Ι Love Greece
Ι Love Greece
Η Μαρίνα αφήνει για λίγο την καριέρα της στο Παρίσι και επιστρέφει στα πάτρια, ελληνικά εδάφη μαζί με τον σύντροφό της, προκειμένου να περάσουν ήσυχα τις καλοκαιρινές τους διακοπές, όμως η αγία, ελληνική οικογένεια έχει άλλα σχέδια.
Σεναριακό και σκηνοθετικό ντεμπούτο για την Ναυσικά Γκερί-Καραμαούνας (Νία Βαρντάλος ποια;) η οποία αποφασίζει να κάνει ταινία όλα τα ελληνικά στερεότυπα και δη, όλα εκείνα που σχετίζονται με το ελληνικό καλοκαίρι, δίνοντας μάλιστα στο φιλμ της τον ευφάνταστο τίτλο «I Love Greece», ιδανικό τσιτάτο για αναμνηστικό μαγνητάκι κάθε τουρίστα που σέβεται τον εαυτό του.
Η ταινία θέλει να «περάσει» ως ανάλαφρη, θερινή κομεντί, όμως δύσκολα μπορεί να προσπεράσει (και να ξεπεράσει) κανείς το πόσο ειλικρινά άνοστο είναι τούτο το φιλμ, χειρότερο και από κατεψυγμένο καλαμαράκι που ο ταβερνιάρης επιχειρεί να σου πλασάρει ως φρέσκο, με την ελπίδα ότι δεν θα το πάρεις χαμπάρι. Εδώ ευτυχώς καταλαβαίνεις τι πρόκειται να δεις από την αρχή κιόλας.
Η Μαρίνα (Στέισι Μάρτιν), έρχεται πίσω στην γενέτειρά της, προκειμένου να παραστεί στον γάμο μια ξαδέρφης της στην Σέριφο και να περάσει παράλληλα τις καλοκαιρινές της διακοπές, μαζί με το αγόρι της Ζαν (Βενσάν Ντεντιέν). Όταν αποφασίσει να προσκαλέσει την οικογένειά της στη βίλα που έχουν κλείσει στο νησί των Κυκλάδων, οι λεπτές ισορροπίες θα ανατραπούν και οι δεσμοί μεταξύ των μελών θα διασαλευτούν. Η Μαρίνα θα έρθει αντιμέτωπη με τις παιδικές αναμνήσεις μιας άλλης Ελλάδας, αλλά και την πικρή συνειδητοποίηση μιας ελλοχεύουσας κρίσης στην σχέση της με τον Ζαν, η οποία για πρώτη φορά θα εκδηλωθεί κάνω από τον καυτό, μεσογειακό ήλιο.
Ας πούμε πως αν δεν υπήρχε η Στέισι Μάρτιν που κάπως προσπαθεί να σώσει την κατάσταση με τα σπαστά ελληνικά της και το τίμιο ζεϊμπέκικό της, τούτο το φιλμ θα είχε καεί στο πυρ το εξώτερον, ως η νούμερο ένα ταινία για όποιον θέλει να βιώσει στο πετσί του το παραδοσιακό, το cringe ελληνικό καλοκαίρι.
Σκεφτείτε το «I Love Greece» σαν ένα σποτάκι του ΕΟΤ. Η Καραμαούνας προφανώς και διακατέχεται από τα πλέον νοσταλγικά συναισθήματα απέναντι στην χώρα της, όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν δικαιολογείται από όπου κι αν το πιάσεις. Ένα συνονθύλευμα ελληνικών, καταστασιακών κλισέ, άβολη πρόζα και ένας αδύναμος, υποθεσιακός πυρήνας που περιστρέφεται γύρω από τα σχεσιακά προβλήματα της Μαρίνας και του Ζαν, συνθέτουν ένα φιλμ που μετά βίας περνάει την βάση, ακόμα και αν κάποιος προσπαθήσει να το δει ως μια ανάλαφρη, κινηματογραφική πρόταση ιδανική για θερινό.
Μια από τις πιο εμφανείς αδυναμίες της ταινίας είναι η κακή χρήση των ηθοποιών της. Για παράδειγμα, η παρουσία του Στέλιου Μάινα στον ρόλο του πατέρα της Μαρίνας, παραμένει ουσιαστικά ανεκμετάλλευτη, με τον ίδιο να καταφεύγει σε μια αμήχανη αναπαράσταση του πρότυπου του Έλληνα πατέρα που δεν συνάδει επ’ ουδενί με το υποκριτικό του ταλέντο. Για να μην αναφερθούμε στο μεγάλο Άλκη Παναγιωτίδη που κρατάει τον ρόλο του γκόμενου της γιαγιάς, χωρίς μισή ατάκα μέσα σε όλη την ταινία. Μια κάποια ιεροσυλία.
Κατά τα άλλα η ταινία πάσχει και σε επίπεδο ρυθμού, λόγω της απουσίας ενός πιο στρωτού και συγκεντρωμένου σεναρίου. Η Καραμαούνας είναι λες και πασχίζει να χωρέσει μέσα στην ιστορία της την εξιδανικευμένη εικόνα του Greek Summer, όπως τουλάχιστον την έχει στο μυαλό της η Μαρίνα από την εποχή των παιδικών της χρόνων, όμως αυτή η απόπειρα για έναν κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό της σημερινής κατάστασης αποτυγχάνει παταγωδώς, με την σκηνοθέτιδα να εμμένει στην ρηχή προσέγγιση του θέματος – κεφτεδάκια στο τηγάνι, Akropolis και έξω από την πόρτα.
Στην τελική το «I Love Greece» είναι μια κομεντί του σωρού που κανείς δεν θα θυμάται έπειτα από μερικές εβδομάδες. Ευτυχώς υπάρχει η Στέισι Μάρτιν που κάνει την παρακολούθηση λιγάκι πιο υποφερτή, αν και θα μείνουμε με την απορία γιατί αποφάσισε να παίξει σε τούτη εδώ την ταινία. Γιατί Στέισι;