Φάουλ «The Brutalist»: Τεχνητή Νοημοσύνη χρησιμοποιήθηκε στην ταινία του Μπρέιντι Κόρμπετ

Όπως όλοι φανταζόμαστε, ή έχουμε ήδη παρατηρήσει γύρω μας, η Τεχνητή Νοημοσύνη αποτελεί σταδιακά μέρος της καθημερινότητας πολλών. Άλλοι «για πλάκα», άλλοι για να τους βολέψει ένα κείμενο, άλλοι για να τους...καλυτερέψει μια ταινία. Σε λίγα χρόνια όλα όσα γράφουμε σήμερα για την Τεχνητή Νοημοσύνη θα φαντάζουν πρωτάρικα. Αν και δεν αποκλείεται και η meta εμπειρία να διαβάζει η Τεχνητή Νοημοσύνη τι γράφαμε για εκείνη και να διασκεδάζει κι εκείνη.

Τέλος πάντων, στο Χόλιγουντ δεν αναφέρεις έτσι άπονα την φράση. Ώμοι σηκώνονται, φρύδια το ίδιο, στην Μέκκα, που δεν τα πάει και πολύ καλά για λογαριασμό της, το άκουσμα της ΤΝ ισούται με χαμένες δουλειές για ανθρώπους. Διορθώνω λοιπόν: Στους ανθρώπους της βιομηχανίας το ΤΝ δεν ακούγεται καλό. Στα χρυσά αγόρια που υποδύονται τους παραγωγούς, μπορεί και να ακούγεται θεσπέσια. 

Το πρόβλημα όμως είναι ότι η Ακαδημία έχει για μέλη της ανθρώπους, θεωρητικά όχι ακόμα αλωμένους από την ΤΝ. Και η ιδέα ότι σε μια ταινία έχει χρησιμοποιηθεί κάτι τέτοιο ίσως δεν ακουστεί καλά. Όταν λοιπόν ο Ντάβιντ Γιαντσό, μοντέρ του «The Brutalist», παραδέχεται/αποκαλύπτει σε συνέντευξή του ότι ένα πρόγραμμα βελτίωσε τα ουγγρικά του Μπρόντι και ένα άλλο πρόγραμμα σχεδίασε κτίρια για μια σκηνή κοντά στο φινάλε - αν και μεσολάβησε καλλιτέχνης μέχρι την τελική χρήση που πέρασε στο φιλμ - η ταινία του Κόρμπετ δέχεται ένα απρόσμενο χτύπημα στις οσκαρικές της βλέψεις. Και ειδικά ο Μπρόντι. (Και κάπου χαμογελά ανακουφισμένα ο Τιμοτέ Σαλαμέ, άραγε;)

Δεν φτάνει αυτό, αλλά ακούγεται ότι κάτι παρόμοιο συνέβη και με τα φωνητικά της Σελένα Γκόμεζ στην «Εμίλια Πέρεζ» - πολλοί μάλιστα είχαν σημειώσει τα μη αυθεντικά ισπανικά της ηθοποιού!

Τι γίνεται λοιπόν; Είναι ένα ακόμα εργαλείο καλλιτεχνικής έκφρασης; Είναι ένα ακόμα πράγμα που κάποιος θα βρεθεί να πει ότι εναπόκειται στην χρήση του από εμάς; (Είναι άλλωστε δεδομένο ότι τελικά όλοι είμαστε καλοί χρήστες απάντων και το διάνυσμα της ζωής μας θετικό.) Είναι η ενσάρκωση του Σατανά να βάλουμε κοσμποσχοίνια; Είναι, απλούστερα, κάτι που οι παραγωγές πρέπει να ενημερώνουν ότι έκαναν; Είναι...μια νέα κατηγορία στα Όσκαρ; Τρώει δουλειές ή κάπως πάλι θα βρούμε έναν τρόπο να συνεργαστούμε μαζί της; Υπάρχει εν τέλει ένα σημείο που τραβάς μια (λεπτή) κόκκινη γραμμή και από αυτήν και πέρα ένα έργο τέχνης, κάποτε δεδομένα αποτέλεσμα ανθρώπινης διάνοιας, δεν είναι πια κάτι τέτοιο; 

Ο καθένας θα έχει την γνώμη του, αλοίμονο όλοι social λογαριασμούς έχουμε, ωστόσο το ζήτημα είναι νέο, οι δυνάμεις που συγκρούονται πολλές και μεγάλες, η συζήτηση μόλις άρχισε. Μένει το ντετεκτιβίστικο μέρος της υπόθεσης, τύπου γιατί ο Γιαντσό βγήκε τώρα να το πει, από που σκέφτεται να τον κρεμάσει ο Κόρμπετ, πόσα θα βγάλουν όσοι πόνταραν στο Όσκαρ του Σαλαμέ και, μόλις σοβαρότερα, τι επίδραση θα έχει κάτι τέτοιο στα επικείμενα Όσκαρ τώρα που τα σοσιομιντιακά μικροσκόπια είναι στο φόρτε τους πάνω στα «οσκαρικά» έργα.

That's entertainment.