Ο Φύλακας Άγγελος Έπεσε

Πέραν τούτου, ο έμπειρος θεατής (που πρέπει να λογίζεται ο κριτικός κινηματογράφου) πέφτει δυστυχώς πάνω σε αδιέξοδα μιας «λογικής παραγωγής» που σου έχει αποκαλύψει την πλοκή της πολύ πριν το αποφασίσει η ίδια. Μέσα από διάλογο, δραματουργία ακόμα και κάστινγκ, ξέρεις τι θα γίνει στο τέταρτο. Προσωπικά ουδέν πρόβλημα με αυτό, ιδίως όταν το έργο γνωρίζει ότι θέλει να στηριχθεί στο «πώς» και το «γιατί» αντί στο «ποιος» που στο κάτω-κάτω δεν είναι και ίδιον μεγάλης δραματουργίας. Έλα όμως που η «λογική παραγωγής» είναι αυτή ενός λαϊκού είδους (της δράσης) που ακούει και τα εξ αμάξης από τους κριτικούς – αλλά αρέσει στο ευρύ κοινό; Τότε το whodunit είναι σοβαρό και το έργο μας δεν το σέβεται.

Δυστυχώς οι καιροί του κατάτι συγγενούς «Φυγά» είναι πολύ παραπάνω από 26 χρόνια πριν. Θα μου πεις την συγκρίνεις με μία από τις πέντε καλύτερες ταινίες αναλογικής δράσης των τελευταίων 30-40 ετών; Το ερώτημα δεν είναι αν το τρίτο «Έπεσε» θα κρατούσε από εκεί που οι ταινίες δεν πέφτουν αλλά αν θα προσπαθούσε τουλάχιστον να αντλήσει από την πηγή του καλού σινεμά είδους. Εκείνου που έχει χαρακτήρες, υπόθεση, διάλογο και καλά σκηνοθετημένη δράση. Που έχει μια σύλληψη στον τρόπο που εκτελεί χιλιοπαιγμένες σκηνές.

Η πέμπτη ταινία του κασκαντέρ Ρικ Ρόμαν Γουό (αναπόφευκτα θα ζούσαμε την εποχή που το Χόλιγουντ θα απευθυνόταν οπουδήποτε αλλού εκτός από, έστω συναφείς, προς την σκηνοθεσία κινηματογραφικές ιδιότητες για να φτιάξει τα έργα του) δεν έχει χαρακτήρες, έχει μια διάτρητη υπόθεση που υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα την έβλεπες ποτέ πια στο σινεμά κι επιτρέπει διάλογο που στο 95% του αρνείται πεισματικά την σοβαρότητα. Οι άνθρωποι λένε κάτι ανάμεσα σε σχηματικότητες και ανοησίες, ενώ πρέπει να περιμένεις εντελώς φευγαλέες στιγμές που ένας καλός ηθοποιός (ο Φρίμαν, ο Νόλτε) αδιαφορεί για το αβαρές γκροτέσκ της ιστορίας και παλεύει να πει σοβαρά τις ατάκες του και να φτιάξει χαρακτήρα.

Στη δράση η κατάσταση δεν είναι εντελώς για πέταμα. Απεικονίζει όμως το τέλμα μιας εποχής σκηνοθετικής αφήγησης. Οι καλύτεροι νέοι σκηνοθέτες σήμερα έχουν σημείο αναφοράς έναν Σπίλμπεργκ, έναν Κάμερον, οι ψαγμένοι έναν Μακ Τίρναν. Οι υπόλοιποι θυμούνται τον (παραγωγό) Τζόελ Σίλβερ και τον Μάικλ Μπέι – σημαντικό υπόλογο της πτώσης του action στην σημερινή κατάντια. (Διερωτάσαι από πού θα τραβάνε οι της επόμενης γενιάς, τον Σταχέλσκι και τους επαγγελματίες της Μάρβελ;). Ο Γουό φτιάχνει μια σκηνή νεύρου που είναι αυτή με τα drones, την καταφέρνει κουτσά στραβά μέχρι την σκηνή της «απαγωγής» του Μπάτλερ και μετά εγκαταλείπει το έργο σε (τι άλλο;) κασκάντες παλαιολιθικών εκρήξεων και shoot ‘em up διακοπτόμενων από μια δραματουργία που ατυχεί.

Ενδιάμεσα, αν μένει κάτι, είναι αυτή η χολιγουντιανά πολυδιαφημισμένη αρσενική συντροφικότητα in arms, που απέχει έτη φωτός από ταινίες μέγιστες που έγιναν πάνω σε δαύτη, όχι τόσα πολλά χρόνια πριν, και που στο κάτω-κάτω δεν έχει να επιδείξει παρά οικτρά αποτυχημένους άντρες που προκειμένου να υπηρετήσουν κάτι μεγαλύτερο από αυτούς έκαναν όλα τα υπόλοιπα φύλλο και φτερό.