Berlinale 2020: Ένα από τα μεγάλα βραβεία του φεστιβάλ ανήκει δικαιωματικά στο «Never Rarely Sometimes Always» - αφιερωματα , βερολινο || cinemagazine.gr
13:30
26/2

Berlinale 2020: Ένα από τα μεγάλα βραβεία του φεστιβάλ ανήκει δικαιωματικά στο «Never Rarely Sometimes Always»

Η Ελάιζα Χίτμαν, την οποία γνωρίσαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας με τα «Beach Rats» και «It Felt Like Love», επιστρέφει θριαμβευτικά υπογράφοντας το συνταρακτικό πορτρέτο μιας νεαρής η οποία έρχεται αντιμέτωπη με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.  

Αποστολή στο Βερολίνο: Κωστής Θεοδοσόπουλος

Ποτέ, σπάνια, μερικές φορές, πάντα. Θα έλεγε κανείς ότι οι συγκεκριμένες λέξεις τοποθετημένες στη σειρά θυμίζουν ερωτηματολόγιο πολλαπλών επιλογών παρά ταινία. Στην περίπτωση της Ελάιζα Χίτμαν, οι παραπάνω τέσσερις λέξεις συνιστούν τον ιδανικό τίτλο του τρίτου της φιλμ, παραπέμποντας στην πιο συγκλονιστική στιγμή του, ένα λιτό αλλά αποστομωτικό μονοπλάνο το οποίο χωρίζει την ταινία στα δύο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η Ότομν είναι μια δεκαεπτάχρονη που ζει στην Πενσυλβάνια. Ολοκληρώνει τις υποχρεώσεις της στο σχολείο και παράλληλα εργάζεται μαζί με την ξαδέλφη της, Σκάιλαρ, στο τοπικό σούπερ μάρκετ. Την συναντάμε για πρώτη φορά κατά την διάρκεια μιας σχολικής συναυλίας όπου παίζει κιθάρα και ερμηνεύει το «He’s Got the Power» των Exciters, οι στίχοι του οποίου μιλούν για μια γυναίκα που νιώθει συναισθηματικά αιχμάλωτη και ερωτευμένη με έναν άνδρα που την κακομεταχειρίζεται. Κατά την διάρκεια του κομματιού ένας νεαρός απ’ το κοινό φωνάζει τη λέξη «τσούλα». Η Ότομν στιγμιαία σαστίζει αλλά τελικά καταφέρνει να ολοκληρώσει το τραγούδι. Η συνέχεια την βρίσκει στο τραπέζι ενός diner όπου σύντομα καταλαβαίνει ότι μάταια αναζητά συμπαράσταση από τους γονείς της. 

Αυτή, τελικά την βρίσκει στο πρόσωπο της Σκάιλερ στην οποία και επιλέγει να εκμυστηρευτεί κάτι που δεν έχει πει σε κανέναν. Μετά την πρόσφατη επίσκεψή της στο ιατρικό κέντρο, η Ότομν γνωρίζει ότι είναι μερικών εβδομάδων έγκυος. Η γιατρός που την παρακολουθεί προσπαθεί πάση θυσία να αποκλείσει την πιθανότητα έκτρωσης, πιέζοντας προς την κατεύθυνση της υιοθεσίας. Για την Ότομν, η εγκυμοσύνη είναι ανεπιθύμητη αλλά ως ανήλικη στην πολιτεία της Πενσυλβάνια δεν μπορεί να κάνει έκτρωση χωρίς την συναίνεση των γονιών της. Έτσι μαζί με την ξαδέλφη της δανείζονται λίγα χρήματα από τις εισπράξεις του σούπερ μάρκετ και επιβιβάζονται στο λεωφορείο με προορισμό τη Νέα Υόρκη, σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας το οποίο πρόκειται να τις φέρει κοντά σε μια επώδυνη εληνικιώση.

Δεν θα αποκαλύψουμε περισσότερα για την πλοκή, εξάλλου έχει ελάχιστη σημασία. Η ιστορία της Ότομν διαθέτει μια οικουμενικότητα καθώς κινείται παράλληλα με αμέτρητες ιστορίες γυναικών παγκοσμίως οι οποίες ανάλογα με το νομικό και κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες έχοντας να διαχειριστούν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνης. Διατηρώντας αξιοθαύμαστη ψυχραιμία στο χειρισμό ενός ιδιαίτερο ευαίσθητου θέματος η Χίτμαν παραδίδει μια ταινία ικανή να σε συντρίψει. Δεν φωνάζει για όσα θέλει να μιλήσει αλλά αντίθετα η αφήγηση ανθίζει μέσα από τις λεπτομέρειες καθώς ξετυλίγεται αθόρυβα και οργανικά μέσα από την παρατήρηση του κεντρικού της χαρακτήρα και όσων συμβαίνουν γύρω της. Τα δύο κορίτσια της ιστορίας  αφήνουν την μονότονη επαρχία για την χαοτική και εκθαμβωτική Νέα Υόρκη, διανύοντας μια διαδρομή που σηματοδοτεί το τέλος της αθωότητας και μαζί της παιδικής τους ηλικίας. Η φιλμάτη κάμερα της Ελέν Λουβάρ («Pina» «Happy as Lazzaro» και «Ξενία») τις ακολουθεί διακριτικά να περιφέρονται στη νυχτερινή μητρόπολη, να έρχονται σε επαφή με τον κόσμο της, να γνωρίζουν τις γωνίες της και ταυτόχρονα να επαναπροσδιορίζουν τον εαυτό τους. Στο ρόλο της Σκάιλαρ, η Τάλια Ράιντερ δίνει τα πρώτα θετικά δείγματα γραφής και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον (πρόκειται να την δούμε και στο «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ) αλλά η πραγματική αποκάλυψη ακούει στο όνομα Σίντνεϊ Φλάνιγκαν, το πρόσωπο της οποίας αποτελεί τον ιδανικό καμβά όπου αποτυπώνονται πολύπλοκα συναισθήματα μέσα από βλέμματα που μοιάζουν κενά αλλά κρύβουν τόσα από πίσω.

Καθώς διανύουμε σκοτεινούς καιρούς η ταινία της Χίτμαν -ιδιαίτερα για τις Η.Π.Α.- συνιστά μια ξεκάθαρη πολιτική δήλωση υπέρ του αναφαίρετου δικαιωματος στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος. Είναι ένα σινεμα ουμανιστικό, φτιαγμένο για να συγκινήσει χωρίς να εκβιάσει, δύσκολο να το παρακολουθήσεις ανά στιγμές καθώς σου σπαράζει την καρδιά αλλά συγχρόνως τόσο απαραίτητο. Στο δικό μας ερωτηματολόγιο, το σινεμά της Αμερικανίδας δημιουργού είναι ειλικρινές, αυθεντικό, σπαρακτικό, υπέροχο. 

Το ΣΙΝΕΜΑ / cinemagazine.gr βρίσκεται στο Βερολίνο με την υποστήριξη της Aegean Airlines και σας υπόσχεται καθημερινές, ζεστές ανταποκρίσεις. Το 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα πραγματοποιηθεί 20 Φεβρουαρίου - 1 Μαρτίου 2020.