9:16
14/4

The Way We Are: Το καστ του «Breakfast Club» ξανά μαζί, 40 χρόνια μετά!

Δεν είναι τώρα της μόδας τα reunion, πάντα ήταν, και ειδικά με αυτό των Friends οι λάτρεις παρέδωσαν πνεύμα και το τερμάτισαν. Aλλά, η αλήθεια είναι, ότι πριν το Friends, αρκετά πριν το Friends, ήταν πέντε άλλοι συμμαθητές, και τελικά φίλοι, που σφράγισαν μια εποχή με μία και μόνο ταινία (αντί με 10 ετήσιους τηλεοπτικούς κύκλους).

Ήταν το «The Breakfast Club» του Τζον Χιουζ, που συναντήθηκε το 1985, και το συνέθεταν οι Μόλι Ρίνγκγουολντ, Εμίλιο Εστεβέζ, Άλι Σίντι, Άντονι Μάικλ Χολ και Τζαντ Νέλσον. Ήταν πέντε συμμαθητές που βρέθηκαν «τιμωρία» στο σχολείο τους για μια μέρα, έπρεπε να γράψουν από μια έκθεση για το ποιοι νομίζουν πως είναι και στην πορεία ανακάλυψαν κάτι παραπάνω από το ποιοι όντως τελικά είναι, από που προέρχονται και πώς συσχετίζονται με τους άλλους.

Με τον Τζον Χιουζ

Ήταν και παραμένει μια καλή ταινία το «Breakfast Club», μια ταινία που τυπικά η κριτική αστόχησε να εννοήσει (απομακρυνόμενη έτσι ακόμα περισσότερο από τις απαιτήσεις της εποχής της) και μία που τελικά, συν τω χρόνω, συμβόλισε εκείνη την brat γενιά του '80 περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη (παρότι υπάρχουν άξιες ανταγωνίστριες). Η επανένωση λοιπον για πρώτη φορά όλων των πρωταγωνιστών της, δηλαδή και του Εμίλιο Εστεβέζ που πάντα κάπως έλειπε, στο Chicago Comic and Entertainment Expo, στην πόλη δηλαδή που έλαβαν χώρα και τα γυρίσματα και η δράση του έργου, θα ήταν κάτι πλήρως συγκινητικό. Στο κοινό ήταν ο γιος και τα εγγόνια του εκλιπόντος Τζον Χιουζ, του δημιουργού της ταινίας και πατριάρχη (με την καλή έννοια) εκείνου του σινεμά του '80.

Ο Εστεβέζ είπε ότι πάντοτε απουσιάζει στα σχολικά reunions αλλά μόλις έφτασε στ΄αυτιά του η απορία της Ρίνγκγουολντ «δεν μας συμπαθεί ο Εμίλιο;», πληγώθηκε πολύ και αποφάσισε ότι η 40ή επέτειος ήταν η ώρα.

Εδώ μπορείτε να βρείτε την αναφορά του Hollywood Reporter, από την οποία κρατάμε δύο στιγμές:

Η πρώτη ήταν η κουβέντα των Νέλσον και Χολ ότι ο Χιουζ έγραφε για τους νέους χωρίς να τους λιγοστεύει και ότι (ο Χολ) στα 49 χρόνια της καριέρας του δεν το έχει ξανασυναντήσει ποτέ αυτό. Σε όλους τους έχει μείνει η αίσθηση ότι κάτι έμεινε ημιτελές, ένα «what happens on Monday», που σχετίζεται και με το έργο, πού βρέθηκαν άραγε όλοι τους χρόνια μετά, τι έμεινε από εκείνη τη συνάντηση. Εξού και για τον Νέλσον ο πρόωρος θάνατος του Χιουζ ήταν βαρύ χτύπημα. «Θέλαμε κάτι να εξισορροπήσει το τότε, την διαφορά του να είσαι νέος και μεγαλύτερος. Αυτή ήταν η στιγμή, είμαστε όλοι πιο ηλικιωμένοι τώρα, αλλά δεν θα πάρουμε αυτή την πλευρά της ιστορίας, πράγμα λυπηρό. Αλλά κατά κάποιο τρόπο ο Χιουζ μας είπε, 'σκεφτείτε για τον εαυτό σας'». 

Το άλλο είναι η αντίδραση στο αν θα μπορούσε σήμερα να γυριστεί μια ανάλογη ταινία. Και ο Εστεβέζ είπε την πρακτική πλευρά, ότι δηλαδή σήμερα τα έργα είναι κινούμενα από το concept και όχι τους χαρακτήρες και η Ρίνγκγουολντ έφερε στην κουβέντα την φιλοσοφία της εποχής: «Προσωπικά δεν πιστεύω στο ριμέικ της ταινίας, διότι είναι προϊόν της εποχής της. [...] Είναι πολύ λευκή ταινία, διαφορετικές εθνικότητες απουσιάζουν, δεν μιλούσαμε για τα φύλα και αυτό δεν αντιπροσωπεύει τον σημερινό κόσμο. Θα ήθελα να δω ταινίες που εμπνέονται από το 'Breakfast Club' πηγαίνοντάς το σε διαφορετικη κατεύθυνση.» 

Άλλωστε σήμερα, φίλη Μόλι (που δίκιο μεγάλο έχεις), η ταινία του σχολείου (και της Εφηβείας) έγινε πρόσφατα  καθρεφτίζει την κατεύθυνση που βιώνουμε και έχει και μια μεγάλη παράθεση πάνω στο πώς ήταν η δική σας γενιά, ποια ήταν τα πιο μεγάλα της προβλήματα, και γιατί είναι σήμερα τόσο απροετοίμαστη για αυτό που συμβαίνει. 

Τραγουδάκι.