Berlinale 2018: Τα οικογενειακά (και κινηματογραφικά) αδιέξοδα του «Figlia Mia» - cinemagazine.gr
12:43
19/2

Berlinale 2018: Τα οικογενειακά (και κινηματογραφικά) αδιέξοδα του «Figlia Mia»

Τρία χρόνια μετά την συμμετοχή της με την «Οργισμένη Παρθένα», η Ιταλίδα σκηνοθέτης Λάουρα Μπίσπουρι επανέρχεται στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα της 68ης Berlinale με ένα ιδιότυπο οικογενειακό δράμα που όμως εξαντλείται κυρίως στη σεναριακή του σύλληψη, δίχως να διατηρεί τελικά σταθερό και αμείωτο το ενδιαφέρον.

Αποστολή στο Βερολίνο: Πάνος Αχτσιόγλου

Μεταφέροντας τον ωμό και αδιέξοδα ρεαλιστικό κόσμο της από τα ορεινά της αλβανικής υπαίθρου σε ένα εξίσου απομονωμένο ψαροχώρι της Σαρδηνίας, το νέο δημιούργημα της γνώριμης στο βερολινέζικο φεστιβάλ Λάουρα Μπίσπουρι, αφηγείται με μια αδιάσειστη αληθοφάνεια και αμεσότητα την ιστορία τριών γυναικών (για την ακρίβεια δύο γυναικών και ενός δεκάχρονου κοριτσιού) η οποία ξεκινά με ένα ροντέο και καταλήγει σε μια κάθοδο στην άβυσσο μιας νεκρόπολης.

 Η πλέον μόνιμη συνεργάτης της Ιταλίδας σκηνοθέτη, Άλμπα Ρορβάκερ («Εγώ Είμαι ο Έρωτας»), υποδύεται την Αντζέλικα, μια όμορφη αλλά επιπόλαια νέα γυναίκα, που περνά τις μέρες της πίνοντας ακατάπαυστα, μπλέκοντας σε περιστασιακές σχέσεις με θαμώνες ενός τοπικού μπαρ και προσπαθώντας σπασμωδικά να σώσει το μισoρημαγμένο αγρόκτημά της από τα χρέη και την κατάσχεση. Είναι όμως ένα βαθύ και ανομολόγητο μυστικό που μοιράζεται με την πιο συγκροτημένη, υπεύθυνη και συμπονετική συγχωριανή της Τίνα (η Βαλέρια Γκολίνο σε έναν ασυνήθιστο γι’ αυτήν ρόλο), αυτό που τελικά θα θέσει σε κίνηση το μηχανισμό της αφήγησης, καθώς η κάμερα της σκηνοθέτη επιλέγει να ακολουθεί σχεδόν ισόποσα και τις δύο πρωταγωνίστριες, επιχειρώντας ταυτόχρονα να αποκρυπτογραφήσει τις συμπεριφορές τους, να αμφισβητήσει τις πράξεις τους και τελικά να τις φέρει στην προδιαγεγραμμένη σύγκρουση· μια σύγκρουση που περιστρέφεται γύρω από τη μικρή κόρη της Τίνα Βιτόρια (στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο η Σάρα Κάζου επιδεικνύει μια αξιοσημείωτη ερμηνευτική ωριμότητα) η οποία, παρεμπιπτόντως, εμφανίζει μια τρομερή φυσική ομοιότητα με την δύστροπη Αντζέλικα.



Αποτυπώνοντας την ανέχεια και την οικονομική εξαθλίωση των κατοίκων ενός χωρίου που ζει μακριά από την τουριστική εκμετάλλευση ενός νησιού, η σκηνοθέτης τυλίγει τους ήρωες της μέσα στην άγρια ομορφιά του ξερού και άγονου τοπίου, καθώς μια ακατανίκητη έλξη φέρνει τους τρεις βασικούς χαρακτήρες επικίνδυνα κοντά τον ένα με τον άλλο. Και ενώ όλα αυτά φαντάζουν, το λιγότερο, ενδιαφέροντα, η εξέλιξη της πλοκής αποδεικνύεται ελλιπής και εξαρχής προδιαγεγραμμένη, δίνοντας την εντύπωση ότι προσπαθεί, με πρόσχημα το ρεαλισμό, να κρύψει τις τρανταχτές τις σεναριακές αδυναμίες. Όσο στέρεες κι αν εμφανίζονται οι ερμηνείες, όσο κι αν το σετ παραδίνεται στην αιώνια σκουριά της θάλασσας και την κοκκινωπή σκόνη των μικρών λόφων, η τελική αίσθηση που αφήνει το φιλμ της Μπίσπουρι είναι αυτή ενός τυποποιημένου μελοδράματος (θυμίζοντας ελαφρώς το αδιαμφισβήτητα πιο λυρικό «Εγώ δεν Φοβάμαι» του Γκαμπριέλε Σαλβατόρες) που ξεμένει από ιδέες σχεδόν από την πρώτη του πράξη. Το μόνο που κατορθώνει να παραμείνει τελικά στο νου, πέρα από τα πολύχρωμα φορέματα των τριών γυναικών, αλλά και τα κατακόκκινα μαλλιά της μικρής Βιτόρια, είναι η ίσως πιο αξιομνημόνευτη και ειρωνικά εύστοχη φράση, που παράδοξα ακούγεται από το στόμα ενός άνδρα: «Μερικές φορές, ακόμη και η ίδια η φύση είναι περίπλοκη . . .»

Το 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα διαρκέσει από τις 15-25 Φεβρουαρίου 2018 και το ΣΙΝΕΜΑ / cinemagazine.gr σας υπόσχεται καθημερινά τις πιο ζεστές ανταποκρίσεις!

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2018: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στο εξαιρετικό «Transit» του Κρίστιαν Πέτζολντ

Berlinale 2018: Ο Αλεξέι Γκέρμαν Τζ. επιστρέφει με τον «Ντοβλάτοφ» στα σοβιετικά του φαντάσματα
Berlinale 2018: Αντέχει η αγάπη στο χρόνο, τα χρέη και τους πειρασμούς;

Berlinale 2018: Το Φεστιβάλ Βερολίνου άνοιξε αυλαία (κουνώντας την ουρά του)
Berlinale 2018: Who let the dogs out? Μα φυσικά ο Γουές Άντερσον!
Berlinale 2018: Το φεστιβάλ ξεκινά και αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε!