Η Αγγελία

Η Μίλι (Σίντνεϊ Σουίνι) είναι μια άνεργη κοπέλα με μυστηριώδες παρελθόν, το οποίο κρατά καλά κρυμμένο. Η ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή της προς το καλύτερο παρουσιάζεται μπροστά της με τη μορφή πρότασης για δουλειά από τη Νίνα Γουίντσεστερ (Αμάντα Σέιφριντ). Η τελευταία είναι σύζυγος του Άντριου (Μπράντον Σκλέναρ), ενός επιχειρηματία, και μητέρα ενός μικρού κοριτσιού από προηγούμενη σχέση της. Η Μίλι εγκαθίσταται στο πολυτελές οίκημα των Γουίντσεστερ και αρχίζει να δουλεύει ως οικιακή βοηθός, σύντομα, όμως, η Νίνα αρχίζει να της κάνει τη ζωή κόλαση. Το βεβαρημένο ψυχιατρικό ιστορικό της Νίνα έρχεται στην επιφάνεια, ενώ παράλληλα η Μίλι ξεκινά παράνομο ερωτικό δεσμό με τον Άντριου. Είναι, όμως, όλα όπως ακριβώς δείχνουν;

Βασισμένο στο best-selling μυθιστόρημα της Φρίντα ΜακΦάντεν, το «The Housemaid» του Πολ Φιγκ είναι ένα ψυχολογικό / ερωτικό θρίλερ με θέμα την γυναικεία κακοποίηση, τις τοξικές ενδοοικογενειακές συμπεριφορές και την ισχύ που προκύπτει από την ένωση και την αλληλεγγύη. Το θέμα του είναι πολυφορεμένο στις μέρες μας, δίνεται απλοϊκά και με ολίγον ρεβανσιστική διάθεση μέσα από ένα σενάριο που σκιαγραφεί τους χαρακτήρες του σαν καρικατούρες, για κάποιον λόγο (ή, ακριβέστερα, για κάποιους λόγους, που θα εξηγηθούν αναλυτικά), το αποτέλεσμα που προκύπτει δεν είναι ακριβώς μια καλή ταινία, είναι όμως μια απολαυστική ταινία, τόσο campy και trashy όσο ακριβώς πρέπει (και θέλαμε).

Βασικός λόγος που το φιλμ, παρά τη διάρκεια των 131 λεπτών, βλέπεται απνευστί και είναι ψυχαγωγικό, είναι η υποδειγματική δομή του. Έχει σωστές κλιμακώσεις, στα σημεία ακριβώς που πρέπει, με τον τόνο που πρέπει, και δε διστάζει να αποποιηθεί την όποια σοβαροφάνεια για χάρη ενός σχεδόν σκωπτικού ύφους. Για τον έμπειρο θεατή, αρκετές από τις ανατροπές που επιφυλάσσει το σενάριο θα είναι προβλέψιμες από τα πρώτα λεπτά. Και πάλι, ωστόσο, είναι τόσο εξωφρενικά όλα αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη, τόσο υπερβολικά και τόσο λάθος, που δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην τα απολαύσεις.

Όσο για την σκηνοθεσία του Πολ Φιγκ, δεν μπορούμε να την αποκαλέσουμε ακριβώς masterclass κινηματογράφου, είναι όμως αποτελεσματική. Ο σκηνοθέτης έχει καταλάβει πως το υλικό που έχει στα χέρια του δεν προσφέρεται για ένα «σοβαρό» θρίλερ με έμφαση στο «μήνυμα», κι έτσι δεν υπερτονίζει το τελευταίο. Αντίθετα, εστιάζει στις ανατροπές, στη δράση και στο σασπένς, πράγματα που η ταινία πετυχαίνει να προσφέρει απλόχερα.

Ακόμα ένα σημαντικό προτέρημα που ανεβάζει την ταινία από το επίπεδο της απόλυτης μετριότητας σε εκείνο της αξιοπρεπούς αποτυχίας είναι οι ερμηνείες. Η Σίντνεϊ Σουίνι συνεχίζει να επιλέγει ρόλους ευρείας γκάμας και να τα καταφέρνει εξίσου καλά, η Αμάντα Σέιφριντ ωριμάζει ερμηνευτικά και ο Μπράντον Σκλέναρ παίζει εξαιρετικά τον πιο απαιτητικό ρόλο της ταινίας. Και οι τρεις καταφεύγουν ενίοτε στο απαραίτητο overacting, το οποίο, για σπάνια φορά, είναι απαραίτητο ώστε να λειτουργήσει η ταινία.

Το «The Housemaid» είναι μια ασήμαντη και επιφανειακή ταινία στην οποία καλό είναι να προσέλθει κανείς με μηδαμινές προσδοκίες. Υπό αυτή την προϋπόθεση, θα περάσει έξοχα παρακολουθώντας μια τριπλέτα χαρακτήρων να σχηματίζουν ένα ακαταμάχητο ερωτικό τρίγωνο. Από κάθε άποψη μπορείς να ξεχάσεις αυτήν την ταινία μέσα σε μισή ώρα ύστερα από την ολοκλήρωση της προβολής. Στη διάρκεια αυτής, όμως, ο Πολ Φιγκ και οι πρωταγωνιστές του φροντίζουν να καθίσεις αναπαυτικά στη θέση σου και να απολαύσεις ένα παλιομοδίτικο θρίλερ ανατροπών, μυστικών και αγωνίας με τον τρόπο του Χόλιγουντ που, το ομολογούμε, μας λείπει.