Back to Black

Υπάρχει μια επικρατούσα εντύπωση πως οι μουσικές βιογραφίες τείνουν να αποτελέσουν σιγά σιγά ένα κινηματογραφικό είδος παρωχημένο και δύσκολο στην επιτυχία του. Η αλήθεια είναι πως ελλείψει ταλέντου πολύ δύσκολα ένας δημιουργός καταφέρνει να σκηνοθετήσει μέσα σε ένα τυπικό δίωρο, τις προσωπικές ιστορίες και τα μουσικά δράματα μεγάλων προσωπικοτήτων της μουσικής σκηνής. Ευτυχώς ανά καιρούς υπάρχουν κάποιες - λίγες - λαμπρές εξαιρέσεις, όπως το «Control» του Άντον Κόρμπιν για τον Ίαν Κέρτις των Joy Division και το «Ray» του Τέιλορ Χάκφορντ για τον θρύλο των blues, Ray Charles. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το «Back to Black».

Σκηνοθετημένο από την Σαμ Τέιλορ-Τζόνσον που, μεταξύ άλλων, μετράει στο ενεργητικό της το «Fifty Shades of Grey» και ένα biopic για τα νεότερα χρόνια του Τζον Λένον («Nowhere Boy» λέγεται, με πρωταγωνιστή τον σύζυγό της Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον), το «Back to Black» είναι ένα «στρογγυλεμένο» δράμα με κακό colour correction, προβληματικό μοντάζ και αδύναμο σενάριο, που δεν σώζεται ούτε από τις φιλότιμες προσπάθειες της Μαρίσα Αμπέλα να εμφυσήσει ζωή στην Έιμι της μεγάλης οθόνης.

Η ιστορία ακολουθεί τη Γουάινχαουζ από νωρίς στην καριέρα της, διατηρώντας μια τυπική, αφηγηματική γραμμή στην κατάδειξη ενός μουσικού φαινομένου δίχως προηγούμενο, ξεκινώντας από το οικογενειακό της περιβάλλον, τις σχέσεις της με τους δικούς της και ιδιαίτερα εκείνη με την αγαπημένη της γιαγιά Σύνθια (Λέσλι Μάνβιλ), μόνο για να κορυφωθεί αργότερα στη γνωριμία της με τον μελλοντικό της σύζυγο, Μπλέικ (Τζακ Ο’Κόνελ). Έπειτα θα έρθει και η αναγνώριση, τα βραβεία, οι εθισμοί και η σκοτεινή πλευρά της διασημότητας.

Κατά διαβολική σύμπτωση ο σεναριογράφος του «Back to Black» Ματ Γκρίνχαλγκ, αποτέλεσε τον έναν εκ των δυο σεναριογράφων του «Control», το οποίο μπορεί να οφείλει μεγάλο μέρος της αξίας του στη σκηνοθετική μαεστρία του Κόρμπιν, όμως αναμφίβολα το προσηλωμένο σενάριο των Γκρίνχαλγκ και Ντέμπορα Κέρτις συνέβαλε, με τη σειρά του, τα μέγιστα στη δημιουργία ενός εξαιρετικού μουσικού πορτρέτου.

Εδώ ο Γκρίνχαλγκ δεν διαθέτει επ΄ουδενί ούτε την προσοχή, ούτε και την καλλιτεχνική συγκέντρωση άλλων δουλειών του, με ένα σενάριο που μοιάζει σκόρπιο, ελάχιστα συνδεδεμένο με τη βιωμένη πραγματικότητα της πρωταγωνίστριας, λες και δεν πρόκειται για τίποτε άλλο, παρά μονάχα για μια ένωση αυθαίρετων, από άποψη υπόθεσης, πλάνων με βασικό σκοπό τη σκιαγράφηση της ιστορίας μιας καταδικασμένης και τελικά τραγικής ηρωίδας.

Για βιογραφία το φιλμ της Τζόνσον παραείναι επιδερμικό, μένοντας στην επιφάνεια της υπόθεσης χωρίς να αποπειράται ποτέ μια διερεύνηση του ψυχισμού της πρωταγωνίστριας, καθώς και των παρασκηνιακών σχέσεων που οδήγησαν στο απότομο τέλος της. Η σχέση της, για παράδειγμα, με τον Μπλέικ, παρουσιάζεται σαν το εξιδανικευμένο ρομάντζο δυο καταραμένων εραστών, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για την τοξική σχέση δυο αλληλοεξαρτώμενων ανθρώπων, με τον Μπλέικ να παίζει μάλιστα καθοριστικό ρόλο (σε συμπεριφορικό επίπεδο) στην κατάληξη της Γουάινχαουζ.

Το ίδιο προβληματικός είναι και ο ρόλος των παπαράτσι στην ταινία, οι οποίοι υπάρχουν απλά σαν ενοχλητικές φυσιογνωμίες, δίχως την παραμικρή εις βάθος ανάλυση του τρόπου με τον οποίο χειραγώγησαν και «κακοποίησαν» ουσιαστικά την ίδια την Γουάινχαουζ, συντελώντας έτσι στην οριστική κατάρρευση της εύθραυστης ψυχοσύνθεσής της.

Σκηνοθετικά πρόκειται για ένα εντελώς άνευρο φιλμ, με μια αναμενόμενη κατεύθυνση και ένα φλατ, μπλε φίλτρο που υπονοεί πως ο υπεύθυνος μάλλον βαρέθηκε να ασχοληθεί σοβαρά με το colour correction, κάνοντας την ταινία να θυμίζει φτηνό, τηλεοπτικό προϊόν. Κατά τα άλλα η Αμπέλα κάνει το καλύτερο δυνατό σε φωνητικό επίπεδο ερμηνεύοντας η ίδια όλες τις μεγάλες επιτυχίες της Γουάινχαουζ, όμως αυτό δεν αρκεί, ιδιαίτερα στο καθαρά υποκριτικό κομμάτι όπου, ανά στιγμές, μοιάζει σαν να προσπαθεί υπερβολικά να μπει στο πετσί του ρόλου.

Εν ολίγοις, το «Back to Black» είναι ένα biopic που υστερεί στο βασικότερο, την ιστορία του, άσε που άλλοι το έχουν κάνει ήδη καλύτερα, όπως ο Ασίφ Καπάντια στο φανταστικό του ντοκιμαντέρ «Amy».