Σπίθα στη Θάλασσα

Στο τμήμα Generation KPlus της Berlinale προβάλλονται συχνά καλοφτιαγμένες ταινίες, προορισμένες για όλη την οικογένεια, οι οποίες σπάνια βρίσκουν τον δρόμο προς τις αίθουσες της χώρας μας. Υπάρχει μια γενικότερη έλλειψη σε καλαίσθητα κι ευαίσθητα οικογενειακά θεάματα, η Disney εδώ και χρόνια δεν τα κάνει όπως παλιά. Έτσι, όταν βλέπουμε στουντιακές παραγωγές σαν το Wonka του Πολ Κινγκ στη μεγάλη οθόνη και οριακά νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Ταινίες σαν το «Sea Sparkle» - και κυκλοφορούν περισσότερες από όσες θα φανταζόσουν- έρχονται για να καλύψουν αυτό το κενό.

Στην ταινία η νεαρή Λίνα χάνει τον πατέρα της στη θάλασσα και πιστεύει ότι υπεύθυνο για τον χαμό του είναι κάποιο από τα θαλάσσια τέρατα, για τα οποία της μιλούσε εκείνος. Ο τρόπος που επιλέγει ο Nτόμρι Χάουγκε να δείξει την απώλεια είναι αποτελεσματικός και πολύ κινηματογραφικός. Στη μια σκηνή η μικρή βρίσκεται με τον πατέρα της, τους συναδέλφους του και τις οικογένειες τους στο μπαρ μετά fade to black και κατόπιν γίνεται μια μετάβαση στον χρόνο, με τη Λίνα στο μπάνιο, εμφανώς θλιμμένη, να ετοιμάζεται για την κηδεία του πατέρα του.

Ο θάνατος είναι σχεδόν πάντα αιφνίδιος κι αυτό είναι το πρώτο μάθημα που επιφυλάσσει ο Χάουγκε για τους ανήλικους θεατές του. Μαζί με την αδερφή του, που υπογράφει το σενάριο, γνωρίζουν και πώς να τελειώσουν την ταινία τους, με τρόπο που θα «μιλήσει» στους προέφηβους και έφηβους θεατές. Αρχή και τέλος άψογα, η δραματουργική ανάπτυξη στο ενδιάμεσο πάσχει, αλλά όχι σε βαθμό σοβαρής υπονόμευσης του ψυχαγωγικού χαρακτήρα της δημιουργίας, ο οποίος τιμάται με μέριμνα για την αγωγή της νεανικής ψυχής και με ευγενικά μηνύματα.

Λυπάσαι μόνο που ταινίες με παιδευτικό, μα ουχί διδακτικό χαρακτήρα σαν την παρούσα δεν βρίσκουν δίοδο προς το σχολικό κοινό, αλλά δεν παύεις να ελπίζεις σε προσθήκη της κινηματογραφικής παιδείας στο σχολικό πρόγραμμα σπουδών.