Μινόρε

Η αλήθεια είναι πως σπάνια έχουμε τη δυνατότητα να δούμε ελληνική ταινία είδους στους κινηματογράφους και αυτό από μόνο του είναι ένα κερδισμένο στοίχημα για τον Κωνσταντίνο Κουτσολιώτα, που επιστρέφει έξι χρόνια μετά την τελευταία του ταινία «The Fear of Looking Up».

Ο Κουτσολιώτας μοιάζει να έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στο είδος του «κοσμικού τρόμου», δεδομένου πως και το ντεμπούτο του έντεκα χρόνια πριν με τον «Χειμώνα», παρουσιάζει κοινές Λαβκραφτικές θεματικές με το «Μινόρε», αν και εδώ το project γίνεται πολύ πιο φιλόδοξο, εντελώς απομακρυσμένο από τη δραματική (το fantasy επιμένει) ατμόσφαιρα της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του.

Η ταινία ακολουθεί (χαλαρά ομολογουμένως) έναν ναύτη ο οποίος επισκέπτεται την Ελλάδα σε αναζήτηση του πατέρα του. Η άφιξή του σε μια παραθαλάσσια τοποθεσία θα συνοδευτεί από την εμφάνιση μιας ανεξήγητης, πυκνής ομίχλης η οποίας σκεπάζει σταδιακά τα πάντα. Εν μέσω τούτου του παράξενου φαινομένου κάτι θαμώνες μιας παραδοσιακής ταβέρνας, ένας μποντιμπιλντεράς, ένας ζωγράφος, μια γιαγιά (μικρή θεότητα η Έφη Παπαθεοδώρου), ένας ιερέας που έχει τον απέθαντο και άλλοι πολλοί, θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν το Κακό που φέρνει μαζί της η αλλόκοσμη αυτή καταχνιά, συνειδητοποιώντας πως θα πρέπει να τα βάλουν με κάποιον πολύ πιο αρχαίο και «Παλαιό» ακόμα και από την ίδια την Ιστορία της Ελλάδας. Εγώ πάντως λέω πως έναν Κθούλου τον χρειαζόμαστε.

Είναι εμφανές πως ο Κουτσολιώτας σκηνοθετεί εδώ την ταινία που θα ήθελε να είχε κάνει όταν ήταν έφηβος. Όλες οι αναφορές ζωής υπάρχουν εδώ – από την «Ομίχλη» του Τζον Κάρπεντερ και τον ασύλληπτο (κυριολεκτικά) τρόμο που φωλιάζει στις ιστορίες του Χ. Φ. Λάβκραφτ, μέχρι την εικονογραφία του Γιάννη Τσαρούχη, τα λαϊκά μεγαλώματα με ρεμπέτικο και την λαογραφική μυθολογία της χώρας. Γίνεται έτσι από νωρίς ξεκάθαρο πως ο Έλληνας δημιουργός αποτίει έναν προσωπικό φόρο τιμής σε όλες τις καλλιτεχνικές και μη εμπνεύσεις που τον καθόρισαν μεγαλώνοντας. Υπό αυτό το πρίσμα το «Μινόρε» αποτελεί ένα ηθελημένα απενοχοποιημένο B-movie, ένα love letter του Κουτσολιώτα του σήμερα, στον Κουτσολιώτα του τότε.

Υπό ένα άλλο πρίσμα το «Μινόρε» αποτελεί μια ταινία που έχει στηθεί γύρω από τα πρακτικά και τα ψηφιακά της εφέ, με ένα σενάριο που περνάει σε δεύτερη μοίρα, παραπέμποντας περισσότερο σε μεμονωμένα, κωμικά σκετσάκια και λιγότερο σε μια πλοκή με συνοχή. Θεωρητικά αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα αν υπήρχε τουλάχιστον μια κάποια αφηγηματική γραμμή, πάνω στην οποία θα κατασκευαζόταν το αφήγημα του πλοκαμοειδούς τέρατος και των ακολούθων του, όμως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Αντίθετα, η προσμονή του επικείμενου κακού (η οποία «τραβάει» πολύ λόγω περιορισμένου budget, κατανοητό) και οι αποσυνδεδεμένες μεταξύ τους σεκάνς δράσης των ετερόκλητων χαρακτήρων, λειτουργούν μάλλον περιοριστικά για την «ανάδυση» ενός ελληνικού υπό- είδος τρόμου ικανού να βρει συνεχιστές. Δεν είναι τόσο ότι ο Κουτσολιώτας δεν γράφει ένα καλό σενάριο φαντασίας, όσο ότι το σενάριο αυτό μοιάζει να μην οπτικοποιείται ποτέ αποτελεσματικά στην μεγάλη οθόνη, εξαιτίας της σαρωτικής προσδοκίας εμφάνισης του Κθούλου που, αναμενόμενα, έρχεται αργά.

Το τελευταίο, σκληροπυρηνικό και αιματοβαμμένα fun τέταρτο της ταινίας, εκεί όπου η δράση εξυπηρετεί ξεκάθαρα την έννοια της λέξης, δεν αρκεί για να δικαιολογήσει το τι έχεις δει μέχρι τότε, ένα φιλμ δηλαδή που δεν μπορεί ακριβώς να σταθεί χωρίς την προσμονή του τέλους. Το «Μινόρε» είναι μια μαύρη κωμωδία που θέλει, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορεί (τουλάχιστον όχι πάντα). Δεν αρκεί να δίνεις στο κοινό σου το μεγάλο φινάλε, πρέπει να έχεις στήσει ανάλογα και όλη την ιστορία σου που οδηγεί μέχρι εκεί. Σημασία δεν έχει (μόνο) ο προορισμός, αλλά κυρίως το ταξίδι του Κθούλου, ντε.