Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Ο Πόλεμος των Ροχίριμ
Ατυχές πάντρεμα υλικού και φόρμας, με τις παρτιτούρες του Χάουαρντ Σορ που χρησιμοποιούνται να παραπέμπουν σε μια Μέση Γη εγγύτερη στο πνεύμα του Τόλκιν - και μυριάδες φορές προτιμότερη.
Η τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» έθεσε ένα ορόσημο για την κινηματογραφική επική φαντασία, το οποίο παραμένει απάτητο ακόμα κι από τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Ίσως δεν ήταν η καλύτερη δυνατή ιδέα να φορεθεί η επικότητα και η βαρύτητα του «Άρχοντα» στο «Χόμπιτ», που ως γραπτό κινείται περισσότερο στη σφαίρα ενός παραμυθιού – άρα ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, που ασχολήθηκε αρχικά, ήταν πιο αρμόδιος για τη διασκευή. Ως γνωστόν στη Warner έχει δοθεί εντολή να αξιοποιηθούν όλα τα brand names του καταλόγου τους. Στο πλαίσιο αυτής της αξιοποίησης, πρέπει να παραμείνουν «ζεστά» στη συνείδηση του target group που έχουν στο μυαλό τους, μέχρι να ετοιμαστεί το «Hunt for Gollum». Και κάπως έτσι γεννήθηκε το «War of the Rohirrim».
Παρμένο από μερικές γραμμές του Τόλκιν, από μια από τις μυριάδες ιστορίες που έρχονται ως παρένθεση για να εξηγήσουν τις καταβολές μιας τοποθεσίας ή ενός προσώπου - για αυτό η κοσμογονία του μόνο με τα ομηρικά έπη μπορεί να συγκριθεί- το φιλμ ανατέθηκε στον Κέντζι Kαμιγιάμα, υπέθυνο για αρκετές προσθήκες στο σύμπαν του «Ghost in the Shell» και για το «Blade Runner: Black Lotus», μια σειρά animation που ελάχιστοι είδαν. Δεν ξέρουμε αν βασικό κίνητρο της παραγωγής ήταν να καταστήσουν το franchise αγαπητό στην ασιατική αγορά, αλλά ως φόρμα της ταινίας επιλέχθηκε εκείνη του anime. Και αυτή η επιλογή δεν περιορίστηκε μόνο στην τεχνοτροπία του σκίτσου αλλά επεκτάθηκε και στο περιεχόμενο. Βλέπουμε χαρακτήρες που μπορούν να σκοτώσουν άνθρωπο με μια γροθιά, έχουμε παιδικούς έρωτες που μετατρεπονται σε πολυετείς έριδες και συναντούμε μοτίβα σαν αυτό της εκδίκησης και της γενναίας, δυναμικής πολεμίστριας – στο anime ευδοκιμούν οι action ηρωίδες.
Ωραία όλα αυτά και η δράση σχετικά αβίαστα κυλά, μα λίγη σχέση έχουν με το πνεύμα και την αίσθηση των γραπτών του Τόλκιν, σε κάνουν να νοσταλγείς την ταινία του Ραλφ Μπάκσι που, παρά τις ελλείψεις της, είχε και την απαραίτητη δόση βρετανικότητας - και κάθεται ωραία για προβολή μέσα στις γιορτές, να συμπληρώσουμε. Και οι παρτιτούρες του Χάουαρντ Σορ, που χρησιμοποιούνται στο score, καθόλου υπέρ της ταινίας δεν λειτουργούν, παραπέμπουν στη Μέση Γη του Πίτερ Τζάκσον, σε κάνουν να ελπίζεις στον ερχομό ενός αετού για να σε ταξιδέψει ως εκεί το συντομότερο δυνατόν. Για να το θέσουμε πιο ωμά, στο παράρτημα της DC παράγουν 7-8 αντίστοιχα animation σαν αυτό τον χρόνο, τα οποία μπορείς να βρεις στην αγορά του VOD.