«Έγινα ένα πλάσμα μέσα στο βασίλειο των ζώων»: Η Nούμι Ραπάς μιλάει αποκλειστικά στο cinemagazine.gr
Αν και η φήμη της έχει προ πολλού παγιωθεί χάρη στην κινηματογραφική τριλογία του πρωτότυπου «Κοριτσιού με το Τατουάζ», τον δεύτερο «Σέρλοκ Χολμς» του Γκάι Ρίτσι και τον «Προμηθέα» του Ρίντλεϊ Σκοτ, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε η 41χρονη σούπερσταρ από τη Σουηδία εξηγεί γιατί ο «Αμνός» αποτελεί μια τόσο σημαντική περίπτωση ταινίας για την ίδια.
Στην απομονωμένη, χειμωνιάτικη επαρχία της Ισλανδίας ένα ζευγάρι αγροτών, το οποίο προσπαθεί να συνέλθει από μια προσωπική τραγωδία, βρίσκει παράδοξη παρηγοριά στο απρόσμενο δώρο της φύσης που θεωρεί ότι του παρουσιάζεται με τη μορφή ενός μυστηριώδους νεογέννητου. Όμως η φύση δεν φαίνεται να συνηγορεί υπέρ αυτής της αλλόκοτης μορφής κηδεμονίας. Κι αυτή είναι η μόνη σύνοψη που μπορεί κάποιος να δώσει για τον «Αμνό» του Βάλντιμαρ Γιόχανσον, αν θέλει να μην αποκαλύψει το αλλόκοτο σεναριακό εύρημα που βρίσκεται στην καρδιά του.
Συνδυάζοντας το φολκλορικό δράμα με τον υπερφυσικό τρόμο, το ντεμπούτο του Γιόχανσον κέρδισε Βραβείο Πρωτοτυπίας στο φετινό Φεστιβάλ Καννών και διαγωνίστηκε για τη Χρυσή Αθηνά στο 27ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας. Όσο για την πρωταγωνίστριά του, εκτός από τον δυνατό ρόλο που της χάρισε, της έδωσε και τη δυνατότητα να επιστρέψει για λίγο σε ένα μέρος το οποίο κρατά εξακολουθητικά ξεχωριστή θέση στην καρδιά της. Και παρακάτω, ανάμεσα σε κουβέντες για τη ζωή και τα όσα σε προσδιορίζουν σε αυτή ως άνθρωπο, η όμορφη Νούμι Ραπάς μάς εξομολογείται το γιατί.
«Όλοι οι χαρακτήρες που έχω ερμηνεύσει ζουν μέσα μου. Είναι όπως οι παλιοί σύντροφοι»
Αν και η καταγωγή σας είναι σουηδική, κάτω από ποιες συνθήκες βρεθήκατε να ζείτε μικρή στην Ισλανδία;
Έζησα εκεί από τα πέντε μου και για περίπου τρία χρόνια, την περίοδο που μετακομίσαμε με τη μητέρα μου και τον πατριό μου. Όταν όμως χρειάστηκε να φύγουμε από την Ισλανδία, ήμουν εντελώς συντετριμμένη, αρνιόμουν να πακετάρω τα πράγματά μου διότι ήθελα να μείνω για πάντα στο μέρος αυτό. Και παρά το γεγονός ότι εγκατασταθήκαμε οριστικά στη Σουηδία, κάθε καλοκαίρι, με το που τέλειωνε το σχολείο, οι δικοί μου με έβαζαν στο αεροπλάνο για την Ισλανδία όπου έμενα για δυόμιση μήνες δουλεύοντας με τη γιαγιά μου στο θερμοκήπιο, με τον παππού στα χωράφια και στη φάρμα.
Στην Ισλανδία δεν έτυχε να υποδυθείτε και τον πρώτο σας κινηματογραφικό ρόλο; Στην ηλικία των εφτά ετών;
Ακριβώς, έναν πολύ μικρό ρόλο σε μια ταινία που λεγόταν «In the Shadow of the Raven». Ήταν πολύ σύντομη η εμφάνισή μου, χωρίς καν μια ατάκα, όμως αυτή η ταινία άλλαξε τη ζωή μου.
Με ποιο τρόπο;
Νομίζω πως ανακάλυψα ένα σύμπαν ονειρικό από το οποίο δεν ήθελα ποτέ να ξυπνήσω. Ήμουν γοητευμένη. Κι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο μπήκε από νωρίς στο μυαλό μου η σκέψη να γίνω ηθοποιός.
Πώς αισθανθήκατε τώρα που, για λογαριασμό της ταινίας «Αμνός», επιστρέψατε ξανά στην αγαπημένη σας Ισλανδία;
Με ένα παράξενο τρόπο, που δεν μπορώ ακριβώς να εξηγήσω, ένιωσα περισσότερο από ποτέ ότι αυτό είναι το μέρος στο οποίο θέλω να είμαι. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, άλλωστε, για τον οποίο ο «Αμνός» στάθηκε μια ταινία εξαιρετικά ιδιαίτερη για μένα: γιατί με ξαναγύρισε στο μέρος που ανακάλυψα εξαρχής τη «φωνή» μου και που έρχομαι σε επαφή με την αλήθεια μου. Εκεί αισθάνομαι πως δεν υπάρχει πουθενά για να κρυφτώ από τον εαυτό μου. Απομένω μόνη με όλους μου τους δαίμονες. Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους αντιμετωπίσω.
Οπότε η πραγματοποίηση της ταινίας στάθηκε για εσάς μια θεραπευτική εμπειρία;
Θεραπευτική και επίπονη ταυτόχρονα, γιατί ήρθα πολύ κοντά στον χαρακτήρα της ηρωίδας που υποδύθηκα και χρειάστηκε να κουβαλήσω τον πόνο και τη θλίψη της. Όμως πιστεύω ότι στη ζωή, μόνο αν ανοιχτείς άφοβα στον πόνο μπορείς να ξεκινήσεις τη διαδικασία επούλωσης. Οπότε ήταν πολύ απελευθερωτική η διαδικασία.
Αναρωτιόμουν αν βασίσατε τον χαρακτήρα σας στην ταινία σε γυναίκες που έτυχε να γνωρίσετε στη ζωή σας.
Οπωσδήποτε μπορώ να αναγνωρίσω σε αυτήν ένα συνδυασμό του εαυτού μου, της γιαγιάς μου και μερικών άλλων γυναικών γύρω μου, όπως και αντρών. Σίγουρα πήρα αρκετά στοιχεία από τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν ολημερίς στους σταύλους και στη γη και έπειτα, όταν γυρίζουν αργά στο σπίτι τα βράδια, κάθονται να φάνε δίχως να μιλάνε, δίχως να εκδηλώνονται συναισθηματικά. Και όταν σηκωθούν από το τραπέζι, πηγαίνουν στο κρεβάτι για να διαβάσουν και να κοιμηθούν. Την επόμενη ημέρα θα ξυπνήσουν για να επαναλάβουν την ίδια ρουτίνα. Κι αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής, με τον οποίο είμαι αρκετά εξοικειωμένη, θέλησα να τον περάσω στο ρόλο που υποδύθηκα. Από την άλλη, κάναμε γυρίσματα σε ένα μέρος της Ισλανδίας απομονωμένο από τα πάντα. Δεν υπήρχε καν σήμα στο κινητό και καθένας μας ήταν εντελώς ξεκομμένος από τον πολιτισμό και εκτεθειμένος στις διαθέσεις του τοπίου και του καιρού με έναν τρόπο αρκετά πρωτόγονο και αρκετά ζωώδη. Έγινα ένα πλάσμα μέσα στο βασίλειο των ζώων.
Με τον σκηνοθέτη της ταινίας Βάλντιμαρ Γιόχανσον
«Σημασία έχει να μη χάσεις τον εαυτό σου. Να μην αποκοπείς από το κομμάτι που χαρακτηρίζει αυτό που είσαι»
Η ταινία παρουσιάζει μια υπερφυσική απάντηση στο ερώτημα του τι σημαίνει να είσαι γονιός και να επωμίζεσαι τις ευθύνες ενός παιδιού.
Ακριβώς. Και για μένα είναι σε μεγάλο βαθμό μια ιστορία για την μητρότητα και την πατρότητα, για το πόσο τρομακτικό είναι να αγαπάς και τί συμβαίνει αν σου πάρουν αυτή την αγάπη μακριά. Μπορείς να αγαπήσεις ξανά; Και πώς θα είναι η νέα αυτή αγάπη;
Στο τέλος πάντως αποδεικνύεται ότι η Φύση είναι τελικά η απόλυτη Μητέρα. Ασχέτως του πόσο τιμωρητική και εκδικητική μπορεί να αποβεί.
Είναι το μοναδικό πεπρωμένο που έχουμε ως άνθρωποι. Πρέπει να αντιληφθείς την ταπεινότητά σου απέναντί της. Και πρέπει να της υποκλιθείς, με τον ίδιο τρόπο που αποδέχεσαι τη βεβαιότητα του θανάτου. Πρέπει να παραδοθείς.
Για έναν άνθρωπο όπως εσείς, που ανέκαθεν κυνηγούσατε τις ξαφνικές και συχνές αλλαγές, πόσο εύκολο είναι να χάσετε κάποια στιγμή τον δρόμο σας σε αυτή τη ζωή;
Στη ζωή πρέπει να παρακολουθείς και να επιβεβαιώνεις κάθε τόσο πού βρίσκεσαι. Είναι αλήθεια, αρκετές φορές πίεσα τον εαυτό μου να αλλάξει, ακόμα κι όταν το σώμα μου αντιστεκόταν σθεναρά. Στα 15 μου, όταν άφησα την οικογένειά μου και μετακόμισα στην Στοκχόλμη. Αργότερα, όταν έφυγα από την Σουηδία και μετακόμισα στο Λονδίνο, δίχως να γνωρίζω εκεί κανέναν. Και μετά, όταν κατέληξα να δουλεύω σε μεγάλες παραγωγές, σε χολιγουντιανές ταινίες, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, με τόσες απαιτήσεις. Τις αλλαγές όμως είναι καλό να μην τις αντιμετωπίζεις ως κάτι τρομακτικό και επικίνδυνο. Σημασία έχει να μη χάσεις τον εαυτό σου. Να μην αποκοπείς από το κομμάτι εκείνο που χαρακτηρίζει αυτό ακριβώς που είσαι.
Καιρό πια μετά το τέλος των γυρισμάτων, έχει απομείνει μέσα σας κάποιο κομμάτι της ηρωίδας που ενσαρκώσατε στον «Αμνό»;
Όλοι οι χαρακτήρες που έχω ερμηνεύσει είναι διαφορετικές εκδοχές μου. Και όλοι ζουν μέσα μου. Είναι όπως οι παλιοί σύντροφοι: καμιά φορά μπορεί να έχεις μια αναλαμπή από τη ζωή τους μαζί τους.
INFO
Η ταινία «Αμνός» προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Weird Wave