[Κριτική] «Pretend It's a City»: Η απροσδόκητη (και απολαυστική) νέα σκηνοθετική εξόρμηση του Σκορσέζε
Ποια είναι η Φραν Λίμποβιτς και γιατί να θέλει ο Μάρτιν Σκορσέζε να της αφιερώσει ένα πολύωρο ντοκιμαντέρ και αρκετή από τη συντροφιά και τον χρόνο του; Οι απαντήσεις στο «Pretend It's a City», την ολοκαίνουργια σκηνοθετική εμφάνιση του Σκορσέζε και τη δική του ερμηνεία στη φράση «comfort food».
Βλέποντας ολόκληρη τη σειρά του Μάρτιν Σκορσέζε μέσα σε μια νύχτα, ένιωθα σε σημεία ευγνωμοσύνη. Ήταν σαν ένας καλός φίλος να σου προσφέρει για το ξεκίνημα της νέας χρονιάς ένα ξεχωριστό δώρο, υπενθυμίζοντάς σου πράγματα που έχεις στερηθεί και τα οποία θεωρείς πολύτιμα-τα καλέσματα της πόλης, τη ραδιούργα ανταλλαγή των ιδεών, την ηδονή των συναναστροφών και των ατέρμονων φιλικών συζητήσεων, τις μικρές χαρές της κανονικής ζωής, και καθησυχάζοντάς σε ότι σύντομα θα τα ξαναβρείς.
Με ένα μυστηριώδη τρόπο έτσι συνέβη με το «Pretend It's a City»: μια σειρά επτά ημίωρων επεισοδίων, σκηνοθετημένη εξ ολοκλήρου από τον Μάρτιν Σκορσέζε, στην οποία ο θεατής καλείται να περάσει τρεισήμισι ώρες ακούγοντας πολύ απλά την Φραν Λίμποβιτς να μιλάει, βλέποντάς την να περπατά τους δρόμους μιας πόλης που γνωρίζει σαν την παλάμη του χεριού της και κυνηγώντας χαριτωμένα τον ειρμό της, καθώς η σπιρτόζα κυρία εξαπολύει τον λεκτικό της χείμαρρο προς πάσα κατεύθυνση, πότε ενώπιον μεγάλων ακροατηρίων και πότε παρέα μόνο με τον σκηνοθέτη.
Ο Σκορσέζε έχει υπάρξει από καιρό φίλος και θαυμαστής της και το πρόσφατο αυτό σμίξιμό τους μπροστά από την κάμερα είναι η τηλεοπτική προέκταση μιας γνωριμίας, αλλά και μιας παρόμοιας ταινίας-ντοκιμαντέρ που είχαν γυρίσει μαζί το 2010 με τίτλο «Public Speaking», για λογαριασμό του HBO.
Ένα ντεπόζιτο μικρών απολαύσεων από ένα μεγάλο σκηνοθέτη ο οποίος εδώ κρατά τον ρόλο του αρσενικού που υποκλίνεται στη δαιμόνια γυναικεία πρωτοβουλία
Όσο για τη Λίμποβιτς, υποθέτω ότι στο ελληνικό κοινό είναι ως επί το πλείστον άγνωστη, ακόμη κι ως συγγραφέας, παρά το γεγονός ότι τα δύο διάσημα βιβλία-συλλογές άρθρων και ιστοριών της («Metropolitan Life» και «Social Studies») έχουν πολλάκις επαινεθεί μέσα στα χρόνια, με το πρώτο να φιγουράρει, μάλιστα, ακόμη και στη λίστα των αγαπημένων αναγνωσμάτων του Ντέιβιντ Μπόουι. Για τους συμπατριώτες της, ωστόσο, παραμένει μια από τις πιο πνευματώδεις και δηκτικές χιουμορίστες από το ξεκίνημά της ως αρθρογράφος στα μέσα του '70 μέχρι σήμερα που, όπως δηλώνει χαριτολογώντας, εξακολουθεί να πάσχει από την ίδια έλλειψη έμπνευσης που είχε τις τελευταίες δεκαετίες.
Για να καταλάβει κάποιος καλύτερα τι εστί Φραν Λίμποβιτς, πάντως, ας τη σχηματίσει στο μυαλό του ως μια εκλεκτική συγγενή της Ντόροθι Πάρκερ και του Γούντι Άλεν, δυο καλλιτέχνες με τους οποίους μοιράζεται το ίδιο ταμπεραμέντο και κοσμοθεωρία, παρόμοια ειρωνεία, συναφείς νευρώσεις, όπως και μια αδιαπραγμάτευτη λατρεία για τη Νέα Υόρκη ως πηγή έμπνευσης, κατοικία και καταφύγιό τους.
Το ενδεχόμενο να απολαύσει κάποιος το «Pretend It's a City» θα κριθεί εξαρχής από το πόσο αρεστή θα του φανεί η ιδέα να περάσει μερικές ώρες στη βιτριόλικη παρέα μιας 70χρονης διανοούμενης με κωμική φλέβα χρυσού και ενός Σκορσέζε-αχόρταγου ακροατή της, ο οποίος ξοδεύει μεγαλύτερο μέρος της σειράς ξεκαρδισμένος στα γέλια. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με τον θεατή που θα ακολουθήσει αβίαστα την Λίμποβιτς καθώς εκτοξεύει τους αφορισμούς, τα ευφυολογήματα, τις προσωπικές ιστορίες και τις απόψεις της, χωρίς να απολογείται ή να φιλτράρει τα όσα λέει και πιστεύει ένεκα πολιτικής ορθότητας.
Με μια ευπρόσδεκτα χαλαρή διάθεση, χωρίς σαφή αρχή, μέση ή τέλος, η σειρά ξεκινά με σκοπό να εξερευνήσει όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές μιας αντισυμβατικής, συγκρουσιακής και ταυτόχρονα συναρπαστικής περίπτωσης ανθρώπου. Στην πορεία όμως, γίνεται ένα εγκεφαλικό (και καθ' όλα ξένοιαστο) ταξίδι σε ζητούμενα, εκφάνσεις και συμπεριφορές της μοντέρνας ζωής, προσφέρει τροφή για άφθονη σκέψη και παράλληλα απευθύνει μια εκδήλωση αγάπης στη Νέα Υόρκη εκ μέρους μιας βετεράνου κατοίκου της. Που δεν έπαψε ποτέ να την λατρεύει, ακόμη και στις πιο δύστροπες στιγμές τους μαζί.
Μπορεί να μοιάζει με υποσημείωση στη συνολική φιλμογραφία του Σκορσέζε, όμως το «Pretend It's a City» είναι ένα ντεπόζιτο μικρών απολαύσεων από ένα μεγάλο σκηνοθέτη ο οποίος εδώ κρατά τον διακριτικό ρόλο του φίλου, του ομοϊδεάτη και του αρσενικού που υποκλίνεται μπροστά στη δαιμόνια γυναικεία πρωτοβουλία.
INFO:
Το «Pretend It's a City» προβάλλεται και στη χώρα μας από το Netflix.