Ο Τραμπ «συλλυπάται» θεωρώντας ότι ο Ρομπ Ράινερ πέθανε από τον θυμό που προκάλεσε

Μπορείς να είσαι άνθρωπος που σέβεται θεσμούς και αξιωματούχους. Μπορείς να είσαι άνθρωπος με χιούμορ και μια δυνατότητα αποστασιοποίησης. Μπορείς να έχεις φτάσει και κάπου, χαμηλά μάλλον από πλευράς συλλογικής προσδοκίας, όπου «τα περιμένεις όλα». Κατά πώς τα βλέπει ο εδώ υπογράφων, ωστόσο, υπάρχει ένα σημείο από το οποίο και κάτω δεν λογίζεσαι άνθρωπος, ίσως και το ανθρωπόμορφο δεν είναι επαρκές, ανθρωπάσχημο λίγο καλύτερα. Όταν κάποιος δεν λογαριάζει πένθος, δεν διαθέτει συμπόνια, δεν στέκει με κάποιο δέος στον θάνατο και την απώλεια και, πρόσθετα στα παραπάνω, λοιδορεί και ακόμα πιο πρόσθετα εξακολουθεί να περιλούζει πάνω από έναν νεκρό τον εαυτό του αστρόσκονη προς λατρεία των ακολούθων του, κάτι άλλο συμβαίνει. Η ναρκισσιστική διαταραχή είναι μια πολύ πρώιμη και ίσως πολύ κοινότοπη περιγραφή. Αυτός ο ανθρωπάσχημος τύπος αισθάνεται τόσο πάνω από τα ανθρώπινα, διακατέχεται από τέτοια ένταση ψυχοπαθολογικών συνδρόμων, έχει τόση αδιαφορία (αν και η αδιαφορία δεν έχει παραθετικά, είναι) για συνέπειες κάθε μορφής, που προφανώς αισθάνεται και ελεύθερος, ασύδοτα ελεύθερος, να λέει ότι πραγματικά του κατέβει. Ακόμα και αυτό:

«Ένα πολύ λυπηρό πράγμα συνέβη χθες στο Χόλιγουντ. Ο Ρομπ Ράινερ, ένα βασανισμένος, κάποτε ταλαντούχος σκηνοθέτης και ηθοποιός, πέθανε μαζί με την γυναίκα του, Μισέλ, σύμφωνα με τις αναφορές λόγω του θυμού που προκάλεσε σε άλλους εξαιτίας της βαριάς, ανυποχώρητης και αθεράπευτης ασθένειας του μυαλού του, ασθένειας γνωστής ως Σύνδρομο Διαταραχής Τραμπ, γνωστό ως ΣΔΤ». 

Και συνέχισε:

«Ήταν γνωστό πώς ΤΡΕΛΑΙΝΕ τους ανθρώπους με την οργίλη εμμονή του με τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τζ. Τραμπ, με την προφανή του παράνοια να χτυπάει κόκκινο βλέποντας την Προεδρία Τραμπ να ξεπερνά κάθε στόχο και προσδοκία μεγαλείου και την Χρυσή Εποχή της Αμερικής να πλησιάζει όπως, ίσως, ποτέ. Είθε ο Ρομπ και η Μισέλ να αναπαυθούν εν ειρήνη».

Καθώς ανάλογα φαινόμενα είναι πανταχού παρόντα στον κόσμο των social media, ένα εφαλτήριο (παρά καταφύγιο) μη ανθρώπινης συμπεριφοράς, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας σαφές ότι υπάρχει πλέον και ένας αξιωματούχος, θα έλεγες στην πιο καυτή καρέκλα του κόσμου, που υποδαυλίζει και διαφημίζει, ίσως και ως αξιομίμητη, μια τέτοια στάση. Υπάρχει ελπίδα; Όχι. Αλλά χάριν μιας αισιότητας επιλόγου, ας ελπίσουμε ότι οι άνθρωποι μεταξύ αυτών που τον ψήφισαν και τον στηρίζουν, εκτιμώντας δηλαδή ότι υπάρχουν ανάμεσά τους τέτοιοι, θα δουν με την δήλωση αυτή το λάθος της επιλογής τους.