Λίγα λόγια και πολλές εικόνες από ένα έργο που σημάδεψε το κινηματογραφικό μας βλέμμα στο υπερπέραν.
Για κάποιους δημιουργούς λέμε «δεν υπήρξαν πολλοί σαν αυτόν». Για κάποιους άλλους, λιγότερους, μένει ένα «δεν υπήρξε κανείς σαν αυτόν, ήταν πρωτοπόρος». Και οι πρωτοπόροι είναι πάντα αριθμημένοι. Ο Ντάγκλας Τράμπουλ έφτιαξε το 1964 ένα μικρού μήκους που λεγόταν «To the Moon and Beyond» και, ενώ το σινεμά όλο και αναρριχόταν ήδη στο Διάστημα ως τότε, η Ιστορία άλλαξε ρότα. Το είδε ο Κιούμπρικ, τον προσκάλεσε στην «Οδύσσεια του Διαστήματος» και τα υπόλοιπα είναι κινηματογραφική ιστορία:
Από εκεί και έπειτα θα περίμενε κανείς ότι ο Τράμπουλ θα γινόταν κάτι σαν τον άνθρωπό μας τον Νταγκ και θα τον έβλεπες σε καθεμιά από τις υπεράριθμες διαστημικές παραγωγές. Δεν έγινε έτσι - και δεν ήθελε ο ίδιος να γίνει έτσι. Σε αυτές που συμμετείχε όμως...
...ή βέβαια, δεν ξέρω ποιος πρωτοείδε εκείνα τα χρόνια ειδικά, που είχαν μια προ πολλού χαμένη σήμερα αθώα θέαση, τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» και δεν χάζεψε ή δεν στάθηκε στο special photographic effects by των τίτων του τέλους.
Ενδιάμεσα υπήρξαν τα ειδικά φωτογραφικά του εφφέ στην «Περιπέτεια στο Διάστημα», που σκηνοθέτησε κιόλας - ποιος ξεχνά αυτή τη σκηνή;
...ενώ πρακτικά θα έμεναν μόνο τρεις ακόμα ταινίες να χαλυβδώσουν τη φήμη του. Ο ίδιος είχε ήδη αρχίσει να δυσανασχετεί, δεν ήθελε πια «να φτιάχνει διαστημόπλοια», αρνήθηκε στον Λούκας την συμμετοχή στον «Πόλεμο των Άστρων», ήθελε να εμπλακεί και στην σκηνοθεσία - αν και τελικά θα υπήρχε μόνο μια πληθώρα μικρου μήκους και μια ακόμα ταινία, η «Θύελλα στον Εγκέφαλο», ένα απόλυτο must της πρώτης εποχής του βίντεο και στη χώρα μας (και τελευταία ταινία της Νάταλι Γουντ), που απέτυχε εισπρακτικά και «σκότωσε» τα σχέδιά του.
Όμως! Το 1979 συμβάλλει σε αυτό:
Το 1982 έρχεται εδώ και διευθύνει τα οπτικά εφφέ, παρότι δεν επιθυμεί να βρίσκεται πια στην υπηρεσία άλλων σκηνοθετών:
...και θα απέχει πια για σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια μέχρι να τον ζητήσει ο έτερος εξωγήινος:
Σε όλα αυτά τα χρόνια απέκτησε προφανώς την φήμη του γκουρού, πήρε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ, κέρδισε ένα ειδικό Όσκαρ (Scientific and Engineering Award) το 1993 για την κρίσιμη συμβολή του στην δημιουργία του Showscan συστήματος για τα 65mm, ενώ ήταν παντού ένα τεχνολογικός insider - ακόμα στα IMAX ήταν αντιπρόεδρος για μια βραχεία περίοδο.
Πάντα νωρίς είναι για τέτοιες αναχωρήσεις, τα τελευταία δύο χρόνια ταλαιπωρήθηκε απο τον καρκίνο κι έφυγε προχθές, Δευτέρα, 7 Φεβρουαρίου, δύο μήνες πριν τα 80 του χρόνια. Για όσο υπάρχουν κινηματογραφικές εικόνες και θεατές που κοιτάζουν προς τα πάνω, θα είναι ζωντανός.