Άσπιλη

Aν και τα τρέιλερ και το προωθητικό υλικό της ταινίας προσπαθούν να την πουλήσουν σαν τη νέα πρόταση στον μουλτιπλεξάδικο τρόμο, οι διαθέσεις της «Άσπιλης» είναι πιο ρετρό. Ναι, έχει jump scares, που αρέσουν στη γαλαρία, και διόλου «φτηνά» μάλιστα, έχουν σχεδιαστή  με έμπνευση, ενέχουν το στοιχείο της ανατροπής και δεν ξεφεύγουν, αριθμητικά, από το μέτρο. Η ταινία, όμως, είναι κάτι άλλο: ένας φόρος τιμής στον ιταλικό τρόμο περασμένων δεκαετιών. Με νοσηρούς άντρες που φορούν δερμάτινα γάντια πριν παραμορφώσουν τη γυναικεία σάρκα, με γυναίκες ψυχολογικά εύθραυστες, με μια (εδώ μικρή) δόση ερωτισμού και, βέβαια, με τσέμπαλο και χορωδία στο score – αν δεν έχεις πικάπ, θέλεις να αγοράσεις, μόνο για να αποκτήσεις το σάουντρακ της ταινίας σε βινύλιο.

Το στοιχείο του αιφνιδιασμού, που ο υπογράφων μόλις (σας) χάλασε, και η προσήλωση του σκηνοθέτη σε αυτό το καλοδεχούμενο throwback αρκούν ώστε ο φαν να παραβλέψει τις αδυναμίες της ταινίας και να περάσει καλά. Και πού εντοπίζονται αυτές οι αδυναμίες, θα μας ρωτήσετε. Πρώτον, ο Μόχαν εικονοκλάστης επιπέδου Αρζέντο ή Μπάβα δεν είναι. Προσπαθεί, κυρίως στις ονειρικές σεκάνς με τα ατελή, ερυθρόμορφα πρόσωπα, αλλά αυτή η φαντασμαγορική (και εφιαλτική) επίθεση στις αισθήσεις των προαναφερθέντων παραμένει άπιαστο όνειρο – ας πούμε ότι είναι ένας καλός ύστερος Αρζέντο. Δεύτερον, εκείνες οι ταινίες ήταν γραμμένες και παιγμένες έτσι, γιατί αυτό ήταν το ιδίωμα των συντελεστών, όχι επειδή προσπαθούσαν πολύ για να μοιάσουν σε κάτι ξένο - μοιραία η ταινία αφήνει μια ελαφριά εντύπωση μιμητισμού. Τρίτον, το φινάλε της, που ήδη συζητιέται για τη «βλασφημία» του, δεν στηρίζεται επαρκώς θεματικά από την ταινία που προηγήθηκε, το σενάριο είναι 4-5 drafts μακριά από το απαιτούμενο αποτέλεσμα κι έτσι η βέβηλη αυτή κατακλείδα φαντάζει πυροτέχνημα εντυπωσιασμού, ενώ θα μπορούσε να συνιστά την κορύφωση μιας μεστής πραγματείας γύρω από την αυτοδιάθεση και την (θρησκευτική) οριοθέτησή της, πάντα μέσα από το πρίσμα του είδους, φυσικά.

Για να μην φλυαρούμε, λίγο παραπάνω παίδεμα ήθελε. Ας είναι. Αν και διόλου άσπιλη, προσφέρει τις μεταμεσονύκτιες ανατριχίλες της και διαφοροποιείται από τον σωρό πρόσφατων horror παραγωγών θρησκευτικού περιεχομένου.