Keeper

Υπό τη στέγη της Neon, ο Οζ Πέρκινς φαίνεται να βρήκε το σπίτι του, ένα μέρος φιλόξενο και πρόθυμο να στηρίξει τα εγχειρήματά του. Αλίμονο, δεν θα ψέξουμε έναν σκηνοθέτη για την παραγωγικότητά του, ίσα ίσα για τον αθεράπευτο σινεφίλ έχει μια γοητεία η ιδέα ότι ο (διαρκώς) ανερχόμενος δημιουργός γύρισε τρεις ταινίες μέσα σε 18 μήνες, καθώς παραπέμπει σε στουντιακές εποχές πολλών δεκαετιών πίσω. Και, βέβαια, στο πλαίσιο τέτοιας παραγωγικότητας δεν περιμένει κανείς να κινούνται όλες οι ταινίες στο ίδιο ποιοτικό μήκος κύματος. Ελπίζεις όμως να υποστηρίζονται από μια ιδέα άξια να κινηματογραφηθεί, ιδανικά κι από μια ανάλογη ανάπτυξή της.

Εδώ, λοιπόν, ο Πέρκινς επαναφέρει τη γνώριμη, ελλειπτική αφήγηση των πρώτων ταινιών του που, προς όφελος των θεατών, είχε εγκαταλείψει στις δυο προηγούμενες απόπειρές του, και επιστρατεύει ξανά το τεθλασμένο καδράρισμα, το ασύγχρονο ηχοτόπιο, τον βραδύ ρυθμό, τη στρεβλή απεικόνιση της πραγματικότητας. Αναμφίβολα, έχει μια σχετική γοητεία το στιλ, τουλάχιστον κατά τα πρώτα λεπτά, γρήγορα, όμως, αποδεικνύεται ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Το «Keeper» είναι μια ταινία που κράτησε το περιεχόμενο εκτός κάδρου. Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι στην ιστορία ενός ζεύγους που περνά ένα σαββατοκύριακο σε σπίτι στο δάσος υπάρχει μια αλληγορία, στην πραγματικότητα αυτή ανακύπτει μόνο στα τελευταία λεπτά, όταν εξηγείται από τους δύο χαρακτήρες. Και έπειτα, πέρα από τη δέουσα προσαρμογή του σεναρίου προς εξυπηρέτηση της αλληγορίας – που, για να σας προλάβουμε, δεν υφίσταται- ο δημιουργός οφείλει να την υποστηρίξει μέσω mise en scene συμβολικής φύσης και ιδιοσυγκρασίας. Και στην εικονογραφία του «Keeper» τέτοια υποστήριξη επίσης δεν υφίσταται.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Τατιάνα Μασλάνι να δώσει μια επιτακτικότητα στα δρώμενα, το αποτέλεσμα παραμένει αδειανό, επειδή μόνο κατ’ευφημισμόν μπορεί να τα αποκαλέσει κανείς τέτοια – δρώμενα. Το «Keeper» είναι σαν εκείνα τα πεντάλεπτα horror μικρού μήκους στο youtube με τα εκατοντάδες χιλιάδες views, όπου κάποιος είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ακούει ήχους δεξιά κι αριστερά, ανάβει το πορτατίφ μερικές φορές και δεν βλέπει τίποτα και στο τέλος συνειδητοποιεί ότι οι ήχοι προέρχονται από ένα τέρας με δεκαπέντε κεφάλια που έχει στρογγυλοκαθίσει (sic) στο ταβάνι. Μόνο που αντί για 5, διαρκεί 99 ατελείωτα λεπτά. Ακόμα κι αν θελήσουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο και βρούμε κάποιες αρετές σε τούτα τα 5 λεπτά «ωφέλιμου» χρόνου, τα υπόλοιπα 94 θα μπορούσαμε να τα τυλίξουμε με κίτρινη κορδέλα και να βάλουμε κάποιον ένστολο να φωνάζει στον κόσμο «δεν υπάρχει τίποτα για να δείτε εδώ». Κι αν συνεχίζουμε τις εξυπνάδες αποκλειστικά για να γεμίσουμε τον χώρο και να μεγαλώσουμε το κείμενο της κριτικής μας, το κάνουμε για να «τιμήσουμε» το δημιουργικό πνεύμα αυτής της εξοργιστικά κούφιας ταινίας.