Yπόθεση Netflix-Warner Bros.: Το τέλος του ψυχαγωγικού κόσμου όπως τον ξέρουμε;

Υπάρχουν προβλήματα οικονομικής φύσεως και προβλήματα, ας τα πούμε, καλλιτεχνικής στην υπόθεση της εξαγοράς της WB από το Netflix. Τα πρώτα, για πολλούς τα σημαντικότερα, και στην απλουστευμένη μορφή που τα καταλαβαίνει ο γράφων, σχετίζονται με το μερίδιο της αγοράς που γιγαντώνεται για λογαριασμό του Netflix, που δημιουργούν, όπως γράφαμε και πρόσφατα, μια μονοπωλιακού χαρακτήρα ηγεμονικότητα για την οργάνωση του Τεντ Σαράντος.

Σε ακόμα πιο απλά ελληνικά, είπαμε ανταγωνισμός-ανταγωνισμός, αλλά όταν μια επιχείρηση (και ένας άνθρωπος, συμβολικά μιλώντας) έχει τόση ισχύ στα χέρια του γίνεται κάπως διαφορετικός συνομιλητής, κρατά και την πίτα και το μαχαίρι. Και  όχι απλά στον τομέα της Ψυχαγωγίας, αλλά και γενικότερα, αφού η καρχαριοειδής κίνηση του corporatism δεν σταματά μπροστά στην λιμπιστική δυνατότητα απόκτησης και καταβρόχθισης παραπάνω τροφής. Με άλλα λόγια, ο Τεντ Σαράντος θα παραγίνει ισχυρός. 

Η εμπλοκή Τραμπ, πέρα από αναξιόπιστη, υποκρύπτει μια ανησυχία του Λευκού Οίκου για αυτή την ανισορροπία στη κατανομή ισχύος και μια πιο προσωπική δική του ότι η «μεγιστανοποίηση» μιας ομάδα αφ' ενός τον αφήνει απ' έξω από τη νομή, αφ' ετέρου δεν είναι η επιχείρηση που προτιμούσε ο ίδιος (η οποία ήταν η Paramount με την ηγεσία της οποίας διατηρεί αγαστές σχέσεις). Όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, και ο Τραμπ δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε, μια «καλή συμφωνία» είναι πάντοτε οδηγός και ο άνθρωπος δεν μπορεί να πάψει να σκέφτεται σαν κάτι άλλο από συμφωνιάκιας. Δεν υπάρχει αυτή η λέξη, δεν πειράζει.

Ωστόσο, υπό την αιγίδα της «καλλιτεχνικής» προβληματικής του θέματος, κρύβονται προβλήματα που άπτονται και άλλων ζητημάτων. Μικρών και ασήμαντων όπως η εργασία, το παρεχόμενο προϊόν, ο ανταγωνισμός και πώς, από την πλευρά των καλλιτεχνών, τρομάζει κανείς για τον περιορισμό των ευκαιριών. Ή Ένωση των Σεναριογράφων ωρύεται να φρεναριστεί η συγχώνευση και η Ένωση των Σκηνοθετών (Νόλαν ηγούμενου, θυμίζουμε) σχεδιάζει συζήτηση με το Netflix για τα παραπάνω και, δηλώνει, ότι δεν θα σχολιάσει εκ νέου μέχρι να γίνουν οι πρώτες επαφές. (Και να τελειώσει ο πρόεδρος το μοντάζ μιας κάποιας ταινίας του.) Άλλωστε η διαδικασία της συμφωνίας, ακόμα και αν προχωρήσει απρόσκοπτα, θα χρειαστεί σύμφωνα με τον Σαράντος 12-18 μήνες.

Γιατί όμως να υπάρχει ανησυχία; Το παράδειγμα του φασφουντάδικου είναι ως συνήθως χρήσιμο. Μια κωμόπολη 1000 ανθρώπων μπορεί να αντέξει δύο φαστ φουντ, μπορεί να αντέξει τρία, ίσως τέσσερα, αλλά δεν μπορεί να αντέξει έναν αριθμό από τον οποίον και πάνω δεν μπορεί αντικειμενικά να καταναλωθεί το προϊόν, δεν υπάρχει δηλαδή η καταναλωτική δυνατότητα, όχι από πλευράς τσέπης, από πλευράς στομαχιού. Όταν το διάλυμα γίνεται υπέρκορο, το υλικό δεν απορροφάται, επιπλέει - και στις επιχειρήσεις... απλά κλείνει. Κατ' αντιστοιχία ένα Netflix που θα προσθέσει στο «περιεχόμενό του» ένα ακόμα ψυχαγωγικό βάρος μιας τεράστιας αποθήκης περιεχομένου (βάζετε εισαγωγικά κατά βούληση), δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα πρόγραμμα στο οποίο οι 24 ώρες (καλύτερα: ο χρόνος του καταναλωτή εντός του) αρκούν. Με άλλα λόγια η δυνατότητα θέασης γίνεται κατά πολύ μικρότερη του παρεχόμενου περιεχομένου.

Θα πει κανείς, δικαιολογημένα, ότι αυτό δεν συμβαίνει και με το πλήθος των streamers; Ναι, ασφαλώς, και αυτό είναι ένα πρόβλημα που αργά ή γρήγορα η πλατφόρμα θα αντιμετωπίσει ως σύνολο. (Το αντιμετωπίζει ήδη το σινεμά, το αντιμετωπίζουν και τα εγχώρια, ας πούμε, γραφεία διανομής με τις 15 ταινίες την εβδομάδα και τα διψήφια εισιτήρια - απλώς εφευρίσκονται δικλείδες να βγει χρήμα, δεν θα κρατήσει αιώνια αυτό, πλησιάζει το ΔΝΤ της ανοησίας όλων.) Πίσω στο αρχικό θέμα μας και απλουστευμένα: Αν έχεις 100 θεατές και 101 πλατφόρμες, τουλάχιστον μία θα χρειαστεί να κλείσει.

Η συγχώνευση, ωστόσο, επιταχύνει και ένα ακόμα «καλλιτεχνικό» ζήτημα. Ενδέχεται να απαξιώσει τον κατάλογο (εν προκειμένω) της Warner - ή του Netflix, αν η στρατηγική της εταιρείας τροποποιηθεί. Σε αυτή την περίπτωση βέβαια ο...καρχαρίας έχει λύση, που δεν είναι άλλη από την κλωνοποίηση. Μέσω αυτής το Netflix θα δημιουργήσει υποσταθμούς/«υποπλατφόρμες» (καθόλου «υπό» βέβαια), ούτως ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευθεί το εξαγορασθέν περιεχόμενο - ζητώντας ασφαλώς και νέες συνδρομές, που πάντως θα καταλήγουν στο ίδιο σακούλι, αυτό του φίλου του Τεντ του Σαράντος. Τουτέστιν, τότε, άλλαξε ο Μανωλιός... Είναι η ιστορία της επιβίωσης του Κεφαλαίου, απλά κι ωραία.

Όπως σωστά σκέφτεται κανείς, τα παραπάνω δεν αποτελούν ουσιώδες φρένο στην υπόθεση της εξαγοράς. Ο καπιταλιστικός κόσμος δεν σκέφτεται το πιθανό πρόβλημα στην τακτική του, αντιθέτως προτιμά τις άμεσες λύσεις στην ικανοποίηση των διατροφικών του αναγκών - όπως οι καρχαρίες, όπως ο...Πρόεδρος στην ως τώρα ζωή του. Οι μόνοι που στεναχωριούνται είναι οι καλλιτέχνες - που «το βλέπουν να 'ρχεται» ότι πρέπει να αλλάξουν δουλειά - και εμείς εδώ που στεναχωριόμαστε γιατί η Ψυχαγωγία όπως την ξέραμε (ή διαλέγαμε να ξέρουμε) πηγαίνει ολοένα προς έναν γκρεμό. Όχι ότι τα έργα θα πάψουν - ποτέ δεν θα πάψουν όσο υπάρχει κόσμος, οι άνθρωποι θέλουν να τα λένε και κάποιοι θα τους πληρώνουν να το κάνουν στην σκέψη ότι μπορεί να βγάλουν από αυτό. Αλλά στο ότι καθώς οι εργοδότες λιγοστεύουν κι η παροχή υπερπολλαπλασιάζεται - αλόγιστα, αφού ούτε οι εργοδότες ούτε η απούσα Κριτική διηθίζουν τι βγαίνει και τι επιπλέει - αναλόγως σμικρύνεται και η δυνατότητα της επιλογής, άρα και η τάση της ποικιλομορφίας.

Υπαρξιακά τα προβλήματα.