Κι όμως, ο νομπελίστας Καζούο Ισιγκούρο έλυσε τον γόρδιο δεσμό της μεταφοράς του «Ikiru» του Κουροσάβα στη βρετανική πραγματικότητα των '50s, με τον αγαπημένο Μπιλ Νάι να βρίσκει ρόλο ζωής και να οδεύει προς τα Όσκαρ.
To «Ikiru» είναι ένα από τα αδιαφιλονίκητα αριστουργήματα των ‘50s και από τους εξέχοντες τίτλους του ουμανιστικού σινεμά γενικότερα. Εύλογα, και μόνο η ιδέα ενός remake, είναι ικανή να κάνει τους σινεφίλ να βγάλουν φλύκταινες. Πολύ κακώς. Γιατί ο Καζούο Ισιγκούρο, που ανέλαβε τη διασκευή, έχει μεταφέρει αρμονικά στη μεταπολεμική Βρετανία την ιστορία ενός δημόσιου υπαλλήλου που μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο και παίρνει τη ζωή του αλλιώς, και ο Νοτιοαφρικανός Όλιβερ Χερμάνους με τη σειρά του πήρε το σενάριό του κι έκανε την καλύτερη, ίσως, ταινία που έχουμε δει πάνω στη βρετανική εγκράτεια από την εποχή των «Απομειναριών μιας Μέρας» του Τζέιμς Άιβορι.
Παράλληλα, ευτυχεί να έχει για πρωταγωνιστή του τον Μπιλ Νάι, έναν καρατερίστα που έχουμε συνηθίσει σε πιο φαντεζί χαρακτήρες, ο οποίος εδώ βρίσκει ρόλο ζωής. Σε ένα μέρος της ταινίας νιώθεις πως ο ήρωας γίνεται ένα με την ταπετσαρία στον τοίχο, όπως ο Χόπκινς στα «Απομεινάρια», και για αυτό η μεταστροφή του και η συναισθηματική του εκτόνωση, αν και ψιθυριστές, φαντάζουν σεισμικών διαστάσεων. Παράλληλα, το «Living» διατηρεί τη βασική ιδιότητα και του προτύπου στο οποίο πατάει: ανήκει σε εκείνες τις ταινίες που μπορούν να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Το πρώτο τρέιλερ μόλις κυκλοφόρησε. Η ταινία είναι από τις αγαπημένες μας για φέτος και θα κάνετε, ειλικρινά, μεγάλο δώρο στον εαυτό σας αν την παρακολουθήσετε στις 29 Δεκεμβρίου, ημερομηνία εξόδου της στις ελληνικές αίθουσες.