Ρίτσαρντ Ράουντρι (1942-2023): Ο θρυλικός Shaft πέρασε στην ιστορία - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
11:14
25/10

Ρίτσαρντ Ράουντρι (1942-2023): Ο θρυλικός Shaft πέρασε στην ιστορία

Μια ταινία που πρακτικά εγκαινίασε ένα παρεξηγημένο ρεύμα μαύρης κουλτούρας στα '70ς και συνέβαλε στην επιβίωση της MGM, τον είχε μπροστάρη της ανοίγοντάς του μια μακρά καριέρα.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Δεν ήμασταν παρόντες να το ξέρουμε, αλλά τα βιβλία γράφουν ότι όταν βγήκε το «Shaft» στις ΗΠΑ, εκείνο το καλοκαίρι του 1971, λίγα πράγματα έμειναν ίδια. Η επιτυχία δεν ήταν ευκαταφρόνητη (12 εκατομμύρια από μισό εκατομμύριο προϋπολογισμό βόλεψαν καλά την MGM που εκείνη τη χρονιά μόνο από τα «Διαμάντια Είναι Παντοτινά» είχε κάτι να απολάβει) και ένα ρεύμα εκκίνησε πρακτικά εκεί.

Το Blaxploitation εγείρει πολλές συζητήσεις, ενδιαφέρουσες όταν δεν τακτοποιούνται κάτω από τσιτάτα. Διότι όντως από μια πλευρά οι ταινίες εκείνες στερεοποιούσαν τον μαύρο ανθρωπότυπο που η λευκή κολυτούρα οικοδομούσε, από την άλλη όμως έδωσε πολλή και καλή δουλειά σε μαύρους καλλιτέχνες, επηρέασε ιδιαίτερα το μεταγενέστερο Χόλιγουντ, ανέδειξε σταρ (Παμ Γκριρ και ο εκλιπών, για παράδειγμα) και παρήγαγε ορισμένα διαμάντια που είναι έργο της κριτικής να αναδείξει στο επίπεδο που τους πρέπει. «Sweet Sweetback’s Baad Asssss Song» (1971), «Ganja & Hess» (1973) πρωτίστως, αλλά και το πρώτο «Shaft», μπορούν άνετα να διεκδικήσουν τις δάφνες τους. Υπάρχουν κι άλλα.

Και ο Ρίτσαρντ Ράουντρι ήταν εκεί. Νεοϋορκέζος, εν μέρει σπουδασμένος αλλά στρωμένος σε θεατρικά εργαστήρια (Negro Ensemble Company), κυριαρχικής παρουσίας στον φακό, ο ηθοποιός γνώρισε τεράστια δόξα ως πρώτος «μαύρος ήρωας δράσης», έπαιξε σε σωρεία ταινιών στη συνέχεια, μόνο το «Shaft» είχε τέσσερεις συνέχειες (...), έσπασε το φράγμα των λευκών ταινιών παίζοντας σε κάμποσες από αυτές (όχι πρωταγωνιστής όμως...) - αν και στο «Man Friday» ήταν δίπλα στον Πίτερ Ο' Τουλ - έκανε και θριαμβευτική επάνοδο στην τηλεόραση του '80-'90 με κάτι «Μάγκνουμ», κάτι «Murder, She Wrote», κάτι «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς», οπότε και κινήθηκε στην λογική του cultural icon μιας Αμερικής που αναθεωρούσε (σιγά-σιγά).

Δούλεψε πάρα πολύ, σχεδόν ακατάπαυστα όλες αυτές τις δεκαετίες και στον κινηματογράφο αλλά και στην τηλεόραση και το θέατρο, σκρολάροντας την φιλμογραφία του (ο υπογράφων) δεν βρίσκει κάτι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο (ναι η «Απόδραση στην Αθήνα» μην φωνάζετε οι παιδιόθεν φανς) ή εξέχον κινηματογραφικά. Ήταν πάντως και στο «Shift» (2000) του Τζον Σίνγκλετον παίζοντας τον ρόλο που τον έκανε διάσημο, παρότι ήρωας της ταινίας ήταν ο...ανιψιός του που τον υποδύθηκε ο Σάμιουελ Τζάκσον - ένας ηθοποιό που χρωστά στην κληρονομιά του εκλιπόντος. 

Δεν μπορούμε παρά να αφήσουμε λοιπόν εδώ το σάουντρακ της κλασικής ταινίας, που φυσικά θα ξαναδούμε απόψε. Ας είναι ελαφρύ το χώμα και...we won't let our mouth get our ass in trouble. Ήσουν ωραίος τύπος.

Enter Isaac: