουργούσαν ως αποδραστικά μέσα σε έναν «άλλο» κόσμο, τότε που οι «Άρχοντες», τα «Χάρι Πότερ» και τα «Star Wars» μετουσιώνονταν δικαίως σε αξιόλογα σημεία ποπ αναφοράς.
11. Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά (Small Things like These) του Τιμ Μίλαντς
Ερμηνεύοντας έναν από τους πιο συμπονετικούς χαρακτήρες που έχουν περάσει από τη μεγάλη οθόνη, ο Κίλιαν Μέρφι γίνεται η συγκινητική ψυχή μιας θαυμάσιας (και χριστουγεννιάτικης) παραβολής για τη δυνατότητα της καλοσύνης και της αλληλεγγύης να φωτίσει για λίγο το απέραντο σκοτάδια της ανθρωπότητας.
10. Εν Αρχή (Βeginning) της Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι
Λίγα χρόνια πριν τον «Απρίλη», η Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι μάς είχε συστηθεί με το εκκωφαντικό «Εν Αρχή», μια ταινία που ανακαλύπτει ασύλληπτη ομορφιά στα αυστηρά κάδρα που ορίζουν μια ολέθρια εσωτερική πάλη. Μια ιστορία για τη μοναξιά στο αδιέξοδο της πίστης και της πατριαρχίας. Πολύ απλά και χωρίς ίχνος υπερβολής, ένα πολυεπίπεδο, παραγνωρισμένο αριστούργημα.
9. Υπέροχες Μέρες (Perfect Days) του Βιμ Βέντερς
Με την επίκληση στην απλότητα, τη νοσταλγία του για την αναλογική εποχή και το εγκώμιο που πλάθει στη μοναχικότητα ως γενναία επιλογή είναι πράγματι ένας λόγος για να καλωσορίσουμε τον Βέντερς όχι πίσω στην ένδοξη εποχή του (αυτή έχει περάσει ανεπιστρεπτί), αλλά στην αξιοπρέπεια που οφείλει να διέπει έναν καλλιτέχνη με το δικό του βεληνεκές.
8. Emilia Perez του Ζακ Οντιάρ
Θα ήταν πραγματικά κρίμα να αποκαλύψει κανείς περισσότερα για μια ταινία της οποία η απόλαυση (ένοχη και μη) προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από την αναπάντεχη εξέλιξή της. Όχι τόσο σε επίπεδο ανατροπών, αλλά στο κατά πόσο δεν φοβάται να πειραματιστεί προκειμένου να οδηγήσει το κοινό δίχως ζώνη ασφαλείας σε ένα ιλιγγιώδες rollercoaster συναισθημάτων και σε μια απελπισμένη αναζήτηση ταυτότητας ανάμεσα στην αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα, το καλό και το κακό, και τα αναρίθμητα κινηματογραφικά είδη στα οποία η «Emilia Perez» χρωστά το υπέροχα μπασταρδεμένο DNA της.
7. Μην Περιμένετε και Πολλά από το Τέλος του Κόσμου (Do not Expect too Much From the End of the World) του Ράντου Ζούντε
Σταθερά πειραματικός και πάντα ενδιαφέροντας, ο Ράντου Ζούντε συνεχίζει να εξαπολύει τα δηλητηριώδη του βέλη με ρυθμό μυδραλιοβόλου καθώς μιλάει για τα έσχατα του κόσμου όπως καταγράφονται από την κοινωνία της οθόνης.
6. Τοτέμ (Totem) της Λίλα Αβιλές
Η Λίλα Αβιλές περνάει στη σφαίρα των πραγματικά μεγάλων σύγχρονων δημιουργών με μία συγκρατημένα συναισθηματική, αλλά ταυτόχρονα βαθιά συγκινητική κατάθεση πάνω στις έννοιες της οικογένειας, της θνητότητας και της παιδικής ηλικίας.
5. Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου
Στις δυόμισι περίπου ώρες που διαρκεί είναι άνισο, σε σημεία μπουφόνικο και σίγουρα δεν ξέρει πότε είναι η σωστή στιγμή για να βάλει τελεία. Ωστόσο παραμένει από το πρώτο ως το τελευταίο του λεπτό ένα μυστηριώδες και εντυπωσιακό αντικείμενο, ένα ευφορικό και πονηρό παιχνίδι με αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια και πρωταθλήτριά του την Έμμα Στόουν, εδώ στην πιο θαρραλέα και απαιτητική ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας της.
4. Anora του Σον Μπέικερ
Μια πειραγμένη σκρούμπολ κομεντί κοινωνικών ανισοτήτων και τσακισμένων ονείρων και ταυτόχρονα ένα love story της συμφοράς που σταδιακά μετατρέπεται σε εμπειρία αυτογνωσίας και μάθημα ζωής για μια γυναίκα που ήθελε τόσο πολύ να πιστέψει σε κάτι καλύτερο.
3. Το Θηρίο (The Beast) του Μπερτράν Μπονελό
Διατρέχοντας παρελθόν και μέλλον, σαν να ξεγλιστρά μέσα από σχισμές του χρόνου, το σκοτεινό παραμύθι του Μπερτράν Μπονελό εντυπωσιάζει με τον τρόπο που διαλέγει να διασκευάσει το «Θηρίο στη Ζούγκλα», μια πανέμορφη νουβέλα του Χένρι Τζέιμς, σε έναν ευρύτερο στοχασμό για την ανθρώπινη κατάσταση, τα άγχη που καλλιεργεί ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, τις κληροδοτημένες ανησυχίες του παρελθόντος που καθένας κουβαλά ασυνείδητα μαζί του, ως ένα είδος κυτταρικής μνήμης, και βέβαια την ασταθή και επίφοβη θέση μας απέναντι στη ραγδαία εξελισσόμενη πρόοδο.
2. Pacifiction του Άλμπερτ Σέρα
Είναι μια τολμηρή καλλιτεχνική απόπειρα για όσους μπορούν να ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά. Μια υπερβατική επίθεση στις αισθήσεις, ικανή να σε παρασύρει σε ένα μεγαλοπρεπώς παρηκμασμένο κομμάτι του παραδείσου. Είναι αισθαντική αγωνία πριν την οριστική πτώση ενός άντρα, μιας κουλτούρας, ενός πολιτισμού που όπως οι γηγενείς της Γαλλικής Πολυνησίας, παλεύει μια ζωή για να νικήσει τα κύματα και τις αναταραχές στην επιφάνεια της ιστορίας. Η οποία εδώ φοράει το πιο ευγενές της προσωπείο, τους πιο καλούς της τρόπους που απαιτούν χωρίς να ζητάνε και το άνετο σακάκι της πάνω από ένα φλοράλ πουκάμισο. Στο τέλος της όμως βλέπει τα πάντα να καταναλώνονται απ' το μυστήριο.
1. Άγνωστοι Μεταξύ μας (All of us Strangers) του Άντριου Χέιγκ
Σε εποχές ξεκάθαρα κυνικές όπως η σημερινή, όπου η τέχνη φαίνεται μάλλον αδύνατο να προσφέρει επαρκές αντίδοτο, μια δημιουργία όπως το «Άγνωστοι Μεταξύ Μας» εμφανίζεται για να επικαλεστεί τη χαμένη θεραπευτική δύναμη του σινεμά. Κανείς δεν γίνεται απαραιτήτως καλύτερος άνθρωπος βλέποντας μια ταινία. Ο Άντριου Χέιγκ κατορθώνει, ωστόσο, και με ένα από τα πιο όμορφα φινάλε που έχουμε δει στον κινηματογράφο, όχι μόνο μετατρέπει έναν ιδιωτικό καημό σε κάτι οικουμενικό και λυτρωτικό, αλλά και αποχαιρετά τους θεατές με ανανεωμένη τη γνώση και το δώρο της αιώνιας αγάπης. Πόσες ταινίες έχουν το μεγαλείο να καταφέρουν κάτι τέτοιο; Και πόσες τη γενναιοδωρία;