Κρουέλα (με υπότιτλους)
Cruella
Ο Διάβολος φορά Πράντα, μα η ΝτεΒιλ φορά… «Κρουέλα». Η Ντίσνεϊ επανασυστήνει την αγαπημένη «κακιά» από τα «101 Σκυλιά της Δαλματίας» με πανκ διαθέσεις, αλλά σχετική επιτυχία στο πατρόν.
Η αλήθεια να λέγεται: οι «κακοί» της «καλής», οικογενειακής Ντίσνεϊ αποτελούσαν πάντα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία των ταινιών της. Ήδη από την πρώτη «Χιονάτη», οι χαρακτήρες των κακών αποτυπώνονταν στο πανί (και εντυπώνονταν στην μνήμη) ως το πιο γοητευτικό, απαγορευμένο κομμάτι του «μαγικού βασιλείου». Από την Κακιά Μάγισσα ως την Ούρσουλα, τον Δικαστή Φρόλο και τον Σιρ Χαν, οι δημιουργοί των ταινιών κινουμένων σχεδίων της εταιρείας έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό για να εμψυχώσουν το «κακό» μέσα από κοφτά, ευθυγραμμισμένα σκίτσα (Μαλέφισεντ, Τζαφάρ), κολληματικά τραγούδια (Γκαστόν, Σκαρ) και γκαφατζίδικη μοχθηρία (Ίζμα). Ασφαλώς και η Κρουέλα Ντε Βιλ από τα «101 Σκυλιά της Δαλματίας» κατέχει υψηλή θέση στην πυραμίδα των villains, οπότε μία νέα ταινία για την προέλευσή της δρομολογήθηκε στην παρούσα φάση ανανέωσης του καταλόγου της εταιρείας με live-action ριμέικ.
Η νέα «Κρουέλα» πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω, αποτινάσσει την κόμικ α λα Τιμ Μπέρτον διάσταση των ταινιών με πρωταγωνίστρια την Γκλεν Κλόουζ, υιοθετεί το διφορούμενο (αλλά πάντα συμπαθητικό) πρόσωπο της Έμα Στόουν και αφηγείται τα πρώτα βήματα της Κρουέλα στην μόδα (και στην τρέλα) με μία ανεπανάληπτη, πανκ αισθητική. Βρισκόμαστε στο Λονδίνο των ‘70s και η ορφανή Εστέλα (Στόουν) ονειρεύεται να γίνει διάσημη σχεδιάστρια μόδας. Η γνωριμία της με την πασίγνωστη φασιονίστα Βαρόνη φον Χέλμαν (Έμα Τόμσον) θα της ανοίξει τις πόρτες των ντεφιλέ, αλλά θα την φέρει αντιμέτωπη με ένα μυστικό του παρελθόντος. Μία προδοσία και τρια φονικά(!) σκυλιά Δαλματίας θα μεταμορφώσουν την Εστέλα στην εκδικητική, μα πάντα στιλάτη - Κρουέλα.
Η ενδυματολόγος Τζένι Μπίβαν υφαίνει με θρασύτητα τα εκθαμβωτικά, ευρηματικά κοστούμια της Κρουέλα
Το ιδιαίτερο στοιχείο της ταινίας, που είχε διαφανεί στα τρέιλερ και στο προωθητικό υλικό, είναι πως η «Κρουέλα» έχει έντονα μια εφηβική, πιο «ενήλικη» οπτική. Κάτι αρκετά τολμηρό για την Ντίσνεϊ που κανονικά έχει έφεση στην ασφάλεια του περιεχομένου και (κατ’ επέκταση) του box office. Υπεύθυνος γι’ αυτό ο σκηνοθέτης της ταινίας Κρεγκ Γκιλέσπι (του οσκαρικού «Εγώ, η Τόνια»), ο οποίος με την συνδρομή του σεναριογράφου Τόνι ΜακΝαμάρα (υποψήφιος για Όσκαρ με την λανθιμική «Ευνοούμενη»), αφηγείται την σκοτεινή ιστορία της Κρουέλα μπολιάζοντας αναφορές σε Ντίκενς, γκλαμ ροκ, σλάπστικ και camp χιούμορ.
Η αεικίνητη κάμερα του Γκιλέσπι λατρεύει το ‘70s Λονδίνο και το soundtrack δυναμιτίζει την οθόνη με κλασικό - αλλά και προφανές - ροκ. Η διαμάχη Έμα (Στόουν) Vs Έμα (Τόμσον) χαρίζει απολαυστικές στιγμές ατακαδόρικης χαιρεκακίας και μπλαζέ ύφους, ενώ η ενδυματολόγος Τζένι Μπίβαν (10 φορές υποψήφια για Όσκαρ, 2 βραβεία για το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής», «Δωμάτιο με Θέα») υφαίνει με θρασύτητα τα εκθαμβωτικά, ευρηματικά κοστούμια της Κρουέλα που εμπνέονται από την λονδρέζικη σκηνή. Τα ρούχα της διατρέχουν συναρπαστικά την πανκ επανάσταση της Βίβιαν Γουέστγουντ και την ατρόμητη εικαστική πρόταση του Αλεξάντερ ΜακΚουίν. Κανονικά ένα τρίτο Όσκαρ την περιμένει ήδη. Στα παραπάνω προσθέστε τον Άρτι, τον πρώτο (επίσημα) χαρακτήρα ΛΟΑΤΚΙ ταινίας Ντίσνεϊ που έχει κάτι από Ντέιβιντ Μπόουι, και έχετε τις καλύτερες υφές της ταινίας.
Από την άλλη, η «Κρουέλα» των 130+(!) λεπτών βαδίζει στα γνώριμα χνάρια της «Maleficent» εξανθρωπίζοντας συμπαθητικά την «κακιά» με τρόπο που κοστίζει στην ταυτότητα του αυθεντικού (κινούμενου και όχι μόνο) χαρακτήρα. Η συμβατική εξέλιξη της πλοκής, στην οποία κρύβεται ένα όχι και τόσο επιτυχημένο twist, δεν προσθέτει κάτι στην κόντρα Κρουέλας-Βαρόνης, η σύνδεση με το πρωτότυπο υλικό (δλδ τα «101 Σκυλιά της Δαλματίας») γίνεται επιπόλαια και κάπως στεγνά (με δικαιολογία τα δολοφονικά τετράποδα της Βαρόνης), και η αντιπαράθεση παρελθόντος-μέλλοντος, παράδοσης-νέας τάξης, κλασικού-πανκ, εξαντλείται στις επεισοδιακές - μα σίγουρα οπτικά θαυμάσιες - εμφανίσεις της Κρουέλα.
Κρατάμε τις διασκεδαστικές ερμηνείες, την απίθανη δουλειά του Νίκολας Μπρίτελ στην πρωτότυπη μουσική σύνθεση της ταινίας και ασφαλώς τα ευφάνταστα (συγκλό) κ-ο-σ-τ-ο-ύ-μ-ι-α. Ο Γκιλέσπι συζητά ήδη για σίκουελ. Ίσως εκεί η «Κρουέλα» - και όχι η Εστέλα - πατήσει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στο κινηματογραφικό catwalk.
Δείτε που προβάλλεται η ταινία μεταγλωττισμένη εδώ:
https://www.cinemagazine.gr/arxiki_tainies/arthro/cruella_review-131032200/