Στενές Επαφές με τον Διάβολο

Τη μαζική επιτυχία του «Paranormal Activity» ακολούθησε ένας καταιγισμός από found footage ταινίες τρόμου (και όχι μόνο) που οδήγησε στην εξοικείωση του κοινού με το είδος και εκείνη με τη σειρά της στην απελευθέρωση των δημιουργών από τα δεσμά του format. Έτσι, η καλλιγραφία επανήλθε– το «Visit» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν ίσως είναι το ομορφότερο στην όψη και προσεκτικότερα καδραρισμένο found footage που γυρίστηκε ποτέ- και το ερώτημα «ποιος κινηματογραφεί  και ποιος βρήκε το υλικό και μας το δείχνει» δεν χρειαζόταν πια να απαντηθεί με ψυχαναγκασμό εφάμιλλο των πρώτων ετών αυτής της τάσης. 

Το «Late Night with the Devil» είναι τέκνο αυτής της δεύτερης γενιάς found footage – ας την αποκαλέσουμε έτσι. Υπάρχει ένας μικρός, φευγάτος επίλογος στην ταινία, κατά βάση αχρείαστος δραματουργικά και νοηματικά, καθώς το ηθικό σκέλος της ιστορίας έχει γίνει ήδη κατανοητό, ίσως να είναι και κάπως βλαπτικός προς το κρεσέντο που προηγήθηκε. Ο επίλογος αυτός δεν θα περνούσε ούτε τη βάση ιδωμένος υπό το πρίσμα του «ρεαλισμού» του υλικού. Ευτυχώς δεν έχουμε πια τέτοιες προκαταλήψεις. Σε δεύτερη σκέψη, ίσως οι Κέανς, που υπογράφουν την ταινία, να είχαν στον μυαλό τους (και) έναν φόρο τιμής στη σουρεαλιστική κατακλείδα του «Dead of Night».  

Άλλωστε μικρή σημασία έχει, όταν η ταινία που προηγήθηκε είναι τόσο προσεγμένη και τόσο αβίαστα διασκεδαστική. Το concept θέλει αυτό που παρακολουθούμε να είναι η βιντεοκασέτα μιας χαμένης εκπομπής του Τζακ Ντελρόι, ενός παρουσιαστή νυχτερινής εκπομπής που θέλει να γίνει Τζόνι Κάρσον στη θέση του Τζόνι Κάρσον, μα παρά τις επίμονες προσπάθειές του έρχεται πάντα δεύτερος στα νούμερα τηλεθέασης. Με την εκπομπή του να έχει πάρει την κατηφόρα και την εμμονή του και τη ματαιοδοξία του να έχουν χτυπήσει κόκκινο, στο επίμαχο επεισόδιο θα επιχειρήσει να συνομιλήσει απευθείας με τον Διάβολο μέσω μιας δαιμονισμένης νεαρής.

Το πατρόν της ταινίας είναι το «Ghostwatch», εκείνο το καταπληκτικό φιλμ τρόμου του  BBC που είχε επιστρατεύσει τον ίδιο τον σερ Μάικλ Πάρκινσον και είχε προκαλέσει χαλασμό στο βρετανικό τηλεοπτικό κοινό των ‘90s, το οποίο (εύλογα) δεν ήταν εξοικειωμένο με το found footage – διάολε, δεν υπήρχε καν ο όρος τότε. Μπορεί ο παρουσιαστής του «Late Night with the Devil» να μην είναι πραγματικό πρόσωπο, όπως ο Πάρκινσον, μα ο καρατερίστας με το όνομα-γλωσσοδέτη Ντέιβιντ Νταστμόλτσιαν πλάθει έναν κομπέρ που νιώθεις ότι έχει καταγράψει χιλιάδες ώρες τηλεόρασης. Ο χαρακτήρας θέλει να φαίνεται, ο ηθοποιός το καθιστά σαφές, αλλά η ερμηνεία του δεν είναι τέτοια που να τραβά την προσοχή από όλα τα νοσηρά και εξίσου σημαντικά που συμβαίνουν – σκέψου τι θα συνέβαινε αν στη θέση του είχαμε κάποιον σαν τον Κριστόφ Βάλτς.  

Το format είναι γοητευτικό, μα ταυτόχρονα γεννά και μια πρόκληση, καθώς οι Κέανς πρέπει να δημιουργήσουν σασπένς δίχως τη βοήθεια παραδοσιακού σάουντρακ και πρέπει να γεννήσουν τον τρόμο πρέπει εντός του κάδρου, δεν έχουν το ευεργέτημα του μοντάζ ή πιο σωστά, του μοντάζ μιας ταινίας τρόμου. Ε, λοιπόν, εφευρίσκουν τρικ – πχ. ο επανερχόμενος βήχας ενός καλεσμένου ως προμήνυμα κακών –, επιστρατεύουν γνώριμα μοτίβα του μεταφυσικού τρόμου – ο σκεπτικιστής, το μέντιουμ, η αλλοίωση των φυσικών χαρακτηριστικών λόγω δαιμονισμού – προσφέρουν περισσότερο gore από όσο θα φανταζόσουν και χειρίζονται τα πάντα με μια παιγνιώδη διάθεση που παραπέμπει σε καλύτερες μέρες του είδους.

Οι φαν του σινεμά τρόμου καιρό είχαμε να μπούμε σε αίθουσα και να βγούμε γνωρίζοντας ότι θα επισκεφτούμε ξανά στο μέλλον αυτό που μόλις είδαμε.