Μια σημαντική μεταπολεμική ηθοποιός του ισπανικού σινεμά, η οποία «ήταν εκεί» και σχεδόν από το ξεκίνημα του Ισπανού auteur και δεν έπαψε ποτέ να τον συνοδεύει, έφυγε από κοντά μας.
Το ισπανικό σινεμά, μα όχι μόνο, θρηνεί την έξοδο μιας μορφής των τελευταίων τουλάχιστον 40 ετών, μια πραγματική εργάτρια που στο εγχώριο κύκλωμα δήλωνε παρούσα από τις αρχές του ’60.
Η Παρέδες είχε κάτι που την έκανε εξαιρετικά ταιριαστή στον Αλμοδόβαρ, είχε ένα πολύ σοβαρό, στεγνό κα όμορφο, ώριμο πρόσωπο που αναδείκνυε την πρώιμη κωμική/μελοδραματική υπερβολή του σκηνοθέτη. Την είδαμε στις «Αμαρτωλές Καλόγριες», δίπλα στην Κάρμεν Μάουρα, την επόμενη χρονιά ήταν και στο «Τα Ποδήλατα είναι για το Καλοκαίρι» του Χάιμε Τσάβαρι, ιδιαίτερα αγαπητό στην Ισπανία, στο οποίο βρίσκεται και η Βικτόρια Αμπρίλ που επίσης θα συναντήσουμε λίγο μετά και στον θίασο του Αλμοδόβαρ.
Το 1986 πρωταγωνιστεί στο «Γυάλινο Κλουβί» του Βιγιαρόνγκα, ένα cult διαστάσεων horror που αγαπάται ιδιαίτερα, και εργάζεται ακατάπαυστα μέχρι στο δρόμο της να χρειαστεί να φορεθούν «Ψηλά Τακούνια» (1991). Απίστευτο πόσο κοντά αισθάνεσαι εκείνη την εποχή και πόσο μακριά μάς την παίρνει ο θάνατός της. Θα είναι κοντά στον Πέδρο στο αδίκως ξεχασμένο «Μυστικό μου Λουλούδι» (1995) – για το οποίο τιμήθηκε η ίδια και στο Κάρλοβι Βάρι- και την επόμενη χρονιά θα την βρει ένα Μεξικανός θρύλος, ο Αρτούρο Ριπστάιν στο «Βαθύ Κόκκινο». Θα τον ξανασυναντήσει στο τέλος της δεκαετίας. Το 1997 επικυρώνεται η ευρωπαϊκή της ανάδειξη με την παρουσία της και στο οσκαρούχο «Η Ζωή Είναι Ωραία» του Ρομπέρτο Μπενίνι, που ίσως διχάζει κάποιους, βασικά όμως κάνει να κλαίνε οι περισσότεροι, οπότε κατά κάποιον τρόπο αδιαμφισβήτητη η θέση του.
Η υπογραφή της στον κόσμο του αλμοδοβαρικού θιάσου έρχεται το 1999 με το «Όλα για την Μητέρα μου», το 2002 με το «Μίλα της» και το 2011 με το «Δέρμα που Κατοικώ». Ενδιάμεσα θα έχει συνάντηση και με έναν ακόμα Μεξικανό, τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο στην «Ράχη του Διαβόλου» (θα έβαζε κανείς στοίχημα ότι ο ντελ Τόρο λατρεύει το «Γυάλινο Κλουβί») και δεν σταμάτησε να εργάζεται μέχρι φέτος σε εγχώριου βεληνεκούς σχέδια. Κόσμησε πάντως και σειρά τηλεοπτικών σχεδίων, κυρίως τηλεταινιών ή μίνι σειρών.
Δεν αποτελεί ωστόσο μια ηθοποιό τυγχάνουσα μεγάλης βραβευτικής δόξας, στα κιτάπια βλέπουμε μόνο ένα Γκόγια και αυτό τιμητικό για την συνεισφορά της. Συνεισφορά αποτυπωμένη περισσότερο στην θλίψη του αποχαιρετισμού των δικών της συνεργατών, του αδελφού του Αλμοδόβαρ, Αγκουστίν (που είναι και ο παραγωγός του ως γνωστόν),του Μπαντέρας, της Πενέλοπε Κρουζ, ίσως ακόμα περισσότερο στην σιωπή του ίδιου του Πέδρο. Δηλώσεις ενδεικτικές της απώλειας πάντως έκανε και ο κάποτε Νο1 (και θρύλος) των Καννών, Ζιλ Ζακόμπ, και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, Πέδρο Σάντσεζ.
Λύπη και μια αίσθηση ότι αιφνίδια μια εποχή τραβήχτηκε από κοντά μας.