12:39
8/4

Γιατί το «Twin Peaks» είναι ίσως η σημαντικότερη σειρά στα χρονικά της σύγχρονης τηλεόρασης

Με εξαίρεση τις πρώτες κλασικές σεζόν του «Twilight Zone» (1959-1964), νομίζω πως δεν έχει υπάρξει ξανά σειρά που να αγγίζει την τρέλα, την ατίθαση έμπνευση, την υπερβατική διάθεση και το ρίσκο που επιχείρησε ο Ντέιβιντ Λιντς με το «Twin Peaks». Ήταν 1990, η εποχή που ο Λιντς χαιρετιζόταν πλέον ως ένας αξιοσέβαστος και αντισυμβατικός σκηνοθέτης, έχοντας σημειώσει με το «Μπλε Βελούδο» ένα από τα λίγα αριστουργήματα του σινεμά της δεκαετίας του '80 και ετοιμαζόταν να κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών με την «Ατίθαση Καρδιά». 

Μια τηλεοπτική σειρά του πρόσφερε τη δυνατότητα να δουλέψει σε έναν ευρύτερο αφηγηματικό καμβά και να χωρέσει τις μυσταγωγίες, τις γοητευτικές ιδιορρυθμίες και την διαρκή αίσθηση κινδύνου που έκρυβαν οι καλύτερες ως τώρα δημιουργίες του στη λογική μιας διεστραμμένης σαπουνόπερας που κάθε εβδομάδα βούλιαζε το κοινό βαθύτερα στον σκοτεινό πυρήνα της και κάθε λίγο και λιγάκι απειλούσε να εκτροχιαστεί και να βρεθεί εκτός ελέγχου.

Μια εμπειρία που με κάθε καινούργιο επεισόδιο κατόρθωνε να παίξει με το μυαλό και με όσα πάντα θεωρούσαμε δεδομένα στη μικρή οθόνη

Αυτό συνέβη, φυσικά, με τον ερχομό της δεύτερης και πιο προβληματικής σεζόν, όταν η αποκάλυψη του δολοφόνου της Λόρα Πάλμερ, που αποτελούσε και το πρωταρχικό ζητούμενο της περίτεχνης πλοκής για τους περισσότερους θεατές, είχε πλέον καλυφθεί και ο Λιντς αφηνόταν ελεύθερος να σπρώξει ακόμη πιο μακριά τα όρια του σίριαλ, με άνισα πλην συναρπαστικά αποτελέσματα.

Μέχρι το κανάλι ABC να αποφασίσει την οριστική (και απότομη) ακύρωση του πιο άγριου τηλεοπτικού τέκνου της δεκαετίας του '90, ο θεατής βρισκόταν έκθετος ενός σύμπαντος ανθρώπων και τεράτων, πραγματικότητας και ονείρων, αθωότητας και σατανικού κακού, ζωής και θανάτου, το οποίο ο Λιντς τοποθετούσε στην καρδιά μιας φιλήσυχης επαρχιακής κοινότητας,πίσω από τις πανέμορφες τοποθεσίες και τη γραφική americana της οποίας κρύβονταν ανομολόγητες απειλές. Κάτι παρόμοιο, εν ολίγοις, με αυτό που ο σκηνοθέτης εισήγαγε ως προβληματική στο «Μπλε Βελούδο», με τη διαφορά εδώ ότι τη σάτιρα της αμερικανικής ευημερίας και ομαλότητας παραβίαζαν τακτικά στοιχεία του υπερφυσικού. 

Διαποτισμένη με απειλητικές ατμόσφαιρες, φαντασμαγορικές αποδράσεις στο ονειρικό, άφθονο χιούμορ, μικρές σφήνες παρωδίας, κλιμακούμενη εκκεντρικότητα, στιγμιότυπα αληθινού τρόμου, δυο ντουζίνες ευφάνταστων δευτερευόντων χαρακτήρων και αρκετές υποπλοκές για να γεννήσουν αμέτρητες ενδιαφέρουσες ταινίες, το «Twin Peaks» έστεκε αδιαπραγμάτευτο ως προσωπικό όραμα και ανόθευτα καλλιτεχνικό ως επίτευγμα.

Πρόσφερε μια περιήγηση ανάμεσα σε ευκόλως αναγνωρίσιμα κινηματογραφικά είδη (το μελόδραμα, ο τρόμος, το νουάρ, το ρομάντζο, η μαύρη κωμωδία, το φανταστικό) και χρησιμοποιούσε τις χρονικές ανέσεις που παρείχε το τηλεοπτικό μέσο προκειμένου να απλώσει μια εμπειρία που κάθε φορά, με κάθε καινούργιο της επεισόδιο, κατόρθωνε να παίξει με το μυαλό και με όσα πάντα θεωρούσαμε δεδομένα στη μικρή οθόνη.  Αξεπέραστο.

Διαβάστε ακόμη:
Ποια μεγάλη οθόνη; Τα Cahiers du cinéma ψηφίζουν το «Twin Peaks: The Return» ως καλύτερη ταινία της δεκαετίας

TWIN PEAKS
ΗΠΑ, 1990-91
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιντς Σενάριο: Μαρκ Φροστ, Ντέιβιντ Λιντς Φωτογραφία: Φρανκ Μπάιερς, Ρόναλντ Βίκτορ Γκαρσία Μουσική: Άντζελο Μπανταλαμέντι Πρωταγωνιστούν: Κάιλ ΜακΛάχλαν, Μάικλ Όντκιν, Μάντχεν Άμικ, Ντέινα Άσμπρουκ, Ρίτσαρντ Μπέιμερ, Λάρα Φλιν Μπόιλ, Σέριλιν Φεν, Γουόρεν Φροστ, Πέγκι Λίπτον