Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων - ταινιες || cinemagazine.gr

Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων

Giulietta degli Spiriti

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

1965
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ιταλία/Γαλλία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φεντερίκο Φελίνι
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Φεντερίκο Φελίνι, Τούλιο Πινέλι, Ένιο Φλαϊάνο
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζουλιέτα Μασίνα, Σάντρα Μίλο, Μάριο Πίσου
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Τζιάνι ντι Βενάντζο
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Νίνο Ρότα
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 137'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: NEO Films
    Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων

Σε επανέκδοση μια από τις πιο δημοφιλείς, αλλά όχι και απαραιτήτως καλύτερες δημιουργίες του Φεντερίκο Φελίνι.

Από τον Λουκά Κατσίκα

Η πρώτη έγχρωμη ταινία στη φιλμογραφία του Φελίνι αφορά την ιστορία μιας παντρεμένης αστής (την υποδύεται η Τζουλιέτα Μασίνο, σύζυγος του σκηνοθέτη) που βρίσκει σε ένα κόσμο φαντασιώσεων και ονείρου προσωρινό καταφύγιο από μια ζωή και από έναν γάμο που την ικανοποιούν ολοένα και λιγότερο. 

Με την πρόφαση ενός γυναικείου ψυχογραφήματος και μιας κριτικής στην αβάσταχτη ελαφρότητα της μεγαλοαστικής ζωής των ιταλικών sixties, η «Ιουλιέτα των Πνευμάτων» απλώνεται στην οθόνη ως ένα εικονογραφικό ντελίριο που μπλέκει την πραγματικότητα, τη μνήμη και την ψευδαίσθηση σε έναν άτακτο αχταρμά ο οποίος φλερτάρει ανοιχτά με το κιτς και τρέμεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ.

Ένα ροκοκό όργιο που νιώθεις ότι απειλείται διαρκώς να καταπλακωθεί κάτω από τα εξώφθαλμα σκηνικά και τα φαντεζί κοστούμια 

Σαν ένα ανθρώπινο τσίρκο που αδειάζει αμετροεπώς στην οθόνη παραδοξότητες, το φιλμ χοροπηδά σαν φασαριόζικο και πλουμιστό εξωτικό πουλί από τη μια φαντασμαγορική σκηνή στην άλλη, αγνοώντας οποιοδήποτε καθήκον απέναντι στους χαρακτήρες, στις ιδέες που προσπαθεί να μεταχειριστεί ή έστω σε μια υποψία πλοκής. 

Σκηνοθετημένο από τη λιγότερο ελκυστική πλευρά του Φελίνι, εκείνη που στο μέλλον θα οδηγήσει σε πολυάριθμες επιδείξεις ασυμμάζευτης οπτικοακουστικής αυταρέσκειας σε βάρος οποιουδήποτε περιεχομένου, η «Ιουλιέτα των Πνευμάτων» είναι μια γκροτέσκα παρέλαση εκκεντρικοτήτων που μοιάζει να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές, ένα ροκοκό όργιο που νιώθεις ότι απειλείται διαρκώς να καταπλακωθεί κάτω από τα εξώφθαλμα σκηνικά και τα φαντεζί κοστούμια που φιγουράρουν μέσα του.

Ακόμη χειρότερα, η τεχνικολόρ αισθητική της euro trash κακογουστιάς που το φιλμ περιφέρει διαρκώς ως άποψη θυμίζει επικίνδυνα πλάνα από ελληνικές ταινίες εκείνης της εποχής, δίνοντας διαρκώς την εντύπωση ότι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ή η Μαίρη Αρώνη θα ξεπηδήσουν από κάποια γωνιά του κάδρου για να συμμετάσχουν στο καλαμπούρι και να θυμίσουν ότι η απόσταση που χωρίζει τον σπουδαίο Φελίνι από τον μέτριο Φελίνι ίσως, σε μερικές περιπτώσεις, να μην είναι τελικά και τόσο μεγάλη.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων
  • Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων