Χριστούγεννα με τον Ποντικούλη

Τυπική ταινία που εναρμονίζεται πλήρως με το πρόγραμμα της εορταστικής σεζόν που διανύουμε, το «Χριστούγεννα με τον Ποντικούλη» είναι μια νορβηγική παραγωγή που δεν θα έλειπε από καμία αίθουσα σε περίπτωση που δεν έπαιρνε διανομή, αλλά τουλάχιστον είναι ικανή να κρατήσει τους, μικρότερης ηλικίας, θεατές απασχολημένους για 80 λεπτά.

Αντλώντας έμπνευση από κλασικές, οικογενειακές ταινίες όπως το «Μόνος στο Σπίτι» και το «Mouse Hunt», ο σκηνοθέτης Χένρικ Μάρτιν Νταλσμπάκεν παραδίδει ένα αποτέλεσμα που βαδίζει πάνω στα χνάρια της παλιομοδίτικης κωμωδίας καταστάσεων, φέρνοντας αντιμέτωπες δυο οικογένειες διαφορετικών...ειδών, σε μια χιουμοριστική μάχη για την υπέρτατη θέση στο σπίτι.

Αναμενόμενα τα ευτράπελα είναι πολλά – άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο επιτυχημένα – με τα ποντίκια να κερδίζουν πόντους για την ευστροφία τους και τις εξαιρετικά εμπνευσμένες τους παγίδες. Από την άλλη, οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να αποτινάξουν αυτόν τον βραχνά με ουρές, όμως η ατμόσφαιρα θα αλλάξει όταν τα παιδιά των δυο οικογενειών γνωριστούν και καταλάβουν πως ίσως αυτά που τους ενώνουν, είναι πιο πολλά από αυτά που τους χωρίζουν.

Το σλάπστικ χιούμορ κυριαρχεί εδώ, με σκηνές που μοιάζουν οριακά ξεπατικωμένες από τις αντίστοιχες με τα ανδραγαθήματα του Κέβιν ΜακΚάλιστερ στο «Μόνος στο Σπίτι». Αυτό σημαίνει πως η ταινία ούτε τόσο πρωτότυπη είναι στις ιδέες της, ούτε και τόσο αστεία τελικά, δεδομένου πως το καλύτερο πράγμα εδώ είναι τα CGI μεν, συμπαθητικά δε τρωκτικά.

Κατά τα άλλα αναγνωρίζεις, τουλάχιστον, πως ταινίες σαν και αυτήν δεν υπόσχονται τίποτα άλλο πέρα από την εορταστική ατμόσφαιρα της εποχής κατά την οποία κυκλοφορούν, συνεπώς δεν μπορείς και να την ψέξεις πως δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και δει ενός σχετικά ψηλού χριστουγεννιάτικου δέντρου. Το πραγματικό πρόβλημα ίσως και να είναι η μεταγλώττιση που είναι βεβαίως χρήσιμη για τα παιδιά, αλλά καθιστά την παρακολούθηση της ταινίας από τους μεγάλους, πραγματικό βασανιστήριο. Η ελληνική απόδοση δεν εναρμονίζεται ποτέ με τους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να παρακολουθείς μια ταινία που σε «βγάζει» διαρκώς εκτός κλίματος – τόσο κινηματογραφικού, όσο και χριστουγεννιάτικου.

Κατά τα άλλα υπάρχει και μια αίσθηση βιασύνης εδώ, με την ιστορία να εκτυλίσσεται υπερβολικά γρήγορα, σαν να μην υπάρχει πρακτικά καμία πλοκή, παρά μονάχα χιουμοριστικές σεκάνς καταστροφής ατάκτως ερριμμένες στα πλαίσια ύπαρξης μιας κάποιας ταινίας. Αυτή η βιασύνη αντικατοπτρίζεται εμφανώς τόσο στην ίδια τη διάρκεια, όσο και στο κλείσιμο της ιστορίας (;) που το έχεις υπολογίσει με μαθηματική ακρίβεια.

Το «Χριστούγεννα με τον Ποντικούλη» είναι μια περιορισμένη σινεματική εμπειρία, που ενδείκνυται μονάχα εάν έχετε μικρά παιδιά στην οικογένεια που θέλουν ταινία και ποπ κορν, αν είναι έτσι σπεύσατε στην κοντινότερη αίθουσα, γιατί όπως πάνε τα πράγματα, μέχρι πότε θα τις έχουμε κι αυτές;