Ζωή

Με εννιά ταινίες στα μόλις 36 του χρόνια ο Ντρέικ Ντορίμους είναι ένας μικρό-auteur που λειτουργεί με επιμονή (σχεδόν κάθε χρόνο έχει ταινία) και συνοχή γράφοντας και σκηνοθετώντας ένα νεορομαντικό σινεμά που καταπιάνεται τόσο με την ηλικία της γενιάς του, όσο και με sci-fi χροιές που όλες τους εξυπηρετούν το ύφος που θέλει να προσδώσει. Με τούτο, για δεύτερη χρονιά μέσα σε τρία χρόνια (μετά το «Equals» του 2015), μεταχειρίζεται την μελλοντολογική αιγίδα για να προσπαθήσει να βρει την χρυσή τομή ανάμεσα στην ταινία που διανοείται και την ταινία που αισθάνεται – δυο είδη σινεμά που χρειάζεται περίσσευμα θάρρους και ικανότητας για να παντρέψεις στο ίδιο έργο.

Ο Ντορίμους, παρότι συμπαθέστατος και σαν είδος δημιουργού και σαν σεμνή επιτυχία ως σήμερα, δεν βρίθει διανόησης αλλά διαθέτει κοιτάσματα συναισθήματος. Εδώ, σε μια ιστορία τοποθετημένη σ’ ένα αληθοφανές μέλλον που εταιρείες φτιάχνουν συνθετικούς συντρόφους «που αγαπούν και δεν εγκαταλείπουν ποτέ» και φαρμακευτικές που ναρκώνουν μοναχικούς ασθενείς χαρίζοντάς του ολιγόωρα διαλείμματα ορμονικά ενέσιμου «πρώτου έρωτα», ο Ντορίμους ακουμπά θεματικές μεγαλύτερες από το μπόι του. Η ρομποτική, το συναίσθημα της Μηχανής, η έννοια της Ψυχής, το σύνδρομο του Φρανκενστάιν, η ηθική επιστημονική ευθύνη και βέβαια η μοναξιά, ο διαπροσωπικός τρόμος της εγκατάλειψης και το θαύμα του έρωτα, περνούν ακροθιγώς από μια ταινία που σαν σκέψη μαστίζεται από υπερφιλοδοξία αδύνατον (και λάθος σαν προσέγγιση) να ικανοποιηθεί.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά. Πλευρά που αντισταθμίζει τα παραπάνω ελλείμματα, σε βαθμό που ακόμα και να δικαιούται ένα μικρό, πιστό (νεανικότερο ίσως), κοινό cult ακολούθων που θα συγκινηθεί από μια ιστορία που ολοφάνερα πιστεύει στην αγάπη που όλα τα νικά. Βοηθοί του εκλεκτοί οι δύο πρωταγωνιστές, ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ (να του πιστωθεί πως σε ένα παράλληλο κύκλωμα έχει εξελιχθεί σε ηγετική μορφή του ρομαντικού δράματος τα τελευταία 20 χρόνια) και η θαυμάσια Λεά Σεντού, που βρίσκει τέλεια τη νότα της ρομαντικής εμμονής και την πατά με ευγένεια, δένουν άριστα στην αλληλεπίδρασή τους – παρά την διαφορά ηλικίας που όλο και κάποιοι θα βρεθούν να σχολιάσουν – υποστηρίζοντας πλήρως συναισθηματικά το νεορομαντικό κομμάτι της ιστορίας.

Αν όλες οι διανοούμενες πόρτες της ιστορίας παρέμεναν σοφά κλειστές και η εστίαση έμενε στον ρομαντισμό αυτόν, με δεδομένη και την υποβοήθηση από ένα περίπου έξοχο soundtrack κομματιών – Cigarettes After Sex, Caribou, Beach House μεταξύ πολλών - και αυθεντικού σκορ του Νταν Ρόουμερ, θα μιλούσαμε για ένα τονικό, μελαγχολικό κοσμηματάκι ατμόσφαιρας που θα έβρισκε δικαιωματικά μεγαλύτερο κοινό. Κι έτσι όμως παραμένει ένα ελαττωματικό μεν, αξιαγάπητο δε φιλμ.