"Θα πάρει επιτέλους το Φοίνικα;"

Αυτός ήταν χθες ο τίτλος της εφημερίδας "metro", του φεστιβαλικού free press που μας περιμένει κάθε μέρα στα σκαλιά του Palais Du Festival.

Σε ποιον αναφέρεται; Σε έναν παλιό αγαπημένο των Καννών που έχει φτάσει κοντά, αλλά δεν έχει καταφέρει ποτέ να αποσπάσει το μεγάλο βραβείο.
Με τα μαλλιά του πλέον κατάλευκα, γυαλιά ηλίου, μαύρο σμόκιν και σατέν μπλε παπιγιόν, ο Πέδρο Αλμοδοβάρ φιγουράρει στη φωτογραφία που συνοδεύει τον τίτλο του εξωφύλλου.
Δίπλα του, η μούσα του Πενέλοπε Κρουζ και πρωταγωνίστρια στις «Σπασμένες Αγκαλιές», η οποία τον συνόδευσε στο κόκκινο χαλί της χτεσινής πρεμιέρας. Μιας πρεμιέρας που προκάλεσε ασφυκτική κοσμοπλημμύρα στην Κρουαζέτ: ο κόσμος σκαρφάλωσε σε δέντρα, παρτέρια και διαζώματα για να δει έστω κι από μακριά την Ισπανίδα σταρ και τον μέντορα δημιουργό της.

Η αλήθεια είναι ότι την ερώτηση του "metro" δεν μπορούμε να την απαντήσουμε. Όχι, δεν ξέρουμε αν θα πάρει το Χρυσό Φοίνικα. Δεν είδαμε το απόλυτο αριστούργημα. Αυτό όμως που μπορούμε να επιβεβαιώσουμε είναι ότι σ’ ένα φεστιβάλ απογοητεύσεων, αντίθετα με τους άλλους "auteurs" του διαγωνιστικού οι οποίοι καταποντίστηκαν με κρότο, ο Αλμοδοβάρ στάθηκε στο στιβαρό ύψος του.

Οι «Σπασμένες Αγκαλιές» αναφέρονται στις «διακεκομμένες» και ανεκπλήρωτες σχέσεις του σκηνοθέτη-ήρωά του, ο οποίος έζησε τη ζωή του χωρίς να κερδίσει o ίδιος, ή να χαρίσει στους γύρω του ένα "happy end": ο έρωτας της ζωής του είχε τραγική κατάληξη, η ερωτευμένη μαζί του ατζέντης του δεν είχε καμία ελπίδα, αλλά και η «μεγάλη ταινία» της καριέρας του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Μεσήλικας πλέον και έχοντας χάσει το φως του αρχίζει να αφηγείται ιστορίες από το τραυματικό του παρελθόν.

Μαζί του, ο ίδιος ο Αλμοδοβάρ μοιάζει να παραδίδει μία φιλμική άσκηση στην αφήγηση. Κινηματογραφικές αυτοαναφορές (η ταινία μέσα στην ταινία κλείνει το μάτι στις «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης»), φόροι τιμής στο φιλμ νουάρ και το μελό, αλλά και μία νεοαποκτηθείσα αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία η οποία διαφαίνεται περίτρανα στη χρήση της μουσικής: ο άλλοτε πρόθυμος να μας πλαντάζει με το συνδυασμό μελό εικόνας και dramatic τραγουδιών Πέδρο, εδώ αφήνει τα πλάνα του με φυσικό ήχο και χρησιμοποιεί το σκορ του Ιγκλέσια με σύνεση.

Έτσι το κύριο λόγο παίρνει η αφήγηση - έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τα larger than life πλάνα του- αλλά και οι εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών του. Υπέροχος στο ρόλο του σκηνοθέτη που αγαπά το σινεμά όσο και τον ίδιο τον έρωτα ο Λουίς Χομάρ, βουβά σπαραχτική η Μπλάνκα Πορτίγιο ως η καταδικασμένη σε φίλη και ατζέντης ερωτευμένη γυναίκα, αλλά αναμφισβήτητα λαμπερότερη όλων η Πενέλοπε Κρουζ.

Μπορεί το Όσκαρ να το πήρε με τον Γούντι Άλεν, αλλά ο Πέδρο μοιάζει να βγάζει την ηθοποιό από μέσα της. Όχι την καρικατούρα. Ως ερωτευμένος άντρας κλέβει τα χαμόγελά της, τα πιο εσωτερικά της βλέμματα, την αλήθεια της. Και μετά τη διογκώνει και τη φωτίζει σε μία τεράστια οθόνη. Και νιώθεις ότι σε πλημμυρίζει, σε ξεπερνά.

Όχι δεν ξέρουμε αν θα πάρει το Χρυσό Φοίνικα. Μάλλον όχι. Αλλά αν υπήρχε βραβείο για το πόσο αγαπά ένας σκηνοθέτη τους ήρωές του, πόσο τρυφερός, πόσο προσωπικός, πόσο ερωτευμένος με την τέχνη του, τότε, πιστέψτε μας, ο Πέδρο θα το κέρδιζε παμψηφεί.

Πόλυ Λυκούργου