Η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα περιγράψεις αυτό το μίγμα ευγένειας, σεμνότητας κι αρρενωπότητας που έφερνε ο Μπαρτ Λάνκαστερ, «παλιάς κοπής» το λέμε σήμερα, έσπασε το καλούπι, δύσκολο να ξαναδούμε τέτοιους ηθοποιούς.
Από τον Ηλία Δημόπουλο
«Killers» (με υπογραφή Χέμινγουεϊ στην ούγια), σειρά crime thrillers, μεταξύ των οποίων και το τέλειο «Sorry, Wrong Number» του Λίτβακ με την Στάνγουϊκ. Το '50 κάνει το μπαμ με το καρτουνίστικο κι υπέροχο «Flame and the Arrow» του Τουρνέρ. Το '53 είναι το μνημειώδες «Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι» με τα οκτώ όσκαρ του και τα φιλιά στα κύματα , το '54 κάνει δυο γουέστερν με τον Όλντριτς, ένα ρεβιζιονιστικό που υποδύεται έναν Απάτσι στο ομώνυμο έργο κι ένα κλασσικό (που είναι απ' τα λίγα που δεν αγαπώ - κυρίως λόγω της δικής του ερμηνείας του παραδόξως) την «Βέρα Κρουζ», που ολονών μας οι μπαμπάδες αγαπούν ανυπερθέτως.
Το '57 συντρίβει το typecasting του στο κτηνώδες «Sweet Smell of Success» του Μακέντρικ, το '60 παίρνει το όσκαρ του με τον «Έλμερ Γκάντρι», '61 η κλασσική «Δίκη της Νυρεμβέργης», το '62 ο «Βαρυποινίτης του Αλκατράζ», μεγάλη του στωϊκή ερμηνεία, το '63 τον τσιμπάει ο Βισκόντι και του δίνει τη ρολάρα της ζωής του στον τρισμέγιστο «Γατόπαρδο».
Μεγαλώνοντας είναι στο μυθικό «1900» του Μπερτολούτσι, σ' ένα παράδοξο καθρέφτισμα του ρόλου του στον «Γατόπαρδο», «Atlantic City» το '80 του Λουΐ Μαλ, το '83 στο αγαπημένο «Local Hero» (με μουσική Μαρκ Νόπφλερ) αλλά και στο «48ωρο των Κατασκόπων» του Πέκινπα (παρακμή, αλλά αγαπάται πολύ), στο «Tough Guys» ξαναβρίσκει τον φίλο του τον Κερκ Ντάγκλας και περνάνε καλά σαν γερόντια που δεν το βάζουν κάτω. Το '89 κάνει την τελευταία εμφάνιση σε φιλμ στο «Field of Dreams» - και μας γονατίζει.
Από τους μεγάλους, τους ωραίους ηθοποιούς που έκαναν πολλά, τα 'καναν αψεγάδιαστα και δεν χαλάγανε τον κόσμο με το εγώ τους.
