Γουίνσλετ και Σαλντάνα έχουν ταινίες φέτος («Lee» και «Emilia Perez» αντίστοιχα), οπότε τι καλύτερο για τον θεσμό του Variety από το να φιλοξενήσει τις βετεράνους του 2ου «Avatar».
Το «Lee» είναι μια ταινία θεωρητικά του 2023 που όμως φέτος βρίσκει τον δρόμο της στις βραβευτικές συζητήσεις - αν και στην πραγματικότητα δεν τον βρίσκει, μολονότι οι Χρυσές Σφαίρες χάρισαν στην πρωταγωνίστρια Κέιτ Γουίνσλετ μια υποψηφιότητα, μιας και υπήρχε χώρος λόγω των κλασικών αστειοτήτων στις κατηγορίες του θεσμού.
Από την άλλη, η «Emilia Perez», όπου η Ζόι Σαλντάνα ξεχωρίζει (κατά τον υπογράφοντα), είναι μια ταινία που θα αργήσουμε να ξεφορτωθούμε τουλάχιστον μέχρι τα Όσκαρ, όπου και αναμένεται να έχει μια σημαντική παρουσία στις υποψηφιότητες.
Οι δύο τους ήταν μαζί στο 2o «Avatar» του Τζέιμς Κάμερον, όπου έχουν αμφότερες τις καλύτερες μνήμες, όχι μόνο λόγω της συνεργασίας τους αλλά και ενθυμούμενες την προστασία μιας υπερπαραγωγής όπου έχεις όλο τον χρόνο να συντάξεις έναν χαρακτήρα «από το μηδέν», απολαμβάνοντας ταυτόχρονα και έναν σκηνοθέτη που ζητά την σύμπραξη στο σκέλος αυτό. Αν βέβαια ο Κάμερον για κάποιον λόγο ακυρωθεί μελλοντικά είμαστε βέβαιοι ότι η Γουίνσλετ θα απολογηθεί που συνεργάστηκε μαζί του.
Οι δυο τους φαίνονται να περνούν αυθεντικά ζεστά η μία με την άλλη, ξεμένουν από υπερθετικά (μια φράση που θα επαναλαμβάνω αγόγγυστα σε κάθε Actors on Actors και φέτος) για τις «φετινές» δουλειές τους, αναμενόμενα με έμφαση, ιδίως από την Γουίνσλετ, του φεμινιστικού παράγοντα. Ο χαρακτήρας που υποδύθηκε στην ταινία, η σπουδαία Αμερικανίδα φωτογράφος Λι Μίλερ, την βοηθά ιδιαίτερα στους μαχητικούς ισχυρισμούς της. Δεν έχει δείξει και τόση ραχοκοκκαλιά σε άλλες πτυχές της καριέρας της, τώρα πάντως αποπνέει μια αυτοπεποίθηση και μια βεβαιότητα πως είναι με την σωστή μεριά. Επίσης, ολοφάνερα αγαπά την ταινία, η οποία άλλωστε είναι και το πρώτο της παραγωγικό πόνημα στον κινηματογράφο.
Η Σαλντάνα από την μεριά της, γλυκύτατη και ευγνώμων για την φετινή της ευκαιρία, δεν προλαβαίνει να τιμά την παραγωγή που υπέγραψε ο Οντιάρ και να τονίζει πόσο σημαντική δημιουργικά ήταν η επιλογή του μιούζικαλ ούτως ώστε να γνωρίσουμε και να συναισθανθούμε τον κόσμο των ηρωίδων αλλά και να καταλάβουμε και να δεχθούμε ότι δικαιούνται της αγάπης και της ελευθερίας του ταξιδιού τους. Δεν ξέρω κατά πόσον ακριβώς δικαιούται αυτή την ελευθερία ο πρώην βαρώνος καρτέλ νυν ψυχούλα Εμίλια, αλλά για να το λένε κάτι παραπάνω θα ξέρουν από εμάς τους ηθικολόγους.
Ολόκληρη η συζήτηση εδώ: