Ελληνικό ταλέντο στις Κάννες

Γιώργος Λάνθιμος είναι το όνομά του, είναι εξαιρετικά επιτυχημένος στον χώρο της διαφήμισης και εδώ στις Κάννες, κατέφερε να σπάσει μια προκατάληψη πολλών ετών και, χειροκροτούμενος από όλους, αναδείχθηκε σ’ ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ταλέντα του ελληνικού σινεμά.
Μπήκε στο σινεμά με την ταινία «Ο Καλύτερός μου φίλος» που συνυπέγραψε με τον πρωταγωνιστή της Λάκη Λαζόπουλο, όμως καθαρά προσωπική του δουλειά ήταν η «Κινέτα» που παρουσιάστηκε στο παράλληλο πρόγραμμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Ο «Κυνόδοντας», η τρίτη του ταινία, προβλήθηκε εδώ στο πρόγραμμα Ένα Κάποιο Βλέμμα το οποίο ανήκει στο επίσημο Φεστιβάλ και δεν θεωρείται «παράλληλο».


Η ψυχοπαθολογία της παράνοιας
Σοκαριστική, εξόχως πρωτότυπη και λαμπερά μοντέρνα η ταινία περιγράφει την ψυχοπαθολογία μιας παρανοϊκής οικογένειας. Πατέρας ο εξαίσιος Χρήστος Στέργιογλου, μητέρα η Μισέλ Βάλει και παιδιά η Αγγελική Παπούλια, ο Χρήστος Πασαλής και η Μαίρη Τσώνη. Όλοι τους άμεσοι, καίριοι στους ρόλους που ενσαρκώνουν και συγκλονιστικοί. Αναμφίβολα από τις καλύτερες ερμηνείες των ελληνικών ταινιών των τελευταίων χρόνων.
Αποκομμένη από τον έξω κόσμο η οικογένεια ζει μόνιμα σε ένα τεράστιο σπίτι. Μόνο ο πατέρας έχει δικαίωμα να βγαίνει έξω, ενώ τα παιδιά κρατιούνται φυλακισμένα σε ένα νηπιακό γλωσσικό στάδιο: όλες οι λέξεις που δηλώνουν έννοιες του έξω κόσμου, διαστρεβλώνονται. Το ίδιο γίνεται και με ότι έχει σχέση με το σεξ. Γι αυτούς δηλαδή η λέξη «τηλέφωνο» δηλώνει την αλατιέρα, «πληκτρολόγιο» είναι το γυναικείο αιδοίο και «ζόμπι» τα κίτρινα λουλούδια (sic).
Με ανατριχιαστικό ρεαλισμό ο Λάνθιμος, χαρτογραφεί τις διαδρομές του παράλογου και ορίζει την κυκλική- και χωρίς τέλος- πορεία της καθημερινής φρίκης, στην οποία πολλές φορές γινόμαστε κι εμείς μέτοχοι χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε.


Ευφυές σενάριο και Ντέιβιντ Χόνκεϊ
«Ένα μεγάλο Big brother house φτιαγμένο από τον Λαρς φον Τρίερ» χαρακτήρισε την ταινία το Variety, το μεγαλύτερο κινηματογραφικό περιοδικού του πλανήτη, το οποίο σημειώνει ότι «το σενάριο είναι σχεδιασμένο με μεγάλη ευφυΐα, ενώ οπτικά η ταινία θυμίζει τους πίνακες του Ντέιβιντ Χόκεϊ».
Σ’ αυτό το τελευταίο σίγουρα συνέβαλαν πολύ, η εξαιρετική φωτογραφία του Θύμιου Μπακατάκη και τα υπέροχα και λειτουργικά σκηνικά και κοστούμια της Έλλη Παγεωργακοπούλου.

Το πιο σημαντικό από όλα όμως είναι νομίζω το γεγονός ότι ο «Κυνόδοντας» είναι η πρώτη ελληνική ταινία που συμμετέχει σε επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών, χωρίς να έχει καθόλου «ελληνικό χρώμα». Όλες οι προηγούμενες ταινίες, με κυρίαρχες αυτές του Αγγελόπουλου κι ακόμα πιο παλιά αυτές του Κακογιάννη, είχαν άμεση σχέση με το ελληνικό τοπίο, την ελληνική ιστορία και μυθολογία, την ελληνική ιδιαιτερότητα. Ο «Κυνόδοντας» όμως θα μπορούσε να είχε γυριστεί σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και μολονότι οι ήχοι της είναι ελληνικοί, η γλώσσα της είναι απολύτως διεθνής.

OΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ