Όσα Φέρνει η Ζωή
To Leslie
Ο θεατρικών καταβολών Μάικλ Μόρις σκηνοθετεί ένα συνηθισμένο δράμα αλκοολισμού με μια σαρωτική, όμως, ερμηνεία από την Άντρεα Ράιζμπορο που θα έπρεπε να την οδηγήσει ως τα Όσκαρ.
Η Λέσλι κάποτε είχε κερδίσει κοντά διακόσια χιλιάρικα στο λαχείο, αλλά τώρα ξύνει τον πάτο του βαρελιού της ξοδεμένης ζωής της, γυρεύοντας στέγη, αλκοόλ και ο,τιδήποτε άλλο σε ουσίες που θα την κάνουν να ξεχαστεί και να περάσει το βράδυ. Ο μοναχογιός της έχει φύγει για να δουλέψει σε άλλη πόλη κι οι παλιοί της φίλοι έχουν ξεκόψει. Αυτοί που μέχρι πρότινος τη βοηθούσαν πλέον στρέφουν το βλέμμα μακριά απ' τις κραυγές της ενώ η Λέσλι έχει το θράσος πότε να τους εκλιπαρεί και πότε να τους βρίζει. Είναι ένα καμένο χαρτί από το βιβλίο των απόκληρων του Αμερικανικού Νότου και μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να τη σώσει.
Όχι κάτι ιδιαίτερο, δεν χρειάζεται να γίνει το νερό μας κρασί ή να αναστηθεί ο Λάζαρος, ένα τοσοδούλι θαύμα αρκεί. Μία σπίθα που θα πέσει στα μοτέλ της εθνικής και τα υποφωτισμένα καταγώγια χωρίς να την καταλάβει κανείς απ' τους θαμώνες, για να ζωντανέψει την φωτιά στη θολωμένη ματιά της. Σαν το «Όσα Φέρνει η Ζωή» (ελληνικός τίτλος καταφανώς μηνύσιμος και ποινικά κολάσιμος όποιος τον σκέφτηκε), μια πολύ μικρή και σχεδόν απλοϊκή ιστορία που ελάχιστοι θα πάρουν χαμπάρι. Μια ταινία
που μοστράρει την άνετη indie παραλλαγή της αλλά λοξοκοιτάζει ξεδιάντροπα στη μεριά που περιμένουν πάσης φύσεως δάφνες και αγαλματάκια. Πριν λίγες μέρες για παράδειγμα κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Raindance, ένα φεστιβάλ που κάποτε σήμαινε κάτι...
Όπως το κατά τ' άλλα συμπαθέστατο event, έτσι και το επίσης συμπαθές «Το Leslie» (όπως θα το αναφέρουμε από εδώ και στο εξής) κάποτε θα σήμαινε κάτι πολύ διαφορετικό. Θα ήταν το οσκαρικό δολωματάκι στις παρυφές του line-up κάποιου στούντιο, που θα το πλάσαρε σαν αληθινό σινεμά στο στυλ του Κασσαβέτη. Κι αυτό γιατί υπάρχει η καλοδεχούμενη ιδιαιτερότητα μιας αλκοολικής αποτύπωσης γένους θηλυκού σε μία παλιάς σχολή σχολής σπουδή χαρακτήρα, απ' αυτές που η εποχή μας (ευτυχώς αν με ρωτάτε) έχει ξεπεράσει.
Σύμφωνα με κάποιες πρώιμες αναφορές στην ταινία, η ιστορία της έχει βασιστεί σε περιστατικά από τη ζωή της μητέρας του Μάικλ Μόρις
Στην περίπτωση του Μάικλ Μόρις, όχι πολύ βαθιά. Προερχόμενος από το θέατρο και με μία σημαντική τηλεοπτική επιτυχία στο ενεργητικό του («Brothers and Sisters»), o σκηνοθέτης κυνηγάει διαρκώς την ηρωίδα του, όσο η τελευταία προσπαθεί να κρύψει την παρακμή της σε αλόγιστα πολλές γωνίες λήψεις, προσφέροντας ποικιλία στην εικονογράφηση και ενδιαφέρον στα ταπεινά περιβάλλοντα της ταινίας. Καταφέρνει παράλληλα μια θαυμαστή οικονομία στο ρυθμό και στο συναίσθημα. Το «To Leslie» είναι ένα εξόφθαλμα προσωπικό ταξίδι από το σκοτάδι στο φως, που μιλάει για χαμένες ευκαιρίες μετρώντας τις συνέπειες. Έχει ωστόσο κάτι αισιόδοξο να πει χωρίς να καταφεύγει σε επικλήσεις, με την αφέλεια του ότι συμβαίνουν και θαύματα. Το πρόβλημα είναι πως όλα αυτά τα καλώς εννοούμενα και ακόμη καλύτερα γυρισμένα, ο σκηνοθέτης αδυνατεί να τα εντάξει σε μια δραματουργία έστω στοιχειωδώς ενδιαφέρουσα. Σωστή και μετρημένη σίγουρα, αλλά υπολογισμένη και κλισέ στο βαθμό που δεν μπορείς να συγχωρέσεις καμία από τις ευκολίες που ενσωματώνονται στη διαδικασία τη λύτρωσης. Προσγειωμένες στο σήμερα οι παλιομοδίτικες αξίες μοιάζουν μηχανιστικές παρεμβάσεις σε ένα δράμα της σειράς, δέσμιες σε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που υφίσταται για να σε πάει από το Α στο Ω χωρίς εντάσεις, χωρίς υπερβολές. Το «Το Leslie» μοιάζει ακριβώς με την ταινία στην οποία θα βγει κάποια στιγμή η Άλισον Τζάνει για να απλώσει αγέλαστο το 1,90 της σε μια φέτα ζωής. Είναι η αδικαιολόγητα οικεία επαφή μας με τον αμερικάνικο μικρόκοσμο των projects. Είναι ένα κοινωνικό δράμα που αισθάνεσαι πως το βλέπεις ίδιο κι απαράλλαχτο εδώ κι αιώνες και ξέρεις πως ποτέ δεν θα τελειώσει. Γιατί είναι είναι ριζωμένο στην ανθρώπινη αδυναμία.
Φυσικά υπερβάλλω γιατί το έχω ακόμα φρέσκο, αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει κανείς τελειότερος για να στηθεί μπροστά από μια κάμερα και να περιγράψει αυτή την ατέλεια από την Άντρια Ράιζμπορο (άντε και τη Τζίνα Ρόουλαντς). Δεν είναι ότι δεν είχαμε υποψίες για το (ηθο)ποιόν της, αλλά η ερμηνεία της εδώ είναι αποκαλυπτική. Είναι το λαχείο και το Τζόκερ και το Σουίπ στέικ που κέρδισε ο Μόρις. Ο φακός του μπορεί να θέλει τρόχισμα, αλλά η πρωταγωνίστριά του κόβει χαράδρες ολόκληρες σε λευκό καμβά. Η σκηνοθεσία του τις βλέπει σαν ανοιχτές πληγές και βουτάει μέσα τους για να ανακαλύψει μια χαμένη της διάσταση. Αυτή που θα ξεκολλήσει την ταινία απ' το σωρό και θα δικαιώσει τον θεατή που θα επενδύσει χρόνο ή/και οβολό για να δει ένα κατά τ' άλλα αφελέστατο μικροαστικό δράμα.