Ένα άρθρο στο Variety σταχυολογεί την διαδικασία δημιουργίας ενός ηχοληπτικού επιτεύγματος.
Εδώ που είναι τα πράγματα στον κόσμο των χολιγουντιανών και μη biopic δεν νοείται ερμηνεία που να μην διεκδικεί τις δάφνες της ψυχή τε και σώματι. Και στο «σώματι», καθώς ζούμε στον κόσμο των biopics «φωνητικών» καλλιτεχνών, περιλαμβάνεται και το τραγούδι. Έχει σημασία αν ποτέ ο Ράμι Μάλεκ δεν θα τραγουδήσει σαν τον Φρέντι Μέρκιουρι, ο Όστιν Μπάτλερ σαν τον Έλβις Πρίσλεϊ ή η Αντζελίνα Τζολί σαν την Μαρία Κάλλας; Όχι. Το Χόλιγουντ, το σινεμά, η βιομηχανία εν γένει αποφάσισε ότι το lip sync πέθανε, ζήτω η μαγεία του ηχητικού μοντάζ.
Το να καταφέρεις οποιονδήποτε, όχι την φιλότιμη Αντζελίνα Τζολί, να ακουστεί σαν την Κάλλας δεν αρκούν όλα τα όπλα του κόσμου. Δεν έχω δει την ταινία (ακόμα), όμως είναι δεδομένο ότι για να ακουστεί όπως η Diva θα πρέπει βασικά να ακούγεται η...Diva. Όλα τα υπόλοιπα είναι άρθρα στον ειδικό Τύπο, είναι αυτό το ιδιότυπο επικοινωνιακό μάρκετινγκ των στούντιο για να θορυβήσουν περί της ταινίας τους. Δεν έχει την παραμικρή σημασία ή ουσία. Ο ηθοποιός είναι εκεί για να ανακαλέσει μια μορφή και να την ενσαρκώσει, όλα τα άλλα είναι τεχνικές αυτοϊκανοποιήσεις που τραβούν την προσοχή από την ουσία μιας ερμηνείας, θεωρώντας ίσως πως κάνουν ακριβώς το αντίθετο - την αποθεώνουν. Κανένα πρόβλημα με ένα τίμιο lip sync. Βάλτον/βάλτην/βάλτο να το μάθει εξονυχιστικά και να το πει και μετά βάλε από πάνω το κανονικό. Ο ηθοποιός δεν χρειάζεται να προσπαθεί πράγματα ανέφικτα. Ειδάλλως το αποτέλεσμα θα μειώσει το βεληνεκές του αυθεντικού φέρνοντάς το στα χαμηλά μέτρα μας.
«Θα τραγουδήσω όταν είμαι έτοιμη».
Επί του θέματος λοιπόν η Τζολί, με όλο της το άγχος, κατέφθασε λέγοντας στους ιθύνοντες της παραγωγής ότι δεν πιάνει τον τόνο ούτε για να σώσει τη ζωή της. Ανενόχλητοι αυτοί ερήμωσαν το στούντιο, έκαναν 7 μήνες πρόβες και εργασίες, την έβαλαν να τραγουδά ακατάπαυστα - και μάλιστα χωρίς συνοδεία οιουδήποτε άλλου ήχου - και μετά αρχισαν η κοπτοραπτικές του ηχητικού μοντάζ.
Στα μεγάλα της ακούγεται πρακτικά μόνο η Κάλλας (αυτοί λένε κυρίως η Κάλλας, για να... ακούσουμε να δούμε! Όταν αρχίζει η παρακμή, ιδίως όταν βαθαίνει, αναλαμβάνει η Τζολί. Στην κατάρρευση της Άννα Μπολένα στην Σκάλα του Μιλάνου υπάρχει σχεδόν μόνο Αντζελίνα, λένε. Η Τζολί θυμάται το γύρισμα. «Είχαμε 4 ώρες τη σκηνή. Δεν φοβήθηκα ποτέ περισσότερο, δεν ήμουν ποτέ πιο αβέβαιη και δεν ένιωσα ποτέ μικρότερη.» Η Τζολί επίσης δεν θα έβλεπε τον διευθυντή ορχήστρας γιατί το πλάνο θα ήταν 360 μοιρών. «Ήταν τόσο έξω από την ζώνη ασφαλείας μου. Αισθανόμουν ανάξια να είμαι στα καμαρίνια της Σκάλα. Το όλο πράγμα με υπερέβαινε. Αλλά το καλό ήταν, και το είπα στον Πάμπλο, είναι σπουδαία που πρόκειται για αυτή τη σκηνή αφού τα συναισθήματα εκείνη την ημέρα ήταν τόσο ακραία.»
Ολόκληρο το λεπτομερές άρθρο βρίσκεται εδώ.