Αν είχα Πόδια θα σε Κλωτσούσα

Σφοδρή εμπειρία, σαν ανεξέλεγκτη κρίση πανικού κλεισμένη σε ταινία, η αξιοθαύμαστη δημιουργία της Μέρι Μπρόνστιν, μόλις δεύτερη σκηνοθετική της απόπειρα με 17 χρόνια απόσταση από το συμπαθές ντεμπούτο της («Yeast»), μάς συστήνεται ως νευρωτική μαύρη κωμωδία, στη συνέχεια εισάγει αλλεπάλληλα στοιχεία παραδόξου και σταδιακά μεταμορφώνεται σε παραισθησιογόνο ψυχολογικό θρίλερ με θέμα τη μητρότητα, τις γονεϊκές φοβίες και την ευαίσθητη ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας που τελεί υπό κατάρρευση. 

Η γυναίκα αυτή είναι η Λίντα, μια ψυχοθεραπεύτρια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Έχει ένα κοριτσάκι που πάσχει από μυστηριώδη ασθένεια και χρειάζεται διαρκή φροντίδα, άντρα που λείπει διαρκώς σε δουλειές, ασθενείς χειρότερους από την ίδια και ένα διαμέρισμα που πλημμυρίζει όταν το ταβάνι υποχωρεί και αφήνει στη θέση του μια σκοτεινή τρύπα από την οποία τρέχει συνέχεια νερό. Μαζί με τον ιατρικό εξοπλισμό που απαιτείται καθημερινά για την κόρη της, η ηρωίδα μετακομίζει σε κάποιο κοντινό μοτέλ και έρχεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της και με τα όριά της καθώς οι υποχρεώσεις, τα άγχη και το ταραγμένο εσωτερικό της μοιάζουν την οδηγούν ένα βήμα πριν την τρέλα. 

Η Ρόουζ Μπερν παραδίδει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της χρονιάς σε μια από τις καθοριστικές ταινίες του 2025

Ακολουθώντας με πείσμα και σε απόσταση αναπνοής την ηρωίδα, η σκηνοθεσία συγχρονίζεται στις κυκλοθυμίες της, εισβάλλει στο νοητικό της χώρο, μεταφράζει παραβολικά την ψυχική της κατάσταση, δίνει μορφή στις ανησυχίες και τους δαίμονές της. Το ταβάνι πέφτει κυριολεκτικά και μεταφορικά επάνω στο κεφάλι της Λίντα. Η μυστηριώδης τρύπα που ανοίγει είναι ο προθάλαμος στην προσωπική της άβυσσο. Το πρόσωπο της μικρής της κόρης, που παραμένει αθέατο σε εμάς όπως μάλλον και στα μάτια της μητέρας του, δηλώνει τη συναισθηματική απόσχιση της Λίντα από το παιδί, την αδυναμία της να το διακρίνει ως κάτι παραπάνω από μια εστία μόνιμης δυσφορίας και αγωνίας. Όσο για το μη συνεργάσιμο περίγυρό της, αυτός γίνεται καθρέφτισμα των δικών της ενοχών, εκείνων που η ίδια αναγνωρίζει και δεν συγχωρεί στον εαυτό της, δυσκολεύεται όμως συνάμα και να διαχειριστεί. 

Παραδίδοντας μια μνημειώδη ερμηνεία, σωματικής έντασης και συναισθηματικής κλάσης ανάλογης της Τζίνα Ρόουλαντς στο «Μια Γυναίκα Εξομολογείται», η Ρόουζ Μπερν ενσαρκώνει αποστομωτικά όλα τα παραπάνω, παγιδευμένη σε ανελέητα κοντινά πλάνα, απολύτως συντονισμένη με το αμόκ της ηρωίδας της, τηλεγραφώντας μια απελπισία που δύσκολα χωρά σε λέξεις. Ολομόναχη κόντρα σε απαιτήσεις στις οποίες δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, απεγνωσμένη μπροστά στη δυσχέρεια των άλλων να την καταλάβουν, να μοιραστούν για λίγο τα βάρη της-όσο εγωιστικό μπορεί να φαντάζει κάτι τέτοιο, η Λίντα παλεύει με σκοτάδια. Και ολόκληρη η ταινία είναι ο αγώνας της να μη βυθιστεί και να μη χαθεί σε αυτά, αλλά να βρει δύναμη ώστε να τα διαπεράσει. 

Η Ρόουζ Μπερν πάλλεται, φωνάζει, εξεγείρεται. Μέχρι που, στο τέλος, παίρνει φόρα, τρέχει με μανία και ξεσπά σε μια απονενοημένη βουτιά στο κενό, προτού μια γνώριμη φωνή, που δεν είναι άλλη από εκείνη της μητρότητας, την συγκρατήσει από το χείλος του γκρεμού και την επαναφέρει πίσω. Σε μια ζωή που δεν υπόσχεται να γίνει ευκολότερη, για την οποία όμως ίσως αξίζει κανείς να πασχίσει.