Ghostbusters: Η Αυτοκρατορία του Πάγου

Αν το «Ghostbusters» του 1984 έβγαινε σήμερα στις αίθουσες, θα αποτελούσε κάτι αξιοπερίεργο ως στουντιακή ταινία μαζικού κοινού που βασίζεται σε πρωτογενή και πρωτότυπη ιδέα και χτίζει τη μυθολογία από την αρχή. Τότε στα ‘80s αυτός ήταν ο κανόνας, βέβαια. Το «Ghostbusters: Frozen Empire» που βγαίνει στις μέρες μας συμβαδίζει επίσης με τον κανόνα, μα ο κανόνας έχει αλλάξει και προστάζει brand names, fan service κι άλλα, αγγλόφωνα tropes, για να τηρήσουμε κι εμείς τον κανόνα της ενσωμάτωσης ξενικών όρων σε ελληνικά κείμενα.

Η επιτυχία της πρωτότυπης ταινίας ήταν τέτοια που γέννησε συνέχειες, ριμέικ, σειρές κόμικ και κινουμένων σχεδίων, παιχνίδια, βιντεοπαιχνίδια και διάφορα memorabilia. Η συνταγή της ταινίας είναι, θεωρητικά, απλή: μια σειρά από κωμικούς του SNL κυνηγούν φαντάσματα στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Άρα αυτό που χρειάζεται μια ταινία «Ghostbusters» είναι αστεία και κυνήγι φαντασμάτων.  Ε, το «Ghostbusters: Frozen Empire» έχει ελάχιστα κι από τα δύο. Δίχως κωμικούς στο καστ, πέραν της παλιάς φρουράς που εμφανίζεται για λίγο ως κλείσιμο του ματιού στους φαν και με τον Πολ Ραντ σε straight ρόλο πατρικής φιγούρας, άρα αχρησιμοποίητο, η ταινία αναλώνεται επί μία (και βάλε) ώρα στη σύσταση νέων χαρακτήρων και στην επανεμφάνιση παλιών. Η αφήγηση δεν βρίσκει ποτέ το momentum της, η παγωμένη απειλή αργεί να εμφανιστεί και τα set-pieces στηρίζονται κυρίως στην επίδειξη της CGI τεχνολογίας, παρά στον εμπνευσμένο σχεδιασμό – δες το άχαρο κυνηγητό της εισαγωγής και φαντάσου τι θα συνέβαινε στην ίδια σεκάνς σε μια ταινία του Ζεμέκις.

Είναι εμφανές ότι οι δημιουργοί στόχευαν περισσότερο σε ένα πάντρεμα θεάματος οικογενειακού προσανατολισμού με ήπια στοιχεία τρόμου αλά Amblin, μα δίχως αφηγηματικές αρετές κι ευρήματα είναι δύσκολο να τσουλήσει η μηχανή. Τι μένει στο τέλος; Η κατασκευαστική επιμέλεια, που έτσι κι αλλιώς περιμένεις από το αμερικανικό σινεμά, οι συμπαθέστατες φυσιογνωμίες και οι επανεμφανίσεις παλιών γνώριμων. Οι τελευταίες αναπόφευκτα θα θέσουν σε λειτουργία τον παράγοντα της νοσταλγίας, που μπορεί να τυφλώσει τον θεατή και να τον κάνει βλέπει χρυσάφι εκεί που του πλασάρουν επιχρυσωμένο άνθρακα.