Για τον Κρίστι

Κοινωνικός ρεαλισμός εξ Ιρλανδίας με το «Για τον Κρίστι» του Μπρένταν Κάντι, μια ταινία που βασίζεται στην ομότιτλη μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη από το 2019. Εκεί ο κεντρικός χαρακτήρας αναζητούσε δουλειά για μια καλύτερη ζωή, εδώ ο Κρίστι παραμένει ηλικιακά μικρός, επωμιζόμενος, αυτήν την φορά, όχι μονάχα το βάρος ενός αισιόδοξου αύριο, αλλά πρωτίστως της αποδοχής του ίδιου του του εαυτού.

Έπειτα από μια παραμονή σε μια ανάδοχη οικογένεια που δεν καταλήγει καλά, ο Κρίστι (Πάουερ) θα υποχρεωθεί να μείνει για μια περίοδο με τον αδελφό του, μέχρι τουλάχιστον να κλείσει τα δεκαοκτώ. Από εκεί και πέρα θα πρέπει, θεωρητικά, να σταθεί στα πόδια του προκειμένου να κουμαντάρει τη ζωή του, όμως η θεωρία από την πράξη απέχει πολύ, δεδομένου πως ο Κρίστι θα βρεθεί αντιμέτωπος με έναν μεγαλύτερο αδελφό που δεν ξέρει πως να τον (δια)χειριστεί, μια καθημερινότητα που μοιάζει δίχως σκοπό και γνωστούς από τα παλιά που απειλούν να τον «καταπιούν» ανά πάσα στιγμή.

Πρόκειται για μια κλασική ιστορία δύσκολης ενηλικίωσης, από αυτές που οι Ιρλανδοί σκηνοθέτες (και οι Άγγλοι, ας μη γελιόμαστε) είναι «μανούλες» στο να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη, λες και βλέπουμε το μεγαλύτερο κρίμα της ζωής. Εδώ ο Κάντι βαδίζει στα χνάρια του σπουδαίου Άγγλου Κεν Λόουτς, σκηνοθετώντας την ιστορία του σεναριογράφου του Άλαν Ο’ Γκόρμαν, ο οποίος είχε γράψει και την υπόθεση για τη μικρού μήκους ταινία του.

Αυτό που καθιστά το είδος του κοινωνικού ρεαλισμού ξεχωριστό και ταυτόχρονα δύσκολο, είναι πως το ενδιαφέρον πηγάζει από τους ίδιους τους χαρακτήρες, ακόμα και αν η δράση τους περιορίζεται σε καταστάσεις καθημερινές, στην πάλη για την επιβίωση μέσα σε συνθήκες γνώριμες. Δεν αφορά, για παράδειγμα, σε μια σοκαριστική λοξοδρόμηση ή σεναριακή έκπληξη που αλλάζει άρδην το κινηματογραφημένο περιβάλλον, αλλά στην εσωτερική αλλαγή των ηρώων και την ανταπόκρισή τους – ή μη – σε όλα όσα τους φέρνει η μοίρα και η ζωή.

Ο Κάντι σκηνοθετεί εξαίσια το ομιχλώδες τοπίο του Κορκ μέσα στο οποίο ζει ο Κρίστι και το οποίο λειτουργεί ως ένας ξεκάθαρος αντικατοπτρισμός της ψυχοσύνθεσής του. Δίχως μέλλον και με τα μητρικά τραύματα να τον ταλανίζουν, ο Κρίστι αποπειράται να «τρυπήσει» την εσωτερική του ομίχλη σαν άλλη ακτίδα φωτός, με τους Κάντι και Ο’ Γκόρμαν να παίρνουν τα εύσημα στην απόπειρα αυτή, αφού σε αντίθεση με άλλες ταινίες του είδους, ετούτη εδώ αποτελεί απόδειξη πως η ελπίδα και η αισιοδοξία βρίσκονται στις μικρές εκείνες στιγμές που δεν τις περιμένεις.

Εδώ ο Πάουερ καλείται να ενσαρκώσει και πάλι τον ρόλο του πιτσιρικά (ακόμη κι αν δεν είναι πια). Υπάρχει μια αναγνωρίσιμα «ωμή» δυναμική στην ερμηνεία του, ανάλογη με άλλους πρωταγωνιστές του social realist genre, με τον Πάουερ να παραπέμπει περισσότερο σε ήρωα του Μαικ Λι – προβληματικό και προβληματισμένο, αλλά καθημερινά ανθρώπινο. Είναι μια ερμηνεία που εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος με το υποστηρικτικό cast, δημιουργώντας την αίσθηση πως παρακολουθείς εμπειρίες ανθρώπων που μοιράζονται κοινά προβλήματα και αγωνίες με εσένα.

Το «Για τον Κρίστι» είναι μια ταινία για τις χαμένες ευκαιρίες και για τις καινούργιες, για το πείσμα απέναντι στις δυσκολίες και την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν και να αλλάξουν, αρκεί να έχεις πίστη στον εαυτό σου και στην καλοσύνη των γύρω σου.