Οι αδελφοί Νταρντέν προσποιούνται τους Νταρντέν!
2014-05-21 12:18:29
Ενθουσιασμός στις Κάννες με τους Βέλγους αδελφούς και την Μαριόν Κοτιγιάρ. Εμάς πάντως μας απογοήτευσαν.
Ενθουσιασμός στις Κάννες με τους Βέλγους αδελφούς και την Μαριόν Κοτιγιάρ. Εμάς πάντως μας απογοήτευσαν.
Χαμός έγινε μετά την προβολή της τελευταίας ταινίας των αδελφών Ζαν-Πιέρ και Λικ Νταρντέν, «Δυο Μέρες, Μία Νύχτα» («Deux Jours, Une Nuit») - στις κριτικές, στα καφέ της Κρουαζέτ και στα social media μια λέξη κυριαρχούσε: αριστούργημα! (διαβάστε εδώ μια εγκωμιαστική κριτική)
Κι όμως η ταπεινή μου γνώμη είναι εντελώς αντίθετη.
Έχοντας στα χέρια τους μια καταπληκτική και σοκαριστική ιδέα, οι Βέλγοι αδελφοί προτίμησαν να προσποιηθούν τον παλιό καλό εαυτό τους και να κάνουν μια δήθεν «σκληρή» ταινία, περπατώντας σε κλισέ, σε σχήματα, σε επαναλήψεις.
Πώς να το πω: Είναι μια ταινία που απευθύνεται σε όσους ψηφίζουν Χίλαρι Κλίντον νομίζοντας ότι είναι αριστερή!
ΥΠΟΘΕΣΗ
Μια νεαρή γυναίκα, η Σάντρα, (Μαριόν Κοτιγιάρ) πρόκειται να απολυθεί από τη δουλειά της. Η πρόφαση είναι η οικονομική κρίση, ο πραγματικός λόγος όμως μάλλον είναι τα ψυχολογικά της προβλήματα: μόλις έχει βγει από μια σοβαρή κατάθλιψη γεγονός που μάλλον την εμποδίζει να αποδώσει όσο απαιτεί η σκληρή δουλειά του εργοστασίου στο οποίο δουλεύει.
Και καθώς ο κίνδυνος μια νέας κατάθλιψης της χτυπάει την πόρτα εμφανίζεται μια εναλλακτική λύση. Αν καταφέρει να πείσει τους 16 συναδέλφους της να χάσουν το, χιλίων ευρώ, μπόνους τους θα μείνει στη δουλειά της. Έχει ένα σαββατοκύριακο για να το πετύχει.
Κατά τη διάρκεια αυτών των «δυο ημερών και μιας νύχτας», όπως λέει και ο τίτλος, γυρίζει από σπίτι σε σπίτι και εκλιπαρεί τους συναδέλφους της να τη λυπηθούν.
Κάθε φορά που χτυπάει μια πόρτα όμως βρισκόμαστε μπροστά και σε μια κοινοτοπία. Αντί να δούμε ολοκληρωμένους χαρακτήρες και πλήρη ανάλυση των συνθηκών της βελγικής κοινωνίας, βλέπουμε καρικατούρες: ο δύστροπος γιος που χτυπάει τον πατέρα του, ο καλοκάγαθος μαύρος (πρέπει να είναι μαύρος βέβαια!) ο οποίος εκφράζει αλληλεγγύη, η καταπιεσμένη σύζυγος που αποφασίζει μέσα σε μια στιγμή να πάρει διαζύγιο και άλλοι παρόμοιοι ισχνοί τύποι οι οποίοι παρατάσσονται ως μια προβλέψιμη σειρά κοινοτοπιών.
Είναι τόσο ισχυρές όμως αυτές οι κοινοτοπίες που λειτουργούν τέλεια. Το κοινό τις λάτρεψε, τις χειροκρότησε, τις αποθέωσε.
Οι Βέλγοι αδελφοί κέρδισαν λοιπόν το μεγάλο κοινό και θα κάνουν πολλά εισιτήρια. Θα δουν επίσης πολλά μαντήλια να μουσκεύουν στις προβολές τις ταινίας τους.
Ίσως μάλιστα φύγουν από τις Κάννες με έναν ακόμη Χρυσό Φοίνικα - τον τρίτο της καριέρας τους μετά τη «Ροζέτα» (1999) και «Το Παιδί» (2005). Αν και αυτό θα ήταν η χειρότερη υπερβολή στην ιστορία του φεστιβάλ.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η ταινία θα συγκινήσει. Στην κατάμεστη μεγάλη αίθουσα των Καννών είδα πολλούς θεατές να σπαράζουν.
Αν είμαστε λίγο ψύχραιμοι όμως θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι Νταρντέν δεν κάνουν απολύτως τίποτε διαφορετικό από αυτό που ήδη έχουν κάνει στις προηγούμενες -«κοινωνικού ρεαλισμού»- ταινίες τους.
Σχηματίζουν την περιπέτεια μιας ακρότητας πάνω στους ώμους έσχατων, φτωχών και ταλαιπωρημένων ανθρώπων.
Και αν στις προηγούμενες ταινίες τους κατάφεραν να πουν κάτι ουσιαστικό για τη βαρβαρότητα μιας κοινωνίας σε καθολική σήψη, εδώ τα κάνουν μούσκεμα.
Οι αδερφοί Νταρντέν με τη Μαριον Κοτιγιάρ στη χθεσινή δημοσιογραφική προβολή
Όλα αυτά που έμοιαζαν προφητικά το 1996 στην «Υπόσχεση» και το 1999 στη «Ροζέτα» τώρα αμβλύνονται, λειαίνονται, αποκτούν την καλλιγραφία του καθωσπρεπισμού.
Πριν από την κρίση οι Νταρντέν έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, τώρα – στην καρδιά της κρίσης – προτιμούν να σερβίρουν αλεσμένες προοδευτικές ιδεές του σαλονιού.
Οι αδερφοί Νταρντέν με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι στη χθεσινή επίσημη βραδυνή προβολή.
Και το χειρότερο: το κάνουν εκ του ασφαλούς. Προσποιούμενοι ότι κολυμπούν στον ρεαλισμό, αφαιρούν κάθε, ουσιαστικά ρεαλιστικό, στοιχείο μόνο και μόνο για να εκβιάσουν το συναίσθημα και να παγιδεύσουν τον θεατή στην επιφάνεια του προφανούς.
Το τρέιλερ της ταινίας των αδερφών Νταρντέν
