Μη μου λες Ψέματα

Καλοκαίρι από τον Απρίλη φέτος πράγμα που σημαίνει πως η ελληνική διανομή «στοχεύει» από νωρίς στις γαλλικές παραγωγές περασμένων ετών, κάνοντας μια άτυπη αρχή με το «Μην μου λες Ψέματα» του Ολιβιέ Πεγιόν, μια ταινία του 2022 που τουλάχιστον βρίσκεται κάπως πιο πάνω στον πήχη της μέσης, θερινής κινηματογραφίας εκ Γαλλίας.

Ο Στεφάν (Τονκεντέκ) φτάνει στην πόλη του Κονιάκ έπειτα από μακρά απουσία, προκειμένου να παραστεί ως επίτιμος καλεσμένος ενός διυλιστηρίου του διάσημου αλκοολούχου ποτού. Εκεί θα γνωρίσει τον Λούκα (Μπελμοντό, εγγονός του Ζαν Πολ Μπελμοντό) έναν νεαρό ο οποίος όπως θα αποδειχτεί είναι ο γιος του Τομά, της πρώτης και ενδεχομένως μεγαλύτερης αγάπης του Στεφάν. Σε μια προσπάθεια να συμβιβαστεί με το απρόσμενο τέλος της σχέσης τους τόσα χρόνια πριν, ο Στεφάν θα γνωρίσει μέσα από τον Λούκα έναν Τομά που δεν ήξερε ποτέ και με τη σειρά του ο Λούκα θα προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις σε όσες ερωτήσεις τον βαραίνουν ακόμη σχετικά με το παρελθόν του πατέρα του.

Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Φιλίπ Μπεσόν το φιλμ του Πεγιόν ακολουθεί την πεπατημένη ως προς την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, πράγμα που σημαίνει πως υπάρχει μια ακαδημαϊκή προσέγγιση της πλοκής με την αρχή της, τη μέση της και το τέλος της. Ταυτόχρονα η εκτεταμένη χρήση των σκηνών σε flashback που εναλλάσσονται διαρκώς με αυτές στον παρόντα χρόνο, ρίχνει μεν άπλετο φως στο παρελθόν των πρωταγωνιστών (απαραίτητο για τη βασική κατανόηση ορισμένων καίριων στιγμών), παραμένει εντούτοις εξαιρετικά φτιασιδωμένη και «καλογυαλισμένη» από σκηνοθετικής πλευράς, προσδίδοντας στην ταινία την αίσθηση ιλουστρασιόν εξώφυλλου, από εκείνα που σίγουρα ο Στεφάν ως συγγραφέας, δεν θα ήθελε ποτέ να δει στα βιβλία του.

Ο τρόπος με τον οποίο (συ)στήνεται το θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν είναι κάτι που δεν το έχεις ξαναδεί, όπως και οι διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες των δυο έφηβων ηρώων που τους επιτρέπουν ή όχι να εκδηλωθούν. Παρά το γεγονός πως ουσιαστικά η ταινία δεν διαθέτει πρωτοτυπία σε επίπεδο ιστορίας, καταφέρνει τελικά να δημιουργήσει ένα γλυκόπικρο αποτέλεσμα που, αντικειμενικά, διαθέτει μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν μεταφερόμαστε χρονικά στο παρελθόν, όπου βλέπουμε να ξετυλίγεται ο εκκολαπτόμενος, πρώτος, μεγάλος έρωτας του Στεφάν και του Τομά όταν ήταν ακόμη στο σχολείο.

Ερμηνευτικά ξεχωρίζει για το σκέρτσο και τη φυσική κωμικότητά της η Γκιλέν Λοντέζ, η οποία υποδύεται την οργανώτρια και συνοδό του Στεφάν στα διάφορα εορταστικά δρώμενα, αλλά και οι νεαροί πρωταγωνιστές Ζερεμί Ζιλέ και Ζιλιάν ντε Σεντ Ζαν. Το «Μην μου λες Ψέματα» είναι μια ταινία που μπορεί να χτυπήσει ευαίσθητες χορδές λόγω θεματικής, παραμένει όμως αρκετά οριοθετημένη ως προς τις αντιδράσεις των χαρακτήρων και τον αντίκτυπο των πράξεών τους. Παράλληλα η, υπέρ του δέοντος ανά στιγμές, χρήση της «ζαχαρώδους» πρόζας δεν βοηθάει ιδιαίτερα στην αποσυμπίεση του μελοδράματος, αλλά τουλάχιστον η επίλυση των προσωπικών ζητημάτων των ηρώων επιτυγχάνεται αποτελεσματικά στο τέλος, παρά το γεγονός πως αναμένεις μια τέτοια εξέλιξη ήδη από την αρχή, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο είναι δομημένο το φιλμ.