Στο Μυαλό του Κουέντιν: Το «10» και η περιπέτεια μιας «τέλειας φιλμογραφίας»

Καθώς δείχνουν τα πράγματα, ο Movie Critic έχει εδώ και καιρό εγκαταλειφθεί από τον Κουέντιν Ταραντίνο. Μια πρόσφατη αναφορά στο Hollywood Reporter λέει ότι η ταινία, το σενάριο της ταινίας δηλαδή, εγκαταλείφθηκε από τον 61χρονο ήδη από το τέλος του 2023. Άλλαξε πορεία και έτρεξε για κάλυψη στο σύμπαν του «Κάποτε στο...Χόλιγουντ», ξεκινώντας κάτι σαν spinoff της ιστορίας του Κλιφ Μπουθ - ξανά βέβαια με τον Πιτ στο μυαλό. Αυτό που γράφαμε πρόσφατα περί ακύρωσης του σχεδίου δεν αφορά στο Movie Critic αλλά σε αυτό το δεύτερο σχέδιο που επίσης δεν τον ικανοποίησε. Τώρα εργάζεται σε μια ολοκαίνουρια ιδέα.

Οι insiders των σκληρών ερευνητών της κινηματογραφικής δημοσιογραφίας (...), ισχυρίζονται ότι ο Ταραντίνο δεν βρήκε καμμιά από τις ιδέες δυνατή αρκετά για να είναι το κύκνειο άσμα του. «Είναι τρομερά εκλεκτικός και φοβισμένος για το τι και ποια θα είναι η επόμενη ταινία του», αναφέρουν. Άλλοι μιλούν για το «σύνδρομο του ευφυούς που μπλοκάρεται στο κεφάλι του». 

Πρώτο και βασικότερο, λέω εγώ δηλαδή, τέτοιου είδους κολλήματα, όχι ότι δεν το ξέραμε, προδίδουν το είδους του ανθρώπου που είναι, μάλλον αυξανόμενα, ο Κουέντιν. Που τον αγαπάμε, αλλά δεν κάνει να παίρνεις πολύ ψηλά τον αμανέ. Κάνε το αυτο-biopic σου (προτεινόμενος τίτλος: «10» - σόρι Μπλέικ) στο κάτω-κάτω και χαλάρωσε. 

Μετά, είναι η υπόθεση της «τέλειας φιλμογραφίας». Δεν ξέρω ποιος στ΄αλήθεια πιστεύει ότι είναι τέλεια η φιλμογραφία του Ταραντίνο, ακόμα κι αν τον λατρεύει κανείς. Γνωρίζοντας από θέσεως αρκετούς ορκισμένους λάτρεις του, ακόμα και αυτούς που αναπόφευκτα μεγαλώνοντας τον ξεπέρασαν εν μέρει, χρειάζεται τέντωμα να θεωρεί κανείς τέλεια (προσωπικά μου αρέσουν) έργα κάτι «Death Proof», κάτι «Django», κάτι «Hateful Eight». Αν με ρωτούσε κάποιος, και χάριν συζητήσεως υποδύομαι ότι με ρωτήσατε, ο Ταραντίνο έχει δυο μεγάλες ταινίες στα «Jackie Brown» και «Κάποτε στο...Χόλιγουντ», έχει ένα σύνολο που του έχουν βγει μάλλον ακριβώς όπως το λογάριαζε και πρέπει κάποτε να συζητηθεί η απόσταση ανάμεσα σε αυτό, στο οποίο προφανώς οι λάτρεις συναινούν, και στο ότι έργα όπως το «Inglourious Βasterds» και τα «Kill Bill» (που ο Κουέντιν λογαριάζει ως ένα, ειδάλλως έχει ήδη 10) έχουν υπερτιμηθεί στον βωμό της απόλαυσης που αισθάνθηκε βλέποντάς τα μια γενιά γαλουχημένη από τον ίδιο και, βασικά, από το σοκ του «Pulp Fiction» στο σύστημα. Για το οποίο «Pulp Fiction», παρεμπιπτόντως, ας μην μιλήσουμε και χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Ο Ταραντίνο, αντίθετα με τους πρωταγωνιστές του, που λογικά βέβαια είναι ιδανικά του και όχι καθρέφτες του, είναι επίσης απελπιστικά uncool με την υπόθεση της πεποίθησής του ότι μεγαλώνοντας οι δημιουργίες χειροτερεύουν. Στο κάτω-κάτω, αν το πιστεύει στ΄ αλήθεια, είναι σα να παραδέχεται ότι κάθε επόμενη ταινία του θα είναι μοιραία χειρότερη από την προηγούμενη. Ψυχραιμία παιδιά, που έλεγε κι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, είναι απλώς μια ταινία. Άλλωστε πάντα θα υπάρχει ένας Κλιντ να σου πετάξει ένα «Juror No.2» στα 93 του και να τρέχεις να λύσεις τη γάτα. (Φανατισμοί, τσ τσ τσ)

Ιδού κι ένα βίντεο όπου ο Κουέντιν δίνει ένα ρεσιτάλ δημιουργικής αυτογνωσίας, και μάλιστα απέναντι σε movie critics - ενώ εσύ διερωτάσαι αν έχουμε τέτοιες mass media εκπομπές σήμερα.