10:49
5/12

Τι να δω το Σαββατοκύριακο; Το ΣΙΝΕΜΑ προτείνει 3 ταινίες και 1 σειρά

Train Dreams (2025)

Στην εκπνοή της χρονιάς, δίχως τυμπανοκρουσίες και ιδιαίτερες φεστιβαλικές περγαμηνές προέκυψε ένα αληθινό κινηματογραφικό διαμάντι. Καλλιγραφημένο σαν να το είχε φωτογραφίσει ο Εμάνουελ Λουμπέσκι – το οπτικό θαύμα ανήκει στον Aντόλφο Βελόσο-, το φιλμ αποτελεί διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ντένις Τζόνσον κι ακολουθεί έναν ξυλοκόπο στις αρχές του εικοστού αιώνα, πέρα από την εποχή του, που παλεύει να βγάλει τα προς το ζην και μοιάζει να βρίσκεται σε μια διαρκή αναμονή – της επόμενης δουλειάς, της επανασύνδεσης με την οικογένειά του, της αλλαγής των καιρών, της αποκάλυψης κάποιας μεγάλης αλήθειας. Νοηματικά διαυγές, ανέλπιστα συγκινητικό, λυρικό και δωρικό ταυτόχρονα, σαν την αποστομωτική κεντρική ερμηνεία του Τζόελ Έτζερτον. Όπως συνηθίζουμε να λέμε, δείτε το χτες.

(Νetflix)

I’m Still Here (2024)

Το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας της περασμένης απονομής μας μεταφέρει στη Βραζιλία των αρχών των ‘70s, επτά χρόνια μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα και την επακόλουθη εγκαθίδρυση δικτατορίας. Η οικογένεια ενός πρώην βουλευτή των Εργατικών ζει μια ήσυχη, σχετικά χαρούμενη ζωή, όταν πράκτορες εισβάλλουν στο σπίτι και παίρνουν μαζί τους τον πατέρα για «μερικές ερωτήσεις». Στην υπόλοιπη ταινία ακολουθούμε τη Φερνάντα Τόρες, ως αλησμόνητη κινηματογραφική μάνα, να ξεκινά έναν αγώνα για την ανεύρεση του συζύγου της, παλεύοντας, παράλληλα, να μην σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη των παιδιών της - γιατί, ως γνωστόν, τα καθεστώτα κερδίζουν όταν καταφέρουν να εξαφανίσουν την ελπίδα. Ο Βάλτερ Σάλες ενώνει την ιστορική με την προσωπική μνήμη, αναδεικνύει την εγκράτεια σε αρετή και κερδίζει αβίαστα το δάκρυ μας με ένα καίριο φινάλε κι ένα βλέμμα που διαπερνά την οθόνη και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Είναι το λιγότερο που οφείλουμε, άλλωστε. Nα σημειωθεί πως η ταινία έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της στο 30ο Φεστιβάλ Νυχτών Πρεμιέρας.

(ΕΟΝ)

Ι Κnow where I’m Going (1945)

Ακόμα κι αν κάποιος δεν γνώριζε τίποτα για το δίδυμο των Πάουελ και Πρέσμπεργκερ, θα αρκούσε το καταπληκτικό εύρημα των τίτλων αρχής, οι οποίοι ενσωματώνονται στα σκηνικά της εισαγωγικής σκηνής, για να αντιληφθεί ότι βρίσκεται στα χέρια δυο πραγματικών μάγων της οθόνης και ότι είναι αδύνατο να μαντέψει πού θα τον οδηγήσουν μετά, ακόμα κι αν νομίζει ότι ξέρει τα πάντα, σαν την κεντρική ηρωίδα, που νιώθει βέβαιη για τον προορισμό της, ώσπου να τη χτυπήσει θύελλα ερωτική (και κυριολεκτική) και να αλλάξει κατεύθυνση. Ταινία αλαφροϊσκιωτης ατμόσφαιρας, ειδικής μέριμνας για τους ανθρώπους της, τον τόπο και τους τρόπους τους, σταθμός για το ρομαντικό σινεμά, δίχως κανένα ίχνος υπερβολής. Άλλωστε, στο σινεμά των δύο «Τοξοτών» σηκώνει επιθετικούς προσδιορισμούς στον υπερθετικό, δίχως κανένας να μπορεί να προσάψει μοφές περί υπερβολής. 

(Cinobo)

Mare of Eastown (2021)

Από τα διαμάντια στο στέμμα του HBO, το «Mare of Eastown» στήνει ένα πολυπρόσωπο μωσαϊκό χαρακτήρων σε μια επαρχιακή αμερικανική κωμόπολη για να αφηγηθεί μια ιστορία συλλογικής ενοχής αλά «Μystic River», με μικρές δόσεις χιούμορ, αλλά βλέψεις προς σύγχρονη τραγωδία, κεντρικό πρόσωπο της οποίας είναι η Μέαρ της Κέιτ Γουίσνλετ. Η τελευταία αποβάλλει κάθε γνώριμο ερμηνευτικό τικ και κρύβει κάτω από ένα δύστροπο περίβλημα τη θλίψη και τη δυσφορία για την αδυναμία της να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της τόσο ως μάνα, όσο και ως εκπρόσωπος του νόμου, με τη στάση του σώματός της να κυρτώνει υπό το βάρος του φορτίου που άφησαν μια σειρά από ατυχή γεγονότα. Μια πραγματικά σπουδαία ερμηνεία σε μια αστυνομική σειρά που υπερβαίνει το είδος της.

(Vodafone TV)