Η επιστροφή του Στίβεν Σπίλμπεργκ: Τρέιλερ για το «Disclosure Day»

Άλλοι, ίσως οι περισσότεροι, περιμένουν πως και πως το τρέιλερ και το ταξίδι της «Οδύσσειας» - και φυσικά καλά κάνουν. Άλλοι περιμένουμε το 2026 για το, επιτέλους τιτλοφορημένο, «Disclosure Day». Για την ώρα, ήρθε το τρέιλερ.

Σε μια σεζόν όπου ήδη έχουμε ένα αμερικανικό ντοκιμαντέρ που «επιβεβαιώνει» λυσσαλέα και δια χειλέων όσο πιο επίσημων μπορεί και καταλαβαίνει την ύπαρξη εξωγήινων (το αβάσταχτο, για τούτον τον θεατή, «Age of Disclosure»), η ίδια λέξη (...) χωρά και στον τίτλο της νέας ταινίας του Στίβεν Σπίλμπεργκ που γράφει ο Ντέιβιντ Κεπ. Όπως ευρέως αναμενόταν θα είναι μια ταινία για τους επισκέπτες από μακριά, αν και το μόνο παραπάνω που καταλαβαίνεις από το τρέιλερ είναι ότι, διόλου τυχαία για Σπίλμπεργκ, κάποιο μήνυμα κουβαλά ο ερχομός.

Το τρέιλερ θα παίζει επίσης πριν το νέο «Avatar», οπότε με άλλα λόγια υπάρχει και μια συμπαιγνία τριών σωματοφυλάκων Κάμερον, Νόλαν και Σπίλμπεργκ να ξαναθυμίσουν τι συμβαίνει στην κινηματογραφική αίθουσα που δεν αναπλάθεται ποτέ στον καναπέ. Η Universal το βγάζει τούτο στις 12 Ιουνίου.

Μια οι απανταχού UFOλόγοι που κατακλύζουν τα social, μια ακόμα που ανέκαθεν η απορία περί του θέματος κατείχε κεντρική θέση στη λαϊκή φαντασία, μια που το ζήτημα έχει έναν απροσμέτρητο θρησκευτικό/θεολογικό αντίκτυπο και μία οπωσδήποτε που σε έναν χρόνο έχουμε δύο προϊόντα με το ίδιο ακριβώς θέμα και πρακτικά τίτλο, το όλον αποκτά ένα αφηγηματικό βάρος ιδιαίτερο, αν όχι για κοσμοϊστορικές εξελίξεις τουλάχιστον για μια ατμόσφαιρα προετοιμασίας για την προβολή. Κι επειδή δύσκολα ο Σπίλμπεργκ και ο Κεπ δεν θα έχουν αφουγκραστεί το κάπως προβληματικό, εσχατολογικό θα το έλεγε κάποιος, σημείο του κόσμου μας, εξίσου δύσκολα να αποκλείσει κανείς και το (αγαπητό στην αμερικανική αφήγηση) θέμα της άνωθεν εμπλοκής, όχι μοναχά κοσμοσωτήριας και σωσίβιας, αλλά διδακτικής για τη συνέχεια. Ακριβώς αυτό που ανάβει τα λαμπάκια πολλών με το σινεμά του Σπίλμπεργκ στο παρελθόν, ακριβώς αυτό που άλλοι θεωρούν πλήρως ωφέλιμο να υπάρχει σαν αφήγηση.

Ο Γιάνους Καμίσνκι φωτογραφίζει, τα πουλάκια φαίνονται να ξέρουν κάτι παραπάνω, ο Χίτσκοκ κάπου κόβει την άκρη του πούρου του, ο Γουίλιαμς κάποιο θαύμα θα έχει σκαρώσει στην σύνθεση, μένει να δούμε όχι αν το touch υπάρχει ακόμα, αλλά αν κοινό που ενδιαφέρεται να δει και να ακούσει γεμίζει ακόμα τις αίθουσες.