Άκου τη Μαμά - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Άκου τη Μαμά

Cobweb

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2023
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σάμουελ Μπόουντεν
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Κρις Τόμας Ντέβλιν
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γούντι Νόρμαν, Λίζι Κάπλαν, Άντονι Σταρ, Κλεοπάτρα Κόουλμαν
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Φιλίπ Λοθάνο
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Drum & Lace
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 88
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Σπέντζος Films
    Άκου τη Μαμά

Μονταρισμένο σαν να απευθύνεται σε ανθρώπους με attention span χρυσόψαρου, αυτό το μακάβριο παραμύθι τρόμου χάνει την ατμόσφαιρα του, καθώς και την (όποια) ανθρωπιά του λόγω ενός τρομακτικά κακιασμένου φινάλε. 

Από τον Γιάννη Βασιλείου

Ως γνωστόν υπάρχει η ταινία που γράφεται, η ταινία που γυρίζεται και η ταινία που μοντάρεται και είναι τρεις διαφορετικές ταινίες μεταξύ τους. Στο στάδιο του σεναρίου, το «Cobweb», που έτυχε να έχει ίδιο τίτλο με τη νέα ταινία του Κιμ Τζι Γουν, είναι μια μακάβρια ιστορία τρόμου, πιο κοντά στη γλαφυρότητα και στις ευαισθησίες του Στίβεν Κινγκ, παρά στον ψυχολογισμό του Έντγκαρ Άλαν Πόε (ή Πόου), όπως θα ήθελαν να πιστεύετε οι δημιουργοί της ταινίας  - τι σχέση έχει η αμφισημία του «Tell Tale Heart» και η παραληρηματική του υποκειμενικότητα, που υποτίθεται ότι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ταινία, με αυτό το αντικειμενικό, προφανές, καταδεικτικό ανθυποhorror;

Στο στάδιο των γυρισμάτων, αν κρίνουμε από τις κινήσεις του φακού – το φιλμ ξεκινά πχ. με ένα tracking shot όπου όλα τα παιδάκια στην τάξη περνούν καλά, εκτός από τον οχτάχρονο ήρωά μας – και από τη mise-en-scene, είναι εμφανές ότι  ο Σάμιουελ Μπόουντεν, που κάποτε γύρισε ένα fan made μικρού μήκους Μπάτμαν επηρεασμένο από το «Sin City» και το γαλλικό ρεύμα New Extremity – είναι λιγότερο ενδιαφέρον από όσο ακούγεται- θέλει να κάνει μια ατμοσφαιρική φαντασματική ιστορία, με μια γκραν-κινιόλ κορύφωση.

Και έπειτα ερχόμαστε στο μοντάζ. Ήδη, από τους τίτλους αρχής, παρατηρώντας ότι ο ένας από τους δύο μοντέρ της ταινίας είναι ο Κέβιν Γκρούτερτ, υπεύθυνος για το μοντάζ των «Saw» και σκηνοθέτης μερικών από αυτά, μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά μας. Το μοντάζ της ταινίας απευθύνεται σε ανθρώπους με attention span χρυσόψαρου, η μέση διάρκεια κάθε πλάνου με το ζόρι πρέπει να ξεπερνά τα δύο δευτερόλεπτα. Το σκεπτικό τους φανταζόμαστε ότι ήταν να γίνει η ταινία πιο φιλική για τα multiplex, μα το αποτέλεσμα είναι να καταλύεται η ατμόσφαιρα στα δύο τρίτα του φιλμ, γιατί ούτε το κάδρο προλαβαίνεις να σκανάρεις, ούτε το build-up για τα jump scares ευνοείται. Πραγματικά, προσέξτε πώς είναι μονταρισμένη η σκηνή του δείπνου στην κουζίνα, που υποτίθεται ότι θέλει να γεννήσει σασπένς, βάλτε να τη συγκρίνετε με την αντίστοιχη στην κουζίνα από το «Unbreakable» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, όπου ο πιτσιρικάς θέλει να αποδείξει στον πατέρα του ότι είναι άτρωτος με έναν νοσηρό τρόπο, και μετά ελάτε να μας πείτε ποια είχε μεγαλύτερη αγωνία.

Έτσι κι αλλιώς, όμως, το πρόβλημα υπήρχε ήδη από το στάδιο του σεναρίου. Κάποια στιγμή θα ερχόταν το τρίτο μέρος, όπου από ένα απλό punchline, σαν εκείνα που έχετε δει σε δεκάδες μικρομηκάδικα horror στο youtube, στήνεται ολόκληρη πράξη. Κι αν η κατάδειξη της βαρβαρότητας σε βάρος ανηλίκων, που έτσι κι αλλιώς έχει κανονικοποιηθεί πια στο σινεμά τρόμου, θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί στο στάδιο των γυρισμάτων ή στο δωμάτιο του μοντάζ, δεν ισχύει το ίδιο και για το τρομακτικά κακόβουλο φινάλε του. Αν υποθέσουμε ότι ο Μπόουντεν όντως είχε στο μυαλό του μια (ας πούμε) παραβολή για την κακοποίηση, το bullying και το τραύμα, τότε ή δεν αντιλαμβάνεται τι είναι αυτό που καταθέτει επί του θέματος ή το καταλαβαίνει πλήρως κι απλά τον μέλλει περισσότερο ένα πιθανό σίκουελ, παρά να επιδείξει στοιχειώδη ενσυναίσθηση.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Άκου τη Μαμά
  • Άκου τη Μαμά